Ενώ τα πράγματα κυλάνε μεταξύ Σκοπιανού και δημόσιου χρέους, αυτά που συντελούνται στη διάρκεια αποκτούν ανεμπόδιστα βαθιές ρίζες, περνάνε απαρατήρητα και γρήγορα τοποθετούνται στο αδιάφορο περιθώριο.
Του Λευτέρη Κουσούλη*
Σε αυτό το εύκρατο κλίμα της γενικευμένης αδιαφορίας για τα σημαντικά, το δηλητήριο του χυδαίου διαποτίζει το κοινωνικό σώμα. Και πολλαπλασιάζεται όπως τα ζιζάνια στον κάμπο. Κορυφαίοι κυβερνητικοί χυδαιολογούν επαναλαμβανόμενα, χωρίς αναστολή.
Χυδαίος. Χυδαιότητα. Παράγωγες λέξεις από τo ρήμα «χέω». Ακόμη: χυδαιότροπος. Χυδαιόγλωσσος. Χυδαιολόγος. Στο βάθος ο χύδην όχλος. Η σημασία των λέξεων φέρει μέσα της μια διάσταση εμποτισμού. Μιλάει για την εσωτερική εγκατάσταση του νοήματος του χυδαίου στο κύτταρο των πραγμάτων.
Έχουν μιαν αξία ασφαλώς για την κατανόηση η ετυμολογία της λέξης και ο πλούτος των παραγώγων της. Μεγαλύτερη αξία όμως έχει η άλλη πλευρά, η πολιτική ετυμολογία της. Ο πολιτικός ρόλος του χυδαίου και της χυδαιότητας δηλαδή, η κοινωνική λειτουργία της, η θέση της στην πολιτική και κοινωνική σύγκρουση.
Το χυδαίο είναι πρωτογενές συστατικό. Συνυπάρχει με κάθε ανθρώπινη κοινότητα και την παρακολουθεί.
Ο χυδαίος είναι ο απρεπής. Είναι ο ευτελής. Είναι ο βάναυσος. Ο προσβλητικός.
Η χυδαιότητα ως απρέπεια είναι προσβολή, ως προσβολή είναι απόπειρα καταστολής. Είναι πράξη καταστολής.
Στην πολιτική σύγκρουση η χυδαιότητα απέναντι στον άλλον, τον πολιτικό αντίπαλο, η χυδαιολογία εναντίον του, είναι ό,τι πιο αντιδημοκρατικό μπορεί να νοηθεί και να συντελεστεί. Πρόκειται για τον παροξυσμό του βίαιου λόγου, που εκφυλισμένος στον απελπισμένο παροξυσμό του συναντάει τον χυδαίο εαυτό του, με την πιο γνήσια σημασία της λέξης.
Ο βίαιος και ο χυδαίος λόγος είναι η άρνηση του άλλου. Είναι η φαντασία στο επίπεδο του λόγου της πλήρους καταστολής του. Είναι η φαντασία αποβολής του από την κοινότητα. Η καταστολή της συνείδησής του, με σκοπό τον συμβολικό και φυσικό αφανισμό του. Ο «προδότης» συμπυκνώνει αυτή την αντίληψη εξουσίας, που στη σύγκρουση της εποχής εκφωνήθηκε από την αντιδημοκρατική συνείδηση του ΣΥΡΙΖΑ, ως σφραγίδα της ιδεολογικής και πολιτικής υπόστασής του.
Η ευπρέπεια ως πολιτισμός είναι ο φραγμός απέναντι στην εξουσία που «θανατώνει». Η δημοκρατία είναι το οχυρό. Η δημοκρατία είναι από τη φύση της μια διαλογική κατάσταση. Ο άλλος είναι το κριτήριο. Ως τέτοια η δημοκρατία αποκρούει μαχητικά τη χυδαιότητα, που εκχέει το δηλητήριο της παραλυτικής ταπείνωσης με σκοπό την τυφλή κυριαρχία της.
Δίπλα στο Σκοπιανό και στο δημόσιο χρέος το χυδαίο εργάζεται και απλώνει τις ρίζες του. Θα φτάσουν ως τα σπήλαια αν δεν κινηθούμε να τις κόψουμε.
*Ο Λευτέρης Κουσούλης γεννήθηκε στην Ελίκα Λακωνίας το 1952. Γυμνάσιο στη Σπάρτη. Λύκειο στους Μολάους. Σπούδασε στην Πάντειο και στη Γαλλία, την πολιτική και τα φαινόμενα εξουσίας. Από τα φοιτητικά του χρόνια έχει ιδιαίτερα ασχοληθεί με τη μελέτη των μηχανισμών κοινωνικής και πολιτικής επιρροής. Οδηγός του επιστημονικού προβληματισμού του είναι η πρόταση: Μετά την επιστροφή του από τη Γαλλία, εργάστηκε για λίγα χρόνια ως ωρομίσθιος καθηγητής. Από το 1995 και ως σήμερα εργάζεται στο χώρο του στρατηγικού σχεδιασμού και της επικοινωνίας με την εταιρεία «Λέγειν & Πράττειν» (www.legeinandprattein.gr). Είχε τη πρωτοβουλία για την ίδρυση του εκδοτικού οίκου «Το Πέρασμα», που στο σύντομο βίο του εξέδωσε 15 τίτλους. Ο Λευτέρης Κουσούλης, αρθρογραφεί συχνά στον Τύπο καθώς και στο Διαδίκτυο, τόσο για την πολιτική, όσο και για άλλες καθημερινές πλευρές της ύπαρξης. Επιλεγμένα κείμενά του έχουν γίνει αντικείμενο έκδοσης. Μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει:
- Κείμενα για την Πολιτική & την Επικοινωνία(2007)
- Ήττα της Πολιτικής –18 θέσεις απέναντι(2008)
- Αναμνήσεις από το Βίτενμπεργκ –Όψεις του αδιεξόδου και η αναζήτηση της αισιοδοξίας(2009)
- Σταθεροί Τόποι(2012)
- Έξω από το καταφύγιο –Κείμενα για τη συνειδητοποίηση(2013).
- 10+10, (2014)
Όλα τα βιβλία κυκλοφορούν από τις «Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις».
