Tου Γιάννη Παπαγεωργίου
Η Ντέλια Βελκουλέσκου, με απόλυτη ψυχραιμία, επανέλαβε την Παρασκευή ότι η Ελλάδα συνεχίζει να μοιράζει άδικα τη φτώχεια της, παρά το γεγονός ότι οι δημοσιονομικές της επιδόσεις είναι πλέον υποφερτές.
Ορισμένες φορές, οι αποφάσεις που καλείται κάποιος να λάβει είναι όχι απλώς επώδυνα διλημματικές, αλλά πρακτικά έως ανυπόφορες.
Η Ελλάδα του 2016 αντιμετωπίζει, ασθμαίνοντας και με το στανιό, τις συνέπειες των εύκολων δανεικών των προηγούμενων δεκαετιών. Συμπεριλαμβανομένης της σπατάλης των κοινωνικών και αναπτυξιακών της πόρων.
Η Ντέλια Βελκουλέσκου, με απόλυτη ψυχραιμία, επανέλαβε την Παρασκευή ότι η Ελλάδα συνεχίζει να μοιράζει άδικα τη φτώχεια της, παρά το γεγονός ότι οι δημοσιονομικές της επιδόσεις είναι πλέον υποφερτές.
Η αναδιανομή των πόρων του Δημοσίου είναι μάλλον επιβεβλημένη, αν πραγματικά θέλουμε να διαμορφώσουμε το ταχύτερο δυνατό ένα περισσότερο ελπιδοφόρο μέλλον ενός έθνους που γερνάει επικίνδυνα. Και η αναδιανομή αυτή περνά μέσα από την ουσιαστική ρύθμιση του ασφαλιστικού.
Είμαστε, λοιπόν -καιρό τώρα- στο σημείο εκείνο που πρέπει να διαλέξουμε μεταξύ των γονιών και των παιδιών μας.
Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς μπορεί κανένας να κάνει αυτήν την επιλογή στην πράξη. Πριν τρία χρόνια -ζούσαν και οι δύο γονείς μου, τότε- επιχειρούσα να τους περιγράψω αυτό που νομοτελειακά θα ακολουθούσε, αναφορικά με τις συντάξεις τους. Δυστυχώς, όχι μία κι έξω. Αλλά βασανιστικά αργά, λες και ο πολιτικός πόνος είναι ισχυρότερος από τον κοινωνικό.
Σήμερα, εξηγώ ακριβώς το ίδιο στον έναν απ’ τους δύο. Ειλικρινά δεν ξέρω πώς ακριβώς να συνεχίσω το κάνω. Ίσως ο καλύτερος τρόπος είναι να εστιάζω στα εγγόνια του. Λόγω ηλικίας, το πιθανότερο είναι να μην είναι πλέον (πάλι) εκείνος που θα σηκώσει το βάρος όσων πρακτικά αναπόφευκτων ανέφερε το ΔΝΤ. Οι νεότεροι συνταξιούχοι από εκείνον θα επιβαρυνθούν περισσότερο.
Αυτό όμως που δεν μπορώ να του εξηγήσω είναι… για ποιο λόγο επιλέγουμε διαρκώς μία δήθεν ήπια, αναποτελεσματική και ανισοβαρή κατανομή της φτώχιας μας. Μία κατανομή που δε αφήνει στον ορίζοντα να διαφανεί ελπίδα ανάκαμψης.
Στη δική μου την περίπτωση ίσως η αγάπη του παππού για τα εγγόνια να λειτουργήσει λυτρωτικά. Γενικότερα όμως, χωρίς ελπίδα στον ορίζοντα, κανένας δεν είναι πρόθυμος να υποφέρει. Ειδικά όσο υπάρχουν εκείνοι που αρνούνται μόνιμα και πεισματικά να επιλέξουν το μέλλον από το παρόν τους.
Πηγή: athina984.gr
