Τα όσα φρικιαστικά ήρθαν στο φως για τους γονείς που κακοποιούσαν σεξουαλικά επί χρόνια τα παιδιά τους στη Λέρο, ήταν μία γερή δαγκωματιά στον μικρόκοσμό μας από τον καλοακονισμένο κυνόδοντα, για να θυμηθούμε και την ταινία του Λάνθιμου (Κυνόδοντας), που όταν τον Νοέμβριο του 2009 έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα πολλοί είχαν πει ότι «τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν εδώ».
Του Φώτη Σιούμπουρα
Έπρεπε να διαβάσουμε ή να ακούσουμε στα δελτία ειδήσεων τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για να βγούμε από τον μικρόκοσμό μας και να παραδεχτούμε ότι η μυθοπλασία έχει γίνει και στη χώρα μας σε πολλές περιπτώσεις ωμός ρεαλισμός. Ότι το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας δεν είναι πια και τόσο παραμύθι και πως ο κακός λύκος βρίσκεται μέσα στο σπίτι.
Τώρα, κατόπιν εορτής, πολλοί, όλοι δηλώνουν συγκλονισμένοι. Είναι όμως οι ίδιοι που δεν είχαν καταλάβει τίποτε ή φοβούνταν να αντιδράσουν. Δεν ήθελαν να ανακατευτούν. Αλλά δεν είναι μόνον οι πολίτες, οι γείτονες, οι «συγχωριανοί» που «βλέπουν, ακούν και δεν καταλαβαίνουν». Προσέξτε:
Οκτώ μήνες πριν αποκαλυφθούν τα «γεγονότα» που συντάραξαν, το κορίτσι είχε οδηγηθεί στο Νοσοκομείο Παίδων, όπου αποκάλυψε ότι οι γονείς του το εξανάγκαζαν να τους παρακολουθεί να κάνουν σεξ. Είχε στείλει SOS. Χαμπάρι δεν πήραν. Ο δήμαρχος υποστηρίζει ότι οδηγήθηκε και στο «Χαμόγελο του Παιδιού». Ειδοποίησαν, λέει, αρμοδίως.
Δεν έγινε τίποτε. Παραδόθηκε μετά το κοριτσάκι σε Κέντρο Κοινότητας, έτσι ονομάζεται. Το ανέλαβαν κοινωνική λειτουργός και ψυχολόγος. Η πρώτη είδε το κορίτσι μια-δυο φορές. «Τι να καταλάβω;». Η δεύτερη; «Πόσα να κάνεις με παρακολούθηση ανά 15 μέρες;» λέει, κλεισμένη στον «μικρόκοσμο» της υπηρεσίας της.
Ποιος όμως στ’ αλήθεια είναι σε θέση να βγει σήμερα από τον μικρόκοσμό του ,από το Face Book, το Instagram κι αλλαχού και να αντιδράσει; Μέρα με τη μέρα γινόμαστε περισσότερο σχολιαστές, αναλυτές, και λιγότερο αυτόπτες μάρτυρες. Ξεπερνάμε τέτοιου είδους ειδήσεις με την ίδια βαριεστημένη άνεση που κάποτε βγήκαμε από μια κινηματογραφική αίθουσα και είπαμε «εντάξει…πολύ τραβηγμένο…αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν εδώ…». Ή «δεν συμβαίνουν σ’ εμάς… «Άρα …δεν συμβαίνουν. Και πήγαμε για ύπνο….