Το λαϊκό άσμα λέει: «όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα κι ο Θεός ο ίδιος δεν με σταματά». Η ζωή έχει αποδείξει ότι αυτό ισχύει και για την πολιτική, μιας και η πολιτική είναι μέρος της ζωής.
Ο Αλέξης Τσίπρας ό,τι και να μοίραζε, όσες παροχές κι αν αποφάσιζε, δεν μπορούσε να βάλει φρένο στην κατηφόρα.
Το 1981, ο αείμνηστος Γεώργιος Ράλλης, θέλοντας να εκμεταλλευθεί πολιτικά την βοήθεια που έδινε η τότε ΕΟΚ στην Ελλάδα ως νέο μέλος, και ειδικά στους αγρότες, πήγαινε ο ίδιος σε συγκεντρώσεις αγροτών (και μάλιστα για να προλάβει να πάει σε πολλές χρησιμοποιούσε και ελικόπτερο) και μοίραζε τις περίφημες «επιταγές της ΕΟΚ», έχοντας ως στόχο να επηρεάσει τους αγρότες και να ανακόψει την κατηφόρα της Νέας Δημοκρατίας.
Όπως είναι φυσικό οι αγρότες έπαιρναν τις επιταγές με διάπλατο και πολλά υποσχόμενο (σε ψήφους) χαμόγελο και μόλις έφευγε το ελικόπτερο σήκωναν τα χέρια τους στον ουρανό. Όχι για να χαιρετήσουν αλλά για να… φασκελώσουν!!!
Η λογική που υπάρχει στον λαό είναι απλή: παίρνω ό,τι έχεις να μου δώσεις και μετά πάω αλλού να «εισπράξω» κι από εκεί.
Αυτή η λογική άλλωστε ακολουθήθηκε και με τα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία. Ο Καραμανλής μας έβαλε στην ΕΟΚ, αλλά ακόμα κι αν παρέμενε ο ίδιος στην ηγεσία της ΝΔ είναι αμφίβολο αν θα κέρδιζε το 1981 τον Ανδρέα Παπανδρέου. Το ποτάμι είχε αλλάξει ρότα. Δεν γύριζε πίσω. Ο Σημίτης μας έβαλε στην ΟΝΕ, ο κόσμος, όμως, δεν περίμενε τίποτε άλλο από αυτόν. Είχε στραφεί προς την ελπίδα που του προσέφερε ο Κώστας Καραμανλής. Τώρα ο Τσίπρας, αν και τυπικά μας έβγαλε από τα μνημόνια που ο ίδιος παρέτεινε, δεν έχει να προσφέρει τίποτε καινούργιο στους Έλληνες. Ό,τι ήταν να δώσει το έδωσε. Οι πολίτες μπορεί να παίρνουν με ευχαρίστηση τα ψίχουλα που τους προσφέρει, ωστόσο ξέρουν ότι το μέλλον τους βρίσκεται στον επόμενο…, δηλαδή, στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Φυσικά το ερώτημα είναι πώς είναι δυνατόν ένας ευφυής άνθρωπος, όπως ο Αλέξης Τσίπρας, να μη μπορεί να καταλάβει ότι ο ίδιος δεν θα αποτελέσει εξαίρεση από αυτόν τον κανόνα;
Η απάντηση είναι απλή: Ο Τσίπρας την πάτησε σαν τους εκατομμυριούχους του Λόττο. Πολλοί από αυτούς που κερδίζουν το Λόττο, το Τζόκερ ή άλλα τυχερά παιχνίδια, είναι απροετοίμαστοι να διαχειριστούν ένα μεγάλο ποσό της τάξεως των π.χ. 5.000.000€ με αποτέλεσμα ή να τους παίρνουν τα χρήματα διάφοροι επιτήδειοι ή να τα χάνουν σε λάθος επενδύσεις. Ο Αλέξης Τσίπρας από το 4% βρέθηκε στο 36%. Αυτήν την επιτυχία δεν ήξερε πώς να τη διαχειριστεί. Δεν κατάφερε να αλλάξει το κόμμα του. Έμμεινε προσκολλημένος στην νοοτροπία και στις θέσεις του 4%. Δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι έπρεπε να «τρέχει» και όχι να εμποδίζει επενδύσεις. Δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι ένα κόμμα εξουσίας δεν μπορεί να κάνει πλάτες στον Ρουβίκωνα και να κλείνει το μάτι στον δολοφόνο της 17Ν, Δημήτρη Κουφοντίνα. Και φυσικά δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει ότι ένας αριστερός πρωθυπουργός δεν πάει κρουαζιέρα με πούρα λίγες μέρες μετά από μια εθνική τραγωδία. Δεν στέκει σε καμιά ιδεολογία και σε κανένα πολιτικό σύστημα.
Λογικά στις εθνικές εκλογές, η ήττα του κ. Τσίπρα θα πρέπει να είναι μεγαλύτερη. Οι σύμμαχοί του Ρομά, έβγαλαν την υποχρέωσή τους με τα επιδόματα. Άλλωστε συνηθίζουν να ακολουθούν εκείνους που έχουν δύναμη. Οι Ελληνοποιηθέντες θα κάνουν ό,τι τους πει ο κομματικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ. Οι νέοι ψηφοφόροι, απέδειξαν ότι είναι σοφότεροι των γεροντότερων. Ακολουθούν την ελπίδα. Και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο μόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης τους την προσφέρει.
Αν η ηττοπάθεια κυριαρχήσει στον ΣΥΡΙΖΑ, τότε η ήττα Τσίπρα θα είναι μεγάλη στις εθνικές εκλογές. Και ήδη οι πρώτες αντιδράσεις άρχισαν να ακούγονται. Αν δε, υπήρχε αντίπαλον δέος στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ οι αντιδράσεις θα ήταν εντονότερες και η αμφισβήτηση ξεκάθαρη. Γιατί στις 26 Μαΐου δεν ηττήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ηττήθηκε προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας. Ηττήθηκαν η πολιτική και οι επιλογές του. Ο λαός είπε «όχι» στον λαϊκισμό και στα ψέματά του. Είπε όχι στον διχασμό από τον οποίο χρησιμοποίησε ως πολιτικό σωσίβιο.
Το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών, περίπου σε ένα μήνα, θα κρίνει αν ο Τσίπρας θα καταφέρει να παραμείνει το κυρίαρχο πρόσωπο της πολιτικής στο χώρο της Αριστεράς. Η προοπτική του όλο και γίνεται δυσκολότερη. Κι αυτό γιατί ο λαός μπορεί να ξεγελαστεί μια ή δυο φορές, αλλά δεν μπορεί να ξεγελιέται για πάντα.
Το μετά Τσίπρα κεφάλαιο στην ελληνική πολιτική σκηνή έχει ανοίξει. Η ψήφος των Ελλήνων πολιτών θα κρίνει αν το μετά Τσίπρα κεφάλαιο θα ανοίξει και στον χώρο της Αριστεράς.
