Θυμάστε την ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ όταν έφερε στη Βουλή το νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης; Πιθανότατα όχι, γιατί με την ταχύτητα που ήρθε το συγκεκριμένο νομοσχέδιο δεν έγινε σχεδόν κανένας δημόσιος διάλογος, με τελικούς ζημιωμένους τους ίδιους που υποτίθεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσε να προστατέψει.
Το είχα γράψει και τότε: αν το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα προσπαθούσε όντως να επανορθώσει μια κοινωνική αδικία, θα προέβαλλε τα –σωστά για εμένα- επιχειρήματα πίσω από το νομοσχέδιο. Αντί για αυτό, απλά διαφήμισε τον νόμο και την αριστεροσύνη του κόμματός του. Μόνο που, από ό,τι φαίνεται, πέρα από την κοινωνία ξέχασε να εξηγήσει και στους Βουλευτές του τα επιχειρήματα του…
Αποτέλεσμα; Τώρα που ήρθε η ώρα για να συζητηθεί το θέμα της αναδοχής από ομόφυλα ζευγάρια, αντί οι Βουλευτές του να νοιάζονται να διορθώσουν αυτό που οι ίδιοι ονόμαζαν «κοινωνική αδικία», να νοιάζονται για την διαφήμιση του εαυτού τους, με τον ίδιο τρόπο που ο Αλέξης Τσίπρας διαφήμιζε τον δικό του με το σύμφωνο συμβίωσης. Ό,τι σπείρεις θα θερίσεις.
Ίσως είναι καλό πριν συνεχίσω να ξεκαθαρίσω τις θέσεις μου: καταλαβαίνω απόλυτα και τις δύο πλευρές. Προσωπικά, πιστεύω ότι είναι πολύ καλύτερα να μεγαλώνει ένα παιδί μέσα σε ένα περιβάλλον αγάπης παρά σε ένα ίδρυμα, αλλά αυτό είναι η προσωπική μου άποψη. Πιστεύω επίσης ότι το bullying που θα δεχτούν αυτά τα παιδιά όταν πάνε σχολείο είναι ένα ζήτημα περισσότερο ενημέρωσης των γονέων των συμμαθητών που θα έχουν παρά κάποιο άλυτο πρόβλημα. Το να διαφωνεί κάποιος, ακόμα και στον βαθμό του να θέλει να τσακωθεί μαζί μου, ειλικρινά το καταλαβαίνω και το σέβομαι. Αυτό που δεν σέβομαι είναι να δικαιολογεί κάποιος τις πράξεις του με βάση τις απόψεις και τα πιστεύω κάποιου άλλου. Αν με δείτε να κυκλοφορώ με φανέλα του ΠΑΟΚ τι θα καταλάβετε, ότι εγώ είμαι ΠΑΟΚ ή ότι ο αγαπημένος μου τραγουδιστής είναι ΠΑΟΚ; Βλέπετε πόσο παράλογο είναι;
Παρόλα αυτά, οι Βουλευτές που διαφώνησαν με το νομοσχέδιο για την αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια εξέφρασαν την άποψη ότι «η κοινωνία δεν είναι έτοιμη για κάτι τέτοιο». Με άλλα λόγια, άσχετα με το αν οι ίδιοι συμφωνούν ή διαφωνούν, με το αν είναι δίκαιο ή όχι, με τις δικές τους απόψεις και τα δικά τους πιστεύω, θα ακολουθήσουν την άποψη των ψηφοφόρων τους απλά για να τους κρατήσουν ευχαριστημένους και το λένε και ανοιχτά χωρίς να ντρέπονται!
Γιατί όμως να ντραπούνε; Τα ίδια δεν έκανε και ο αρχηγός τους; Δεν έφερε τον νόμο για το σύμφωνο συμβίωσης στη Βουλή για να ικανοποιήσει τους ψηφοφόρους του; Δεν πηγαίνει στον Πειραιά να αμολάει περιστέρια στα Θεοφάνεια για να τους κάνει χαρούμενους; Αυτοί γιατί να κάνουν κάτι διαφορετικό;
Πέρα όμως από το κομμάτι της υποκρισίας, για άλλη μια φορά φαίνεται η στρεβλή εντύπωση που έχουν στον ΣΥΡΙΖΑ για τη δημοκρατία. Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν εκπρόσωποι παρά μόνο αντιπρόσωποι. Δεν ψηφίζουμε κάποιον για να εκφράσει τις δικές μας απόψεις ή τις θέσεις του κόμματός μας, αλλά για να εκφράσει τις δικές του και μόνο. Αλλιώς θα μπορούσαμε κάλλιστα οι Βουλευτές αντί να ψηφίζουν στη Βουλή σύμφωνα με τα πιστεύω τους, να ψηφίζουν με βάση εσωκομματικές ψηφοφορίες –κάτι που εννοείται ότι έχει γίνει στο παρελθόν στον ΣΥΡΙΖΑ!
Μιας και μιλάμε όμως για λαϊκιστές που δεν γνωρίζουν από δημοκρατία, ο Βασίλης Λεβέντης είδε άλλη μια αποχώρηση από το κόμμα του την εβδομάδα που πέρασε. Όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, περιμέναμε κάποια κακία από το κόμμα του αποχωρήσαντα Βουλευτή. Είναι όμως δυνατόν να λες ότι «Ο συγκεκριμένος Βουλευτής βγήκε με την κατάθεση ενός παραβόλου. Δεν χάσαμε και τίποτα»; Αν αυτός ο άνθρωπος έγινε Βουλετής μόνο και μόνο επειδή είχε τα χρήματα για το παράβολο, τότε το υπόλοιπο κόμμα του Λεβέντη, αυτοί που δεν εξελέγησαν γιατί δεν ήταν στις πρώτες θέσεις της λίστας του ψηφοδελτίου, πόση σημασία έχουν για τον πρόεδρό τους;
Ο αποχωρήσας Γιώργος Κατσιαντώνης –για τον οποίο δεν γνωρίζω ειλικρινα τίποτα, οπότε δεν μπορώ να εκφραστώ θετικά ή αρνητικά- μιλούσε για συγκεντρωτισμό στο πρόσωπο του Βασίλη Λεβέντη και ότι καμία θέση του κόμματος δεν τέθηκε ποτέ σε διαβούλευση. Θέσεις, οι οποίες διαχρονικά σε καμία περίπτωση δεν ταιριάζουν σε κόμμα κέντρου, αλλά σε ακραία δεξιό κόμμα. Μη ξεχνάμε ότι για τον Βασίλη Λεβέντη, η ομοφυλοφιλία είναι ανωμαλία, κάτι που ξεκάθαρα θα υποστήριζε κάποιος φιλελεύθερος κεντρώος.
Όπως και στην περίπτωση των Βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι και στην περίπτωση του Λεβέντη πιστεύω ότι οι απόψεις τους είναι δικό τους πρόβλημα. Σε αμφότερες όμως τις περιπτώσεις, αδυνατούν να δικαιολογήσουν το όνομα του κόμματός τους –είτε το Α στο ΣΥΡΙΖΑ είτε το «Κεντρώων» στην περίπτωση Λεβέντη, ο οποίος μάλλον ζορίζεται να δικαιολογήσει και το κομμάτι της «Ένωσης».
Τι μπορούμε να κρατήσουμε από όλα αυτά; Μάλλον ότι για να εκλεγεί κάποιος χρειάζεται δύο πράγματα: να μη δηλώνει δεξιός, αλλά να εκφράζει ξεκάθαρα δεξιές θέσεις. Ίσως τελικά αυτός να είναι και ο μέσος ψηφοφόρος. Αριστερός αλλά δεξιός κατά βάθος. Φιλελεύθερος και προοδευτικός αλλά στην πράξη συντηρητικός. Ας μην απορούμε λοιπόν για την πολυγλωσσία της Κυβέρνησης κάθε φορά που κορυφαία στελέχη εκφράζουν ολοσδιόλου αντίθετες μεταξύ τους απόψεις. Απλά κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: κρατάει ικανοποιημένους τους ψηφοφόρους της.
Πηγή: apopseis.gr
