Ο Αλέξης Τσίπρας εκλέχτηκε πρωθυπουργός με όχημα πολλές ελπίδες και ακόμα περισσότερες προσδοκίες και γι αυτό ακριβώς τον ψήφισαν πολίτες διαφορετικών ιδεολογιών, απόψεων ακόμα και κόμματος και όχι γιατί ξαφνικά το ένα τρίτο των Ελλήνων προσχώρησε στο …σιδηρούν παραπέτασμα. Η ελπίδα ήταν που είχε φτάσει σε αδιέξοδο και αυτό ήταν που έδινε ο Τσίπρας. Αυτά δυο χρόνια πριν. Σήμερα, δυο χρόνια μετά, η ελπίδα έχει επιστρέψει στο αδιέξοδο αλλά αυτή τη φορά με τη προσθήκη ενός καινούργιου στοιχείου, τώρα νιώθει και προδομένη.
Τώρα θα μου πείτε τι με έπιασε Αυγουστιάτικα. Καμένη γη με έπιασε και σχολεία που ανοίγουν στην Σκανδιναβία με έπιασε. Με έπιασε ότι κοιτώντας σήμερα το πρωί τα παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο σκέφτηκα ότι σε λίγο περισσότερο από ένα μήνα θα ξεκινήσουν τα σχολεία και στην Ελλάδα κι ότι από τώρα μπορώ να δω του τίτλους σε εφημερίδες και σάιτ. «Ελλείψεις δασκάλων και καθηγητών», «ελλιπείς εγκαταστάσεις», «παραμελημένα σχολεία», «ελλείψεις βιβλίων», «απουσία προγράμματος». Η μαγική λέξη: ελλείψεις. Κι όσα χρόνια συνειδητά διαβάζω επικεφαλίδες εφημερίδων – και είναι πολλές οι δεκαετίες πια – πάντα για τις ίδιες …ελλείψεις μιλάνε. Τις ίδιες ακριβώς ελλείψεις λες και είναι με καρμπόν, χρόνος μπαίνει χρόνος βγαίνει. Το ίδιο και οι πυρκαγιές. Ακριβώς το ίδιο και το έγραψα και την προηγούμενη βδομάδα από αυτήν ακριβώς την στήλη. Κάθε χρόνο καίγεται το Καπανδρίτι, ο Υμηττός, το μοναστήρι της Καισαριανής και η Ηλεία.
Και θα μου πείτε ότι όσον αφορά τις πυρκαγιές υπάρχει και ο απρόβλεπτος παράγων, η ίδια η φύση, η αλλαγή του κλίματος, το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Ανθρώπινο λάθος κι αυτό αλλά ας πούμε ότι σε αυτό δεν φταίει μόνη της η Ελλάδα, εκεί έχει παγκόσμια παρέα. Αλλά με την παιδεία; Γιατί δεν γίνεται κάτι να μην υπάρχουν αυτές οι ελλείψεις κάθε χρόνο; Και δεν φαντάζομαι να μου πείτε για απρόβλεπτους παράγοντες και φυσικές καταστροφές. Εδώ οι στατιστικές αναφέρουν ότι ο αριθμός γεννήσεων σε αυτή τη χώρα είναι σχεδόν ίδιος με τον αριθμό θανάτων τα τελευταία χρόνια. Ξέρουν ακριβώς τι να περιμένουν την ημέρα που θα ανοίξουν τα σχολεία. Ξέρουν ακριβώς πόσα παιδιά θα πάνε στην πρώτη δημοτικού και πόσα θα πάνε στο πανεπιστήμιο. Άντε με μερικές δεκάδες απόκληση σε όλη την Ελλαδα. Κι όμως για δεκαετίες τώρα αντιμετωπίζουμε ακριβώς τις ίδιες ελλείψεις. Ακριβώς τις ίδιες.
Γυρνάει ο Κωστάκης στο σπίτι από το σχολείο και η μαμά του του λέει, «παιδί μου σήμερα δεν θα φας γιατί έφτιαξα φαγητό για τρεις, για μένα, τον πατέρα σου και την αδερφή σου. Εσένα δεν σε υπολογίσαμε.» Πως θα χαρακτηρίζατε αυτή τη μάνα; Κι όμως εκεί ακριβώς είναι που πάνε στραβά όλες οι Ελληνικές κυβερνήσεις από τη χούντα και μετά.
Ξέρετε όταν ο κόσμος ψήφιζε τον Τσίπρα για πρωθυπουργό ήξερε πολύ καλά τι έκανε και μάλιστα για όσους δεν το καταλάβανε το επανέλαβε στο δημοψήφισμα. Ο κόσμος δεν ήξερε τον Τσίπρα αλλά ήταν έτοιμος να δεχτεί και να σταθεί δίπλα του ακόμα κι αν αυτό σήμαινε την αποχώρηση από το ευρώ και την όποια εικονική σιγουριά του δίνει η ευρωζώνη, αρκεί …αρκεί ο Τσίπρας να του έλυνε τα απλά καθημερινά του αλλά τόσο σοβαρά προβλήματα. Αυτή τη στιγμή το πρόβλημα του Έλληνα δεν είναι το χρηματιστήριο ή οι αγορές και η ισχύ του ευρώ, το πρόβλημα του Έλληνα αυτή τη στιγμή είναι ότι τίποτα απολύτως δεν έχει αλλάξει από την καθημερινή του μιζέρια. Μέρος της καθημερινής μιζέριας ΔΕΝ είναι τι θα πει η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, αλλά οι ουρές στο ΙΚΑ, η γραφειοκρατία της εφορίας, το γεγονός ότι το παιδί τους πάει σε ένα σχολείο πολλές φορές ακατάλληλο και κανένας δεν ξέρει αν θα έχει βιβλία. Και ο Έλληνας μπορεί να κάνει το σκατό του παξιμάδι αλλά το παιδί θα πάει σχολείο και θα ονειρευτεί να το κάνει γιατρό ή δικηγόρο. Κι ας είναι το παιδί του ξύλο απελέκητο, θα πληρώσει φροντιστήρια και ιδιαίτερα, γαλλικά και πιάνο για να δώσει σε αυτό το παιδί «εφόδια», για να μην έχει …ελλείψεις σε ένα περιβάλλον που τα εφόδια μετράνε.
Είναι αυτό που πολλές φορές έχουμε ακούσει και πολλές φορές έχουμε πει, αυτό που κάνει την διαφορά είναι τα μικρά πράγματα.
Συγκινημένη η κυβέρνηση μας ανακοίνωσε ότι έρχονται επενδύσεις και αυτό που βλέπεις είναι τον Κοσκωτά σε επανάληψη και με γένια να αγοράζει ποδοσφαιριστές, κανάλια και εφημερίδες και απλά αναρωτιέσαι πότε θα εμφανιστούν τα πάμπερς. Μόνο που στην καθημερινότητα του ο Έλληνας στα ούμπαλά του ποιόν θα φέρει ο νέος Κοσκωτάς στο αεροδρόμιο ή σε ποιον δίνει τα πάμπερς, μπορεί να διαβάσει γι αυτό, να γελάσει, να κουτσομπολέψει ή να βρίσει αλλά αυτό που έχει πραγματικά σημασία είναι αν μπαίνει αρκετό κρέας στο τραπέζι (το κατοχικό) κι αν το παιδί του έχει μέλλον. Κι αυτό ισχύει για δεκάδες από τα «μεγάλα» θέματα που απασχολούν κυβέρνηση και αντιπολίτευση. «Κανένας δεν ενδιαφέρεται για μένα». Αυτό είναι το συμπέρασμα του μέσου Έλληνα και αυτό εξελίσσεται ή μεταφράζεται αυτόματα στο «όλοι ίδιοι είναι».
Δεν έχω καμιά διάθεση να μυθοποιήσω ή να ηρωοποιήσω ούτε τον Καραμανλή, ούτε τον Παπανδρέου και ειδικά για τον δεύτερο ποτέ δεν έκρυψα τα αισθήματα μου, αλλά …αλλά και οι δυο τους έδειξαν να ενδιαφέρονται για τα καθημερινά απλά προβλήματα, και οι δυο έδειξαν να κάνουν κάτι. Σκεφτείτε κάτι, σήμερα έχει ενσωματωθεί με την γλώσσα μας και την καθημερινότητα μας αλλά το ’83 όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου πρωτομίλησε για τα «μπάνια του λαού» ήταν λίγο σοκ. Ένας πρωθυπουργός που έκανε θέμα κάτι τόσο καθημερινό, τόσο απλό, τόσο ανθρώπινο. Κάτι που δεν είχε να κάνει ούτε με την ΕΟΚ ούτε με το ΝΑΤΟ, είχε να κάνει …με τα μπάνια του λαού. Και θυμηθείτε ποιος τα γράφει αυτά.
Τώρα κλείστε τα μάτια σας και προσπαθήστε να κοιτάξτε στα …μάτια τους πολιτικούς μας. Αλέξης Τσίπρας, Κυριάκος Μητσοτάκης, Φώφη Γεννηματά, Δημήτρης Κουτσούμπας, Βασίλης Λεβέντης, Σταύρος Θεοδωράκης, Πάνος Καμμένος, Νίκος Βούτσης, Πάνος Σκουρλέτης, Άδωνις Γεωργιάδης, Μάκης Βορίδης και για όνομα του θεού …ο Κώστας Τζαβάρας, και μετά πείτε μου ποιος από αυτούς ενδιαφέρεται για την καθημερινότητα σας. Ποιος από αυτούς και άλλους 288 τους απασχολεί έστω και για ένα δευτερόλεπτο αν θα έχετε φαγητό το μεσημέρι, αν το παιδί σας θα έχει βιβλία ή σχολείο που να μην στάζει όταν βρέχει.
Και μην τρελαίνεστε, δεν σας έχουν γραμμένους στα ούμπαλά τους. Ούτε εκεί δεν υπάρχετε. Δεν διαθέτουν μελάνι. Αριθμοί για μυωπικά μάτια σε τοίχο μακρινό είσαστε.
Σήμερα λοιπόν, δυο χρόνια μετά, η ελπίδα έχει επιστρέψει στο αδιέξοδο και αυτή τη φορά δεν υπάρχει ούτε καν …Τσίπρας στον ορίζοντα, υπάρχει Κούλης αν είναι δυνατόν.
*Θάνος Καλαμίδας, ένας Έλληνας στο Παρίσι και στο Λονδίνο και στο Βερολίνο και στο Τόκιο και τελευταία στο Ελσίνκι. Για εικοσαετία ελεύθερος σκοπευτής και αναλυτής για Βρετανικά μέσα με ανταποκρίσεις από τη Νότια Αφρική μέχρι την Κίνα, από την Νικαράγουα μέχρι το Σουδάν. Τα τελευταία χρόνια αναλυτής για Σκανδιναβικά, Βρετανικά και Γαλλικά έντυπα σε θέματα που κυρίως αφορούν την ευρωπαϊκή κοινότητα.
