… ΑΝ από 1ης Ιανουαρίου του 2019 δεν κοβόταν η προσωπική διαφορά στις συντάξεις.
… ΑΝ από 1ης Ιανουαρίου του 2020 δεν μειωνόταν το αφορολόγητο.
… ΑΝ δεν ήταν η χώρα δεσμευμένη για πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5% έως το 2022 και 2,2% έως το 2060 και, άρα, δεσμευμένη σε σκληρή λιτότητα
… ΑΝ δεν υπήρχε αυστηρότατη “μεταμνημονιακή” εποπτεία και επιτήρηση ανά τρίμηνο από τους “Θεσμούς”
… ΑΝ είχαν αποκατασταθεί οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας
… ΑΝ δεν είχε υποθηκευτεί η δημόσια περιουσία στο Υπερταμείο Αποκρατικοποιήσεων για 99 χρόνια
… ΑΝ δεν έβλεπα παντού γύρω μου ελαστικές σχέσεις εργασίας, που διαρκώς γίνονται ελαστικότερες
… ΑΝ στη νέα συμφωνία δεν περιγράφονταν στόχοι για περαιτέρω “απελευθέρωση της ενέργειας” και εντατικοποίηση πλειστηριασμών και ιδιωτικοποιήσεων
… ΑΝ μέσα σ’ όλα αυτά διέβλεπα την ελαχιστότατη έστω δυνατότητα άσκησης μιας ανεξάρτητης οικονομικής κοινωνικής κι εργατικής πολιτικής, δίχως για το κάθε τι να ζητείται η άδεια των “Θεσμών”
… ΑΝ έβλεπα μια αυτο-συγκράτηση στους πανηγυρισμούς των κυβερνώντων, γεγονός που θα παρέπεμπε σε κάποια δόση ρεαλισμού
… ΑΝ δεν έβλεπα τόσους πανηγυρισμούς από τους “Θεσμούς”, γεγονός που με καθιστά άκρως ανήσυχη
…ΑΝ δεν έβλεπα ότι ως μόνος δρόμος “ανάπτυξης” νοείται η εξυπηρέτηση των μεγάλων συμφερόντων, σε βάρος των τοπικών κοινωνιών
…ΑΝ, εν κατακλείδι, βγαίναμε όντως από τα Μνημόνια και τη νεοφιλελεύθερη οπτική γωνία των πραγμάτων. Που, ειλικρινά, δεν μπορώ να το δω κάπου.
…Ίσως ΑΝ φορούσα μια γραβάτα…
