Όταν ο Σκοπιανός πρωθυπουργός δημοσιοποιούσε την απόφασή του για λύση του Μακεδονικού, αποδεχόμενος απλώς σύνθετη ονομασία , ο κ. Τσίπρας ασφαλώς και πίστευε ότι με το υψίστης εθνικής σημασίας για εμάς αυτό θέμα θα ξεμπλέξει εύκολα και με χωρίς πολιτικό κόστος.
Του Φώτη Σιούμπουρα
Το αποκαλούμενο Μακεδονικό όμως, μετά και την παλλαϊκή συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης, δείχνει να αναδεικνύεται σε μία εκ των συνιστωσών των πολιτικών εξελίξεων, τις οποίες και επηρεάζει, αλλά σίγουρα δυσχεραίνει τις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης. Η εντυπωσιακή συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης και αυτή που θα γίνει, όπως προαναγγέλουν οι διοργανωτές, στις 4 Φεβρουαρίου στην Αθήνα, δεν δημιουργεί πίεση μόνο στη ΝΔ και στα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, όπως ήλπιζε η κυβέρνηση. Δημιουργεί και στον ΣΥΡΙΖΑ του οποίου πολλοί, πάρα πολλοί, από τους ψηφοφόρους του στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, μπορεί να μην συμμετείχαν στη συγκέντρωση, «συναισθηματικά» όμως ήταν εκεί. Και ήταν άνθρωποι της δουλειάς οι περισσότεροι, της Εκκλησίας, της πόλης , του χωριού και των προαστίων. Δημοκράτες, δεξιοί, κεντρώοι, ακροδεξιοί, εθνικιστές, πατριώτες.
Πήγαν στη συγκέντρωση όλοι αυτοί μόνο «για τη Μακεδονία»; Δύσκολα να πεις ναι . Αλλά αφού το αντιμνημόνιο μας τελείωσε, το ΟΧΙ του 2015 πήγε περίπατο και δεν φαίνεται κανένα απολύτως εθνικό σχέδιο στον ορίζοντα, το «για τη Μακεδονία» ήρθε να καλύψει το κενό. Μια αίσθηση διαμαρτυρίας ήταν παντού παρούσα. Οι πολιτικοί όλοι φταίνε, η Ευρώπη είναι κακιά, μας τα πήραν όλα, μας κόψαν τις συντάξεις, τουλάχιστον να μη μας πάρουν το όνομα, τη χώρα, την πατρίδα μας. Αλλά οι περισσότεροι διαδηλωτές δεν πήγαν στη συγκέντρωση με σκοπό να φωνάξουν «εθνικιστικά ή ακροδεξιά συνθήματα», όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση. Εντάξει ακούστηκαν και τέτοια, υπήρξαν πατριωτικές ή εθνικιστικές εξάρσεις, υπήρξαν και ακρότητες, αλλά η προσέλευση στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, όπως πολύ σωστά είπε ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς «ήταν μια έκφραση της δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος της χώρας, ήταν έκφραση της αγωνίας πολλών Ελλήνων που καμιά φορά λανθασμένα ταυτίζουν τη διαπραγμάτευση για το όνομα της ΠΓΔΜ με την τύχη της ελληνικής Μακεδονίας ». Γι αυτό και δεν πρέπει να υποτιμάται η συγκέντρωση, αλλά ούτε και να υπερτιμάτε. Ο κόσμος δεν βρέθηκε εκεί για να διεκδικήσει ωφελιμιστικούς υλικούς στόχους αλλά μία – κατ’ αυτόν – ευγενή ιδέα. Να εκφράσει την αίσθηση εθνικής αδικίας που νιώθει, από την υπεξαίρεση που υφίσταται η ιστορική και πολιτισμική του κληρονομιά (την οποία θεωρεί παρακαταθήκη προγόνων), από το ψευδές εθνικιστικό κατασκεύασμα του Τίτο.
Πάντως το κυρίως πρόβλημα που αναδύεται και μετά τη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης είναι ότι αυτός ο κόσμος με το αγνό πατριωτικό συναίσθημα, είναι ευάλωτος και εύπλαστος σε κηρύγματα. Γι αυτό και χρειάζεται μειλίχια προσπάθεια επεξήγησης των προβλημάτων, που ανακύπτουν και των ορίων που έχει η χώρα μέσα στο πλέγμα των διεθνών σχέσεων, υποχρεώσεων και δεσμεύσεων. Χρειάζεται μια επαναπροσέγγιση αυτού του λαού για το θέμα της Μακεδονίας, εκ μέρους όλου του πολιτικού συστήματος και κυρίως εκ μέρους της κυβέρνησης, κάτι που είναι δύσκολο, για την τελευταία. Γιατί όταν επί χρόνια χαρακτηρίζεις κάθε λαϊκή άρνηση στο Μακεδονικό ως εθνικισμό (παραβλέποντας ταυτόχρονα τον άκρατο και επιθετικό εθνικισμό των γειτόνων), όταν βρίζεις ως φασίστες, ακροδεξιούς και καθυστερημένους όλους, όσοι έχουν αντίθετη από εσένα θέση και μετέχουν σε συλλαλητήρια δεν μπορείς να κατανοήσεις το πρόβλημα, να το επεξεργαστείς και να το διαχειριστείς.
Μπορεί στο θέμα του Μακεδονικού ένα τμήμα της κοινωνίας να αγανακτεί από ιδεοληψίες, να παρασύρεται από άγνοια ή από το συναίσθημα, να οργίζεται από αυτό που θεωρεί ή νομίζει εθνική αδικία. Αλλά δυστυχώς και η πολιτική μας ηγεσία «παρασύρεται». Με ελάχιστες εξαιρέσεις συμπεριφέρεται στο θέμα του Μακεδονικού προτάσσοντας αυτό που θεωρεί κομματικό συμφέρον.
Με πρώτη την κυβέρνηση, που αντί να διαμορφώσει ένα μίνιμουμ πλαίσιο εθνικής πολιτικής συνεννόησης, επέλεξε μια πολωτική τακτική, μια τακτική διχασμού της αντιπολίτευσης, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, τις οποίες εισπράττει τώρα.
Βέβαια γνωρίζουν όλοι πολύ καλά ότι κανένα συλλαλητήριο, όσο ογκώδες κι αν είναι, δεν πρόκειται να δώσει λύση σε κανένα εθνικό θέμα. Ωστόσο το μήνυμα που εξέπεμψαν οι συγκεντρωθέντες στη Θεσσαλονίκη, το εμποτισμένο με την αίσθηση της εθνικής αδικίας, που νιώθουν εξ αιτίας της υπεξαίρεσης της ιστορικής και πολιτισμικής μας κληρονομιάς, θα μπορούσε ο πρωθυπουργός να χρησιμοποιήσει ως ένα μεγάλο επιθετικό ατού στις κρίσιμες διαπραγματεύσεις, αντί να το ρίχνει στο πυρ το εξότερον. Έστω και αργά πάντως φαίνεται να επικρατεί τώρα σοβαρότητα. Μακάρι για να οδηγηθούμε σε λύση που θα είναι προς το εθνικό μας συμφέρον.
Πηγή: https://www.facebook.com/fotis.sioumpouras/posts/1672311732882413
