Ο Κάρολος Παπούλιας συναντήθηκε με την Ιστορία, δηλαδή με την ευθύνη απέναντι στην Πατρίδα ήδη από παιδί μετέχοντας στην Εθνική Αντίσταση και συνέχισε ως νέος μετέχοντας στον αντιδικτατορικό αγώνα. Λίγοι έχουν, όπως αυτός, το προνόμιο να έρθουν σε επαφή με την Ιστορία πριν έρθουν σε επαφή με την Πολιτική.
Μέσα σε μια εποχή εύκολων και μεγάλων λόγων ήταν πάντα ολιγόλογος και ουσιώδης. Δεν υπήρξε ποτέ του συρμού. Δεν έχασε ποτέ την αισθητική του αντίληψη. Ως βασικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ εξέφραζε πάντοτε την πιο ευπρεπή εκδοχή της μάχιμης πολιτικής. Η σχέση αδελφικής και εξομολογητικής φιλίας που τον συνέδεσε με τον Ανδρέα Παπανδρέου βασιζόταν στην απόλυτη εχεμύθεια και στην υψηλή αίσθηση του χιούμορ.
Ο Κάρολος Παπούλιας είχε μακρόχρονη συμμετοχή στην πολιτική διεύθυνση της εξωτερικής πολιτικής και διετέλεσε για πολλά χρόνια υπουργός των Εξωτερικών με βαθιά γνώση και ολοκληρωμένη άποψη. Χωρίς ποτέ να καταστήσει την εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας της χώρας αντικείμενο επικοινωνιακού χειρισμού. Ούτε καν δημόσιου εσωτερικού λόγου.
Όταν βρέθηκε εκτός Βουλής, αντιμετώπισε με την έντονη αίσθηση αξιοπρέπειας που τον διέκρινε την αδικία που είναι σύμφυτη με τη συγκυριακή λειτουργία της δημοκρατίας. Η μοίρα της Ιστορίας λες και αντέδρασε τότε. Ο Κάρολος Παπούλιας κλήθηκε το 2005 να καταστεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας με πρωτοβουλία της άλλης μεγάλης πλευράς του τότε κομματικού συστήματος εκλεγόμενος δυο φορές με συντριπτική πλειοψηφία.
Άσκησε τα καθήκοντά του με συνταγματικά άψογο τρόπο συνεχίζοντας τη γραμμή του Κωστή Στεφανόπουλου. Λειτούργησε διακριτικά αλλά στιβαρά και αποτελεσματικά την πιο δύσκολη περίοδο της Μεταπολίτευσης, την περίοδο της οικονομικής κρίσης. Ως αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών στην πιο σκληρή φάση της κρίσης αυτής και στη συνέχεια ως υπουργός Εξωτερικών, αλλά και ως Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ένιωθα ότι στο ύψιστο αξίωμα της δημοκρατικής πολιτείας βρισκόταν ένας άνθρωπος που δεν λειτουργούσε συμβολικά και τυπικά, αλλά συμμετείχε με ψύχραιμο πάθος στην αγωνία του τόπου, πάντα εντός των συνταγματικών προδιαγραφών μιας Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας που δεν υπνοβατούσε αλλά αντιδρούσε ως συμπεριληπτική και μαχόμενη. Κάθε συνάντηση με τον Κάρολο Παπούλια στο Προεδρικό Μέγαρο ήταν μια θεσμική και ηθική ενθάρρυνση με μόνο κριτήριο το εθνικό συμφέρον. Κάθε θεσμικά κρίσιμη σύσκεψη των αρχηγών των κομμάτων υπό την προεδρία του ήταν ένα μάθημα υπευθυνότητας, επίγνωσης και διακριτικότητας.
Όσοι οργάνωσαν, καθοδήγησαν ή ενθάρρυναν τα επεισόδια του Οκτωβρίου του 2011 στη Θεσσαλονίκη χωρίς να σεβαστούν τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας και κυρίως τον συγκεκριμένο φορέα του και τη διαδρομή του, απέδειξαν ότι η αναπόφευκτη δυναμική του λαϊκισμού είναι να πλήξει το εθνικό συμφέρον και τη Δημοκρατία. Αυτά τα δυο υπερασπίστηκε υποδειγματικά ως αρχηγός του κράτους και ρυθμιστής του πολιτεύματος ο Κάρολος Παπούλιας. Η Ελληνική Δημοκρατία του έχει μεγάλη ιστορική υποχρέωση.
Είχα την τύχη και την τιμή να συνυπάρξω με τον Κάρολο Παπούλια ως βουλευτής, ως υπουργός, ως μέλος του τότε εκτελεστικού γραφείου του ΠΑΣΟΚ. Με τιμούσε με τη φιλία του και η μεγάλη οικειότητα που ένιωθα μαζί του μου επιτρέπει να μπορώ να μαρτυρήσω για το μέγεθος της προσωπικότητας, της ευαισθησίας και της προσφοράς του.
Εμείς που είχαμε την τιμή να υπηρετήσουμε μαζί του τους θεσμούς της Δημοκρατίας αποχαιρετούμε όχι μόνο τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά επιπλέον τον καλό φίλο, τον λάτρη της Ηπείρου, τον διανοούμενο και κοσμοπολίτη, τον εύχαρη και ευθυτενή Κάρολο Παπούλια.
Υποβάλλουμε τα συλλυπητήρια μας στην οικογένεια του, σε αυτό το θεσμικό υπόδειγμα διακριτικότητας της οικογένειας δημοσίου προσώπου. Αυτό από μόνο του τα λέει όλα για τον δικό μας Κάρολο. Τον Κάρολο της Ελλάδος.-
