Όλοι οι επικοινωνιολόγοι του κόσμου ακολουθούν κάποιες σταθερές, που έχουν σαν στόχο να κρατήσουν ζεστή τη βάση του κάθε κόμματος, να αναδείξουν τις ηγετικές ικανότητες του αρχηγού και φυσικά να πείσουν τους ψηφοφόρους ότι αυτά που υπόσχονται θα υλοποιηθούν.
Πάνω σε αυτό τον μπούσουλα βαδίζουν όλα κόμματα σε όλο τον δυτικό κόσμο και απλά προσπαθούν να αφουγκραστούν τις κοινωνίες και να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται. Όπως για παράδειγμα έγινε στη Γαλλία Το 2017, όπου ο Εμανουέλ Μακρόν-αν και υπηρέτησε την κυβέρνηση Ολάντ-εν τούτοις όταν παραιτήθηκε δεν είχε ούτε αμυχή. Σε αντίθεση και με τον Ολάντ, αλλά και με τον προκάτοχο του, τον Σαρκοζί, οι οποίοι ήταν βαριά πληγωμένοι και τα κόμματα τους σε αποδρομή. Έτσι ο «φρέσκος» Μακρόν κέρδισε όλες τις εκλογικές μονομαχίες, σχεδόν χωρίς κόμμα, καθώς το «Εμπρός» ακόμη και σήμερα, επτά χρόνια μετά την ίδρυση, παρουσιάζει τεράστιες δυσλειτουργίες.
Η προεκλογική παρουσία του Μακρόν και ο τρόπος που επικοινώνησε με τους Γάλλους ήταν κάτι που κατέγραψαν οι σύμβουλοι του Κυριάκου Μητσοτάκη και πέρασαν πολλά στοιχεία στην τακτική που ακολούθησε ο πρωθυπουργός κατά τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2019. Στην προεκλογική εκστρατεία η Νέα Δημοκρατία και προσωπικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης, σύμφωνα με το πλάνο του Μαξίμου θα χρησιμοποιήσει στοιχεία της προεκλογικής εκστρατείας του Μακρόν, αλλά και το αφήγημα των επιτυχιών της κυβέρνησης του κατά την διάρκεια της τετραετίας, αλλά και τους στόχους της επόμενης τετραετίας.
Κάτι ανάλογο είχαμε δει και στην προεκλογική εκστρατεία του Κώστα Σημίτη το 2000. Τότε όπου στο θετικό αφήγημα είχε χρησιμοποιήσει τη λέξη «πετύχαμε», όπως επίσης και το θετικό αφήγημα του μεγάλου εθνικού στόχου της εισόδου της χώρας στην ευρωζώνη. Και όπως αναφέρουν οι εκλογολόγοι αυτό τελικά ήταν που μέτρησε και του έδωσε τη νίκη πάνω στο νήμα, σε ένα τεράστιο πολωτικό κλίμα. Ας μην ξεχνάμε ότι το 2000 το ΠΑΣΟΚ υπό τον Κώστα Σημίτη κατέγραψε ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά με 43,79%, ενώ η Νέα Δημοκρατία υπό τον Κώστα Καραμανλή ήταν δεύτερη με 42,74%.
Μάλιστα κάποιοι θυμούνται πολλές ομοιότητες και στο θέμα των γλυπτών του Παρθενώνα. Τότε είχε προηγηθεί συνάντηση του Κώστα Σημίτη με τον Τόνι Μπλερ, ενώ τώρα έχει γίνει σαφώς καλύτερη προεργασία από την κυβέρνηση.
Επίσης παρά το γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης ηγείται ενός λαϊκού κεντροδεξιού κόμματος, εν τούτοις οι συνεργάτες του και όλο το επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου αναδεικνύουν την πολιτική καταγωγή του πρωθυπουργού, αλλά και την οικογενειακή κληρονομιά. Έτσι πυκνώνουν οι αναφορές στα ανοίγματα που έκανε ο το 1990 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης-ως πρόεδρος της Ν.Δ.- στο Κέντρο και την Αριστερά.
Στη φετινή προεκλογική περίοδο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει επιλέξει να συνεχίσει τα δικά του ανοίγματα προς το κεντρώο ακροατήριο, το οποίο θεωρείται ως αυτό που θα δώσει το κάτω παραπάνω για την αυτοδυναμία, έχοντας ως δεδομένο ότι οι δεξιοί ψηφοφόροι θα παραμείνουν πιστοί στην παράταξη. Κάτι που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις δείχνει σχεδόν δεδομένο, με βάση και το υψηλό ποσοστό συσπείρωσης αρκετό διάστημα πριν από την επίσημη προεκλογική περίοδο.
Σε αυτή τη ρότα κινείται και Εμανουέλ Μακρόν στην Γαλλία και να σημειωθεί ότι ο Γάλλος πρόεδρος έχει πολλούς θαυμαστές στην Ελλάδα, οπότε κάθε αναφορά του πρωθυπουργού στην ελληνογαλλική συνεργασία προσθέτει πόντους, οι οποίοι θα είναι κρίσιμοι στο τέλος της διαδρομής, το βράδυ των εκλογών. Εξάλλου η στήριξη του Μακρόν προς την Ελλάδα σε όλες τις τούρκικες προκλήσεις είναι εξόχως σημαντική.
Ο Τσίπρας αντιγράφει το παλιό ΠΑΣΟΚ
Από την πλευρά του ο Αλέξης Τσίπρας αντιγράφει ολοένα και περισσότερο την οικογένεια Παπανδρέου. Και τον Ανδρέα και τον Γεώργιο. Και προσπαθεί να κλείσει το μάτι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η συνέχεια του παλιού ΠΑΣΟΚ. Όπως αναφέρουν συνεργάτες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο βασικός του στόχος είναι οι άστεγοι πολιτικά κεντροαριστεροί, που έχουν μείνει πιστοί στα περασμένα μεγαλεία του παρελθόντος.
Οι διάφορες περίοδοι Παπανδρέου εναλλάσσονται και επανέρχονται στο αφήγημα της Κουμουνδούρου. Έτσι στο ζήτημα των Γλυπτών του Παρθενώνα προέβαλε τη θέση της Μελίνας Μερκούρη, στο θέμα της Δικαιοσύνης κηρύσσει «ανένδοτο» στα πρότυπα του Γεωργίου Παπανδρέου, ζητώντας συσπείρωση της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης, ενώ υπάρχει και αντιγραφή της διαφημιστικής καμπάνιας του ΠΑΣΟΚ το 1993 για την ακρίβεια. Προφανώς το σκεπτικό της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ είναι «ότι αυτός είναι ο δρόμος για να κερδίσουμε τον Μητσοτάκη στις εκλογές. Όπως, δηλαδή νίκησε ο Ανδρέας Παπανδρέου τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη έτσι θα γίνει και τώρα». Μόνο που το 1993 ήταν μία άλλη περίοδος. Άλλες οι πολιτικές αναφορές της τότε εποχής. Και φυσικά είναι διαφορετικές οι ανάγκες της τωρινής εποχής.
Παράλληλα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κοιτάζει προς την πλευρά της Ισπανίας για τις μετεκλογικές συνεργασίες, προς το μέρος του Πέδρο Σάντσεθ που κατάφερε να «δέσει», παρά τα προβλήματα, τους Σοσιαλιστές με τους Podemos σε ένα κυβερνητικό σχήμα. Από τον ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξαν και τον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο, αντί να μοιράζει επιδόματα, η κυβέρνηση Σάντσεθ διαχειρίζεται την ακρίβεια και τις παρεμβάσεις στην οικονομία.
Στα πρότυπα Σημίτη ο Ανδρουλάκης
Όπως είναι γνωστό ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι πολιτικό τέκνο του Κώστα Σημίτη. Στην μεγάλη κόντρα μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου το 1996, μεταξύ των «προεδρικών» του Τσοχατζόπουλου και των «εκσυγχρονιστών» του Σημίτη ο Μαρίνος Ανδρουλάκης τάχθηκε με τον πρώην πρωθυπουργό. Ήταν και κομματάρχης του στην Κρήτη. Και ο νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ από την εποχή της νεολαίας τάχθηκε στους εκσυγχρονιστές.
Η επιμονή του Νίκου Ανδρουλάκη στην αυτονομία του κόμματος του ανοίγει μια ευρεία δεξαμενή επιρροών από την κληρονομιά του ΠΑΣΟΚ. Η θεσμική προσέγγιση του προέδρου του κόμματος σε θέματα Δικαιοσύνης, θεσμών και διαφάνειας θυμίζει Κώστα Σημίτη. Ακόμη και όταν ρωτήθηκε το πώς μπορεί να μην είναι πρωθυπουργός ο νικητής των εκλογών σε μία κυβέρνηση συνεργασίας χρησιμοποίησε μία φράση του μέντορα του: «Δεν υπάρχουν μόνιμοι διαχειριστές της εξουσίας».
