Από την αρχή της καριέρας της ηΖωή Λάσκαρη εντυπωσίασε το κοινό σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα.
Κι ενώ για το ταλέντο και την αψεγάδιαστη ομορφιά της ελάχιστοι μπορούσαν να την ψέξουν, δεν συνέβη το ίδιο και με την άνεσή της στον φακό σε πιο τολμηρές σκηνές.
Άλλες ηθοποιοί στη θέση της εκείνη την εποχή θα είχαν αρνηθεί ρόλους που έρχονταν σε αντίθεση με τα «χρηστά» ήθη εκείνων των χρόνων και τον πουριτανισμό. Εκείνη, όμως, όχι. Δεν έδειχνε να πτοείται από τις επιθέσεις και τα πικρόχολα σχόλια και συνέχισε να επιλέγει δουλειές με βάση τα δικά της «θέλω» και όχι για να ικανοποιήσει τις δικές τους επιθυμίες.
Κάποια στιγμή η ίδια μίλησε δημόσια για το θέμα, ξεκαθαρίζοντας την δική της θέση μιλώντας στον Λευτέρη Παπαδόπουλο και λέγοντας χαρακτηριστικά: «Το ότι εμφανίζομαι γυμνή σε διάφορες ταινίες δεν το θεωρώ καθόλου πρόστυχο ή ανήθικο. Αγαπώ το κορμί μου, έχω συμφιλιωθείτε τη γύμνια μου και γυμνή κολυμπάω και στη θάλασσα. Όχι βέβαια στο Φάληρο, αλλά σε όλες τις απόμερες γωνιές της Μυκόνου».
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 η Λάσκαρη πλέον είχε μπει σε μια πιο ώριμη φάση της πορείας της και πλέον οι εμφανίσεις της στον κινηματογράφο σταμάτησαν, με την Ελληνίδα ηθοποιό να στρέφεται αποκλειστικά στο θέατρο, είτε στο σανίδι είτε σε μεταφορές έργων για τον λογαριασμό της τηλεόρασης. Δημιουργώντας τον δικό της θίασο πια, ως επιχειρηματίας γνώρισε μεγάλη επιτυχία το 1979 με το «Η κυρία του Μαξίμ» του Ζωρζ Φεϋντώ και για την επόμενη σεζόν ετοίμασε να παρουσιάσει στο αθηναϊκό κοινό στο Θέατρο «Διάνα» το έργο «Φρύνη η Εταίρα», του Γιώργου Ρούσσου.
Η παράσταση ήταν βασισμένη στην ζωή της διάσημης εταίρας της αρχαιότητας την οποία λάτρεψε ο Πραξιτέλης και όταν κατηγορήθηκε από τους σύγχρονούς της, τελικά αθωώθηκε την στιγμή που έμεινε γυμνή μπροστά στους δικαστές οι οποίοι θαμπώθηκαν από την ομορφιά της.
Αντίστοιχα, το θεατρικό έκλεινε με μία ανάλογη σκηνή όπου για ένα δευτερόλεπτο η Ζωή Λάσκαρη στεκόταν χωρίς ρούχα, σε μια αναπαράσταση της δίκης. Οι συντελεστές ανέμεναν αντιδράσεις, αλλά και οι ίδιοι μάλλον δεν περίμεναν το εύρος και την ένταση τους. Οι εφημερίδες της εποχής φιλοξένησαν «πύρινα» άρθρα εναντίον της, ενώ δεν έλειψαν και οι θεατές που βρέθηκαν στο θέατρο με μοναδικό σκοπό να διαμαρτυρηθούν, όχι με κόσμιο τρόπο είναι αλήθεια…
Η ίδια υπερασπίστηκε τον εαυτό της λέγοντας: «Δεν γδύνομαι για να γδυθώ. Το απαιτεί ο ρόλος. Δεν κάναμε με τον συγγραφέα ένα έργο για μπανιστιρτζήδες. Κάναμε ένα έργο που θα σατίριζε την ηθική των πολιτικών και των παπάδων». Όμως για κάποιους αυτά τα λόγια δεν σήμαναν τίποτα και δεν άλλαξαν την στάση τους.
Ήταν μόλις Νοέμβριος του 1980 όταν συνέβη ένα περιστατικό τόσο έντονο που η Ζωή Λάσκαρη δεν άντεξε. Έχασε τις αισθήσεις της επί σκηνής, λιποθύμησε και αναγκάστηκε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο, όμως δύο ημέρες αργότερα επέστρεψε στο θέατρο, γεμάτη πείσμα να μην επιτρέψει στους επικριτές της να νικήσουν. Ωστόσο λίγο καιρό αντιλήφθηκε ότι το κοινό δεν ήταν έτοιμο να δεχτεί αυτή την εικόνα και αναγκάστηκε να σταματήσει τις παραστάσεις, χάνοντας και πολλά χρήματα ως θιασάρχισσα λόγω του μεγάλου κόστους που είχε η παραγωγή.
Πάντως φαίνεται ότι πολλά άλλαξαν μέσα σε μια πενταετία αφού το 1985 η Λάσκαρη θα τολμήσει ξανά φωτογραφούμενη γυμνή στον αρχαιολογικό χώρο της Δήλου. Φυσικά και τότε δεν έλειψαν οι αντιδράσεις, με μερικούς βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας μάλιστα να εκφράζουν την οργή τους, όμως όταν το περιοδικό «Playboy» βγήκε στην κυκλοφορία κατέγραψε πωλήσεις που ξεπέρασαν κάθε προσδοκία.
Είναι βέβαιο ότι πολλοί από αυτούς που έσπευσαν να το αγοράσουν ήταν εκείνοι που νωρίτερα είχαν διαμαρτυρηθεί εντόνως για τα… αίσχη…
