Σε μια εξομολόγηση καρδιάς προχώρησε η Δέσποινα Στυλιανοπούλου στο περιοδικό Λοιπόν.
Μεταξύ άλλων, μάλιστα, η αγαπημένη μας ηθοποιός αναφέρθηκε στον σεβασμό που δεν έλαβε από συνάδελφο της καθώς και το χειροκρότημα του κοινού που της λείπει σήμερα πολύ.
Ο σεβασμός έχει χαθεί σήμερα σε σχέση με τότε;
Έχω ένα παράπονο μεγάλο. Δεν θέλω να αναφέρω το όνομα του. Ήμουν σε μια παράσταση και ανέβηκα στα καμαρίνια με σκοπό να συγχαρώ τους ηθοποιούς. Όταν μπήκα στο καμαρίνι του πρωταγωνιστή, του έδωσα το χέρι για να τον συγχαρώ. Ήταν λες και είχαμε από τότε κορονοϊό και φοβόταν. Δεν μου έδωσε το χέρι του. Η απάντηση του ήταν μόνο, «μπορείτε να φύγετε γιατί θέλω να ξεκουραστώ». Με έδιωξε και δεν θα το ξεχάσω. Όση κούραση και αν υπάρχει, ποτέ κανένας ηθοποιός δεν θα το έλεγε. Ίσως αν διαβάσει αυτή τη συνέντευξη να καταλάβει.
Υπάρχει κάποιος ηθοποιός που ενώ θέλατε να παίξετε μαζί του τελικά δεν τα καταφέρατε;
Ίσως είμαι η μόνη που έπαιξα με όλους, τους αξέχαστους, τους μοναδικούς και ανεπανάληπτους. Έχω παίξει με όλους τους ηθοποιούς και είμ αι χαρούμενη για αυτό.
Είχατε δηλώσει πως θα θέλατε για μια ακόμη φορά να ανέβετε στη σκηνή πρωταγωνιστώντας στο έργο που έχετε γράψει, το οποίο αφορά την πορεία σας. Σας έλειψε το θέατρο και το χειροκρότημα;
Μου λείπει η αγάπη του κόσμου αυτή τη στιγμή. Ήθελα να τους δω, να γεμίσει το θέατρο, να τους νιώσω κοντά μου άλλη μια φορά αλλά είναι λίγο δύσκολο αυτή τη στιγμή. Μπορεί αργότερα, θα μου πεις όπως λέει και η παροιμία «ποτέ δεν είναι αργά», μήπως είναι αργά για μένα πλέον; Η επιθυμία μου η μεγάλη είναι να ανέβαινα στη σκηνή έστω και για λίγες μέρες. Πιστεύω ακράδαντα ότι αν ανέβω ξανά στη σκηνή ή αν με φωνάξουν για έναν μικρό ρόλο στην τηλεόραση θα γίνω και πάλι καλά.
