Όποιος όμως νομίζει ότι έχει πίστη, ελπίδα, δικαιοσύνη, ουδέποτε αναγνωρίζει ότι είναι αμαρτωλός.
Κι αν ακόμα πάει χίλιες φορές να εξομολογηθεί, ποτέ δε θα πάει ως αμαρτωλός. Μπορεί να βγάζει δάκρυα απ’τα μάτια του, αλλά ουδέποτε συνειδητοποιεί την πραγματική αμαρτία του, η οποία είναι πέρα των όσων λέγει. Δηλαδή άλλο τα λόγια και άλλο η καρδιά.
Άλλος κλαψουρίζεται, λέει πόσο αμαρτωλός είναι, αλλά δε ζει αυτή την πραγματικότητα. Που κι αυτή η βίωση της πραγματικότητας είναι δώρο του Θεού. Ποιο; Αυτός ο διαλυμένος άνθρωπος, ο αποτυχημένος. Ο αδιέξοδος άνθρωπος. Γι’αυτό όταν εμείς δούμε κανέναν άνθρωπο διαλυμένο, αποτυχημένο, εξουθενωμένο λέμε: «Πω, πω… Και μεις θεωρούσαμε ότι είναι άγιος».
Όταν ο άνθρωπος δεν είναι καλά, τότε στα μάτια του Θεού είναι καλά. Όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο να στέκει στα πόδια του και λέμε «αυτός έχει μια καλή πνευματική ζωή, είναι υγιής, χαρούμενος». Ενώ όταν δούμε έναν διαλυμένο, έναν δυστυχισμένο άνθρωπο λέμε: «Αχ, αυτός δεν έχει σωστή πορεία».
Όταν ο άνθρωπος δεν είναι καλά, όταν είναι χάλια, όταν δεν μπορεί να στηριχτεί στα πόδια του, αυτός ο άνθρωπος είναι κοντά στο Θεό. Eκείνη την ώρα φτιάχνει πραγματική σχέση με το Θεό. Τότε ιερουργείται η συνάντηση με το Θεό: όταν είμαστε αδιέξοδοι, διαλυμένοι και δεν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας. Τότε γινόμαστε γόνιμη γη για να καρποφορήσει η χάρη του Θεού: όταν ζούμε την πλήρη αποτυχία μας.
