Αν υπήρχε μια τηλεοπτική εκπομπή που να απονέμει το παράσημο της μπαρούφας, ίσως υποχρέωνε τους επιδιδόμενους στο σπορ αυτό να μαζευτούν λίγο.
Μερικές φορές νομίζεις ότι πρόσωπα που εξελέγησαν ή διορίστηκαν σε θέσεις ευθύνης δεν έχουν δουλειά να κάνουν ή έχουν και την βαριούνται. Και γι’ αυτό περιφέρονται εδώ κι εκεί και, μόλις βλέπουν κάμερα ή μικρόφωνο, ξεσαλώνουν.
Μόνο τις τελευταίες ημέρες, που ήταν και μέρες αργίας και σχόλης (φαντασθείτε τι γίνεται στις «κανονικές»), είχαμε τα εξής κρούσματα:
Μια βουλευτίνα ήθελε να πει κάτι «αριστερό» για το Άγιο Φως και τον ντόρο που γίνεται κάθε χρόνο με τη μεταφορά του. Και το είπε. Μόνο που την επόμενη ημέρα η ίδια αυτή κυρία έσπευσε να εορτάσει την Ανάσταση κρατώντας μια λαμπάδα με το ίδιο φως!.
Ένας βουλευτής σκέφθηκε ότι έπρεπε να πει κάτι «έξυπνο» για να τον προβάλουν τα μέσα ενημέρωσης, μια που αυτές τις ημέρες υπάρχει ειδησεογραφική ξεραΐλα. Και το είπε. Επειδή, όμως, τον πήραν στο ψιλό, έσπευσε να κάνει ό,τι κάνουν οι περισσότεροι. Να το «διορθώσει». Και το έκανε περισσότερο γελοίο.
Ένας τρίτος, υπουργός αυτός, έπιασε στασίδι σε ένα κανάλι και, μεταξύ άλλων, εκτόξευσε την πασχαλινή «αντιστασιακή» κοτσάνα του: η Ελλάδα -είπε- είναι χώρα υπό οικονομική κατοχή. Ένας αρχηγός κόμματος τον ρώτησε γιατί δέχεται να είναι…κατοχικός υπουργός. Σιγά που θα απαντούσε.
Τρία κρούσματα σε μόλις λίγες ημέρες και μάλιστα ημέρες σχόλης. Αλλά οι άνθρωποι αυτού του είδους δεν αντέχουν να μείνουν σιωπηλοί ούτε λίγες ώρες. Κι όταν δεν πετάνε καμιά μπαρούφα, δρουν. Σχετικά πρόσφατα είχαμε δύο κρούσματα τέτοιας δράσης.
Βουλευτές της αντιπολίτευσης, αφού είχαν εξαντλήσει όλα τα σοβαρά θέματα, βρήκαν ένα… σοβαρότερο να φέρουν στη Βουλή. Και όταν τους πήραν στο ψιλό τα μέσα ενημέρωσης και η ηγεσία του κόμματος τούς ζήτησε να αποσύρουν τις υπογραφές τους, συμπεριφέρθηκαν σαν κότες λειράτες. Tις απέσυραν με τη δικαιολογία ότι δεν ήξεραν και τους «παρέσυρε» ο έχων την πρωτοβουλία.
Βουλευτές της συγκυβέρνησης τώρα, αφού κι αυτοί εξάντλησαν τα σοβαρά θέματα που καίνε τους ψηφοφόρους τους, ανακάλυψαν ένα… σοβαρότερο και το έφεραν στη Βουλή, συνδέοντάς το με το «κοινωνικό κράτος» και άλλες κοτσάνες. Ελυσαν όλα τα άλλα κοινωνικά προβλήματα (νοσοκομεία κτλ) και τους έπιασε ο πόνος για το κάμπινγκ.
Επειδή αυτά είναι μέσα στη φύση του επαγγέλματος (προβολή, ψηφοθηρία κ.τ.λ.) και δεν πρόκειται ποτέ να χαθούν, ίσως θα έπρεπε να γίνει κάτι παραπάνω για να τους επιβραβεύουμε . Να υπήρχε, για παράδειγμα, μια τηλεοπτική εκπομπή (κάθε βδομάδα, μια φορά το δεκαπενθήμερο -δίνουμε ιδέα), η οποία θα συγκέντρωνε όλα αυτά τα «διαμάντια» και στο τέλος θα απένειμε ένα «παράσημο» στο καλύτερο, το πιο εμπνευσμένο.
πηγη: gianniotis
