Οι περισσότεροι άντρες θα έκαναν τα πάντα για να αγγίξουν το κορμί της Ζωής Λάσκαρη, έστω και στο πλαίσιο ενός ρόλου.
Οι περισσότεροι, όχι όλοι, αφού έχει καταγραφεί ένα μεγαλοπρεπέστατο «όχι» από έναν πραγματικά σπουδαίο του χώρου.
Ο Μάνος Κατράκης διακρίθηκε στον κινηματογράφο κυρίως σε ερμηνείες στις οποίες ενσάρκωνε χαρακτήρες που βρίσκονται πολύ ψηλά στην κοινωνική πυραμίδα. Συνήθως ήταν ο σκληρόκαρδος, πολλές φορές και αδίστακτος πλούσιος που εκμεταλλευόταν τους «κατώτερούς» του και συχνά εμφανιζόταν να μην έχει άλλον Θεό από το χρήμα και το πάθος του για την εξουσία.
Ήταν πάντοτε τόσο πειστικός που δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έκαναν το λάθος να πιστέψουν ότι κάπως έτσι συμπεριφερόταν και στην προσωπική ζωή του. Πράγμα που βεβαίως δεν ισχύει, αφού ο ίδιος υπήρξε βαθύτατα ανθρωπιστής και αλληλέγγυος σε κοινωνικούς αγώνες, με αποτέλεσμα να πληρώσει με εξορίες και διωγμούς τα «πιστεύω» του, χωρίς ποτέ να υπογράψει και το περίφημο «χαρτί» με το οποίο θα κέρδιζε την ελευθερία του με αντάλλαγμα την αποκήρυξη της ίδιας της ιδεολογία του.
Στο σινεμά, όμως, ήταν ένας άλλος άνθρωπος. Έτσι, όταν ο Γιάννης Δανιαλίδης ακόμη έγραφε το σενάριο για το φιλμ «Ιστορία μιας ζωής», είχε αυτόν και μόνον αυτόν στο μυαλό του για τον ρόλο του Μικέ Παπαδήμα. Δηλαδή ενός μεγαλοαστού με τεράστια οικονομική επιφάνεια που ουσιαστικά αγοράζει την αγάπη της νεαρής Μαριγώς η οποία καταφτάνει ατιμασμένη στην Αθήνα από το χωριό και τον παντρεύεται, σε έναν γάμο από ανάγκη.
Για την Μαριγώ η επιλογή επίσης δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την Ζωή Λάσκαρη. Έχοντας περάσει τα 20 χρόνια της, η Ελληνίδα ηθοποιός αποτελούσε ήδη το απόλυτο θηλυκό του ελληνικού κινηματογράφου, συνδυάζοντας το υποκριτικό ταλέντο της με την άνεσή της να ποζάρει στον φακό χωρίς ντροπές, ακόμη και στις πιο σκανδαλώδεις (για την εποχή) σκηνές.
Όταν ο Γιάννης Δαλιανίδης έστειλε το σενάριο στον Μάνο Κατράκη, ο δεύτερος διαπίστωσε ότι υπήρχαν αρκετές τέτοιες σκηνές μεταξύ του ίδιου και της Λάσκαρη. Δίχως πολλή σκέψη, το επέστρεψε πίσω ως απαράδεκτο και ξεκαθάρισε στον σεναριογράφο και σκηνοθέτη ότι απέρριπτε χωρίς συζήτηση την πρότασή του.
Μάταια ο Δαλιανίδης επιχείρησε να τον μεταπείσει. Ο Κατράκης έμεινε ανένδοτος αφού η προσωπική ηθική του δεν του επέτρεπε να συμβεί κάτι τέτοιο. Όταν γυριζόταν η ταινία εκείνος ήταν ήδη 58 ετών και η Ζωή Λάσκαρη μόλις 24. Θεωρούσε ότι αυτή η πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας δεν θα ήταν σωστό να έχει ως «περιτύλιγμα» σκηνές με γυμνό που θα προσέδιδαν τίποτα στην υπόθεση.
Όταν τελικά ο Δαλιανίδης αντιλήφθηκε ότι ο Κρητικός ηθοποιός δεν θα έκανε πίσω, συνθηκολόγησε και γύρισε το φιλμ στο οποίο υπάρχουν μόνο μερικές τρυφερές αγκαλιές ανάμεσα στο ζευγάρι και τίποτα περισσότερο.
