Η πραγματικότητα την οποία ζούμε μας λέει πώς ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ διατείνεται πως είναι ο φορέας της αριστεράς στην Ελλάδα αυτά τα οποία κάνει πόρρω απέχουν από αυτά τα οποία μας έλεγε 40 χρόνια ως αντιπολίτευση και τα οποία ήταν η πολιτική της «πραγματικής» αριστεράς. Το γεγονός πως για τον ΣΥΡΙΖΑ ισχύει η παροιμία «αυτά που λες παπάς, διάκος δεν μας τα ‘λέγες» δεν χωράει αμφισβήτηση. Αυτό συνεπάγεται την ερώτηση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ η «πραγματική» αριστερά ή όχι. Και αυτή η ερώτηση είναι που μας διχάζει ως εκλογικό σώμα.
Η μια πλευρά υποστηρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πραγματικό αριστερό κόμμα και ότι δεν ψηφίστηκε ως τέτοιο. Υποστηρίζει ότι υπάρχει μια άλλη πραγματική αριστερά η οποία δεν εκφράζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος ταχύτατα μεταλλάσσεται σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Το σημαντικό τους επιχείρημα είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ψηφίστηκε από αριστερούς αλλά από όλες τις ιδεολογικές πτέρυγες για να καταργήσει τα μνημόνια το οποίο εν μέρει ισχύει αλλά δεν απαντά στο ερώτημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αριστερός ή όχι.
Η άλλη πλευρά υποστηρίζει πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η πραγματική αριστερά και ακολουθεί την ιστορική πορεία όλων των αριστερών κομμάτων που βρέθηκαν στην εξουσία ανά τον κόσμο τροποποιημένη έτσι ώστε να χωράει στην ΕΕ. Είναι αυτό που λέει ότι η αριστερά σε γνώση της πραγματικότητας χρησιμοποιεί επιχειρήματα που δεν στέκουν έτσι ώστε να καταλάβει την εξουσία. Η πλευρά αυτή ισχυρίζεται πως αυτό που βλέπουμε ως αριστερά αυτό είναι και στην πραγματικότητα.
Αυτές οι δύο πλευρές συνδιαλέγονται μεταξύ τους και μπλέκουν σε μια ατέρμονη ιδεολογική συζήτηση η οποία στερείται νοήματος και η οποία εν τέλει ωφελεί τον ΣΥΡΙΖΑ διότι ο ίδιος διατείνεται πως είναι η αριστερά και τελικά κερδίζει ανέλπιστα ψηφοφόρους οι οποίοι θα πιστέψουν το αφήγημα (δηλαδή το παραμύθι στην νεοελληνική κοινή) πως η κυβέρνηση ήθελε να κάνει πραγματική αριστερή πολιτική αλλά δεν την άφηναν τα μνημόνια. Τούτο είναι αυταπόδεικτα ψευδές αφού αν πίστευε στην προεκλογική του ρητορική ο Τσίπρας θα έπρεπε να έχει επιλέξει τον τόμο του GREXIT που του παρουσίασε ο Σόιμπλε και τότε δεν θα υπήρχαν μνημόνια να τον εμποδίσουν.
Η συζήτηση για το πιστοποιητικό αριστερότητας του ΣΥΡΙΖΑ είναι λάθος όμως γιατί δεν είναι δική μας αρμοδιότητα να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα. Αυτοί που έχουν το δικαίωμα αλλά κυρίως την υποχρέωση να απαντήσουν είναι οι αριστεροί ψηφοφόροι. Αυτοί είναι που ενδιαφέρονται για τον ορισμό της αριστεράς και την ηθική της νομιμοποίηση. Ο βίος και η πολιτεία του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση απέχουν της «πραγματικής» αριστερής ιδεολογίας. Αυτοί, οι έμψυχοι φορείς της αριστεράς, καλούνται στις επόμενες εκλογές να αποδεχθούν δια της ψήφου τους ή όχι τον ισχυρισμό πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο κεντρικός πυλώνας της αριστερής σκέψης στην Ελλάδα.
Πράγμα το οποίο βέβαια θα πρέπει να το μάθουμε κι εμείς που δεν είμαστε αριστεροί. Υπάρχει ένας τρόπος να εξάγουμε την απάντησή τους ως συμπέρασμα χρησιμοποιώντας απλά εκλογικά μαθηματικά.
Σε όλες τις εκλογικές διαδικασίες από το 1974 και εντεύθεν αλλά και προδικτατορικά υπήρχε ένα ποσοστό περίπου 13% το οποίο ψήφιζε τα αριστερά κόμματα χωρίς να περιμένει τα κόμματα αυτά να κυβερνήσουν. Αυτούς μπορούμε με ασφάλεια να τους πούμε αριστερούς. Ήταν οι μόνοι αριστεροί στην Ελλάδα; Όχι. Οι αριστεροί που εκφράζονταν εκλογικά μαζί με τους αριστερούς που ψηφίζαν άλλο κόμμα (κυρίως το ΠΑΣΟΚ) κατ’ εκτίμηση συγκεντρώνουν ένα ποσοστό κοντά στο 25%, όσο περίπου έπαιρναν αθροιστικά οι αριστεροί στις δημοτικές ή φοιτητικές εκλογές. Αλλά αυτό αποτελεί εκτίμηση και αν πάρουμε σαν βάση συλλογισμού μας το 13% μιλάμε με βεβαιότητες.
Σε αυτό το «σκληροπυρηνικό» 13% στις δύο εκλογές του 2012 και εντεύθεν ο ΣΥΡΙΖΑ κυριάρχησε με το ΚΚΕ από το περίπου 10% των εκλογών του Μαΐου του 12’ να περιορίζεται σε κάτω του 5% στις εκλογές του Ιουνίου με τις απώλειες να θέλγονται από το σύνθημα του Τσίπρα «πρώτη φορά αριστερά». Έκτοτε το ΚΚΕ συγκεντρώνει δυνάμεις πέριξ του 5%.
Αυτή η δυναμική διατηρήθηκε αναλλοίωτη ως και τον Ιανουάριο του 2015. Από εκεί και μετά άρχισε να κρίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ όχι από τη ρητορική του αλλά από τις πράξεις του. Και στις επόμενες εκλογές του Σεπτεμβρίου σε καθεστώς «ηγεμονίας» του Τσίπρα έχασε από το σκληροπυρηνικό κομμάτι άλλο ένα 3 % προς τη ΛΑΕ, όταν ακόμα υπήρχαν αμφιβολίες για το πώς θα εξελιχθεί η «πρώτη φορά αριστερά».
Αυτό το σκληροπυρηνικό 13% το οποίο είναι πέραν αμφιβολίας αριστερό είναι ένας αξιόπιστος δείκτης για το εάν οι αριστεροί επιδοκιμάζουν δια της ψήφου τους των ΣΥΡΙΖΑ και συγκεκριμένα το άθροισμα των αριστερών πλην ΣΥΡΙΖΑ κομμάτων στις επερχόμενες εθνικές εκλογές. Αν το ΚΚΕ, η ΛΑΕ και η Ζ. Κωνσταντοπούλου παραμείνουν κολλημένοι στα ποσοστά του 2015 ή παρακάτω πάει να πει πως οι αριστεροί θεωρούν τον ΣΥΡΙΖΑ αριστερό κόμμα. Αν ανεβάσουν σημαντικά τα ποσοστά τους τότε μπορούμε να πούμε πως οι αριστεροί δεν θεωρούν τον Τσίπρα «πραγματικό» αριστερό.
Η τιμή λοιπόν της αριστεράς βρίσκεται στα χέρια των ψηφοφόρων της. Αυτοί θα αποφανθούν για το ποιος είναι και ποιος δεν είναι πραγματικός αριστερός.
Κάποια Κυριακή θα το μάθουμε κι εμείς.
