Θα μπορούσε να ακολουθήσει την επαγγελματική καριέρα του πατέρα της, που ήταν πυρηνικός φυσικός. Στο σχολείο ήταν αριστούχος, ξεχωρίζοντας με την οξύνοια, τις γνώσεις και την ευρυμάθεια της. Το IQ της μάλιστα λέγεται ότι ξεπερνούσε το 150.
Όλα συνέτειναν στο ότι το πεπρωμένο της ήταν ο χώρος των επιστημών. Η ζωή της Μοάνα Πότσι όμως καθορίστηκε από δύο άλλα χαρακτηριστικά. Ήταν πάρα πολύ όμορφη και αγαπούσε παθολογικά το σ ε ξ. Προτίμησε τον κόσμο του θεάματος, τα έζησε όλα μέσα σε λιγότερο από 15 χρόνια και έφυγε από τα εγκόσμια ως η φαντασίωση εκατομμυρίων ανδρών σε όλο τον κόσμο.
Η γεννηθείσα το 1961 στη Γένοβα Ιταλίδα καλλονή μετακόμισε στη Ρώμη σε ηλικία 19 ετών και ξεκίνησε να εργάζεται ως μοντέλο.
Το 1985, με παρέμβαση του ιδίου του Ιταλού πρωθυπουργού Μπετίνο Κράξι, προσελήφθη στην κρατική RAI σε ένα ψυχαγωγικό πρόγραμμα για παιδιά. Τότε της έγινε και η πρώτη πρόταση για να πρωταγωνιστήσει σε ταινία πορvό.
Η Πότσι την αποδέχτηκε, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει σκάνδαλο στην Ιταλία. Μια πορvοστάρ σε παιδικό πρόγραμμα; Το… ασυμβίβαστο την ανάγκασε να αφοσιωθεί αποκλειστικά στην καριέρα της ως «μούσα» των παραγωγών ερωτικών ταινιών.
Την απόφαση της δεν άλλαξε ούτε η πρόθεση του Φεντερίκο Φελίνι να της δώσει το 1985 πρωταγωνιστικό ρόλο στη νέα του ταινία «Ginger and Fred». Ένα χρόνο αργότερα την πλησίασε ο Ρικάρντο Σκίκι, ιδιοκτήτης της μεγαλύτερης ιταλικής εταιρίας παραγωγής ταινιών ενηλίκων.
Η Μοάνα ήταν ήδη περιζήτητη από τους παπαράτσι για τις «διάσημες» επιλογές της στην ερωτική ζωή της. Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, ο Χάρβεϊ Καϊτέλ, ο παγκόσμιος πρωταθλητής του 1982 Μάρκο Ταρντέλι, ακόμα και ο Μπετίνο Κράξι ήταν μόνο μερικοί από τους επώνυμους εραστές της. Τουλάχιστον αυτούς βαθμολόγησε με άριστα «10» η Πότσι στο βιβλίο που εκδόθηκε το 1991 και εξιστορούσε τις σ ε ξουαλικές εμπειρίες της με celebrities.
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 κι έπειτα η μία ταινία πορvό διαδεχόταν την άλλη. Η φήμη της εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη, έως και την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Μέσα σε οχτώ χρόνια γύρισε περισσότερα από 100 ερωτικά φιλμ κι έγινε πρώτο θέμα στα εξώφυλλα τουλάχιστον 50 περιοδικών.
Η δημοφιλία της σε Τύπο και κοινή γνώμη ήταν πρωτόγνωρη για persona αυτού του χώρου. Ο λόγος ήταν ότι δεν επρόκειτο για μία τυπική «ηρωίδα» αισθησιακών ταινιών.
Η Μότσι δεν ήταν το ξανθό, πανέμορφο, αλλά άμυαλο κοριτσόπουλο, που μασούσε τσίχλα και απλά έκανε ωραίο σ ε ξ. Είχε πάντα μαζί της την αύρα της ευφυέστατης και καλλιεργημένης γυναίκας. Και αυτό την έκανε εξαιρετικά περιζήτητη στα κρεβάτια των διάσημων.
Ακόμα και στα πλάνα του διάσημου σχεδιαστή μόδας Καρλ Λάγκερφελντ, ο οποίος της πρότεινε στα τέλη του 1993 να γίνει το πρόσωπο – σύμβολο της νέας του καμπάνιας.
Η περιουσία της Μοάνα ανερχόταν τότε στις 50 δισεκατομμύρια ιταλικές λίρες, που μεταφράζεται σε σημερινά 26.000.000 ευρώ. Το ηγεμονικό συμβόλαιο που της πρότεινε ο Λάγκερφελντ δεν το δέχτηκε για τα χρήματα, αλλά επειδή της άρεσε πάντα να κάνει κάτι διαφορετικό.
Λίγο καιρό νωρίτερα είχε μάλιστα πολιτευτεί, ιδρύοντας το «Love Party of Italy», το οποίο υποστήριζε την νομιμοποίηση των οίκων ανοχής, την δημιουργία πάρκων του έρωτα και πολλές ριζοσπαστικές δράσεις στην σ ε ξουαλική διαπαιδαγώγηση των Ιταλών.
Επιπλέον στήριξε εμπράκτως τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ, ενώ αξιομνημόνευτοι στην Ιταλία είναι οι ιδιαίτεροι τρόποι με τους οποίους εξέφρασε την αντίθεση της στην εγκατάλειψη των σκύλων.
Θα είχε επιδοθεί σε πολύ περισσότερες κοινωνικές δράσεις, αλλά δεν πρόλαβε. Από το καλοκαίρι του 1994 ξεκίνησε να έχει φριχτούς πόνους και να χάνει διαρκώς βάρος. Η διάγνωση ήταν καρκίνος στο συκώτι και το στάδιο προχωρημένο.
Στο απόγειο της δόξας της, η κάτι σαν εθνική σταρ των Ιταλών εκείνη την εποχή, κατέληξε να χαροπαλεύει σε νοσοκομείο της Λιόν. Άντεξε πολύ λίγο.
Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1993, σε ηλικία μόλις 33 ετών, άφησε την τελευταία πνοή της σε θάλαμο του νοσοκομείου. Το έκανε κι αυτό με το δικό της τρόπο.
Δέκα χρόνια αργότερα ο σύζυγός της Αντόνιο ντι Σιέσκο, αποκάλυψε σε συνέντευξη του ότι έκανε πράξη την τελευταία επιθυμία της.
«Η Μοάνα μου δεν άντεχε τους πόνους. Από το κρεβάτι του νοσοκομείου στη Λιόν, με δάκρυα πόνου στα μάτια, κράτησε το χέρι μου και μου ζήτησε να τη λυτρώσω, να την απαλλάξω από τους φριχτούς πόνους. Μου ζήτησε ευθανασία», είπε, υπονοώντας ότι κάποιος νοσοκόμος ανέλαβε τη δουλειά έναντι αμοιβής και εν αγνοία του νοσοκομείου.
Η Πότσι απέδειξε και με το θάνατό της ότι ήταν ξεχωριστή. Στη διαθήκη που συνέταξε, αμέσως μόλις έμαθε ότι πάσχει από καρκίνο, άφηνε το 40% των χρημάτων της σε πανεπιστημιακά ιδρύματα για την έρευνα για την καταπολέμηση του καρκίνου.
Το κορίσι που «λοξοδρόμησε», επιλέγοντας να αξιοποιήσει το κορμί και όχι το IQ της στην επαγγελματική πορεία της, είχε βρει τον τρόπο να συμβάλλει στην επιστημονική έρευνα. Ίσως πιο αποφασιστικά και απ’ ότι θα το έκανε αν ακολουθούσε τα χνάρια του πατέρα της.
Ίσως τελικά και να μην… λοξοδρόμησε. Διότι στο θυμικό των συμπατριωτών της η υπόσταση της ευφυούς ακτιβίστριας έχει επισκιάσει ακόμη και εκείνη της πορvοστάρ.
Και αυτός ήταν ένας πολύ καλός λόγος για να κοιμηθεί με μελαγχολία όλη η Ιταλία στις 15 Σεπτέμβρη του 1993…
