Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιώργος Αρμένης μιλάει στον Αθήνα 9,84 και στον Δημήτρη Τζιβελέκη για τα χρόνια στο πλευρό του Κάρολου Κουν που τον θεωρεί πατέρα του, την απόφαση να αποχωρήσει από το Θέατρο Τέχνης μετά από 22 χρόνια, τη νέα γενιά και το … «Ηλία, ρίχ’ το» από την ταινία του Παντελή Βούλγαρη “Όλα είναι δρόμος” .
Ξεδιπλώνει στιγμές μιας σκληρής αλλά ενδιαφέρουσας διαδρομής. Απ την εύανδρη Ήπειρο στις ανοιχτές θάλασσες και στα καράβια.. Μαγειράκος από πείνα για τα ταξίδια. Αμέτρητες δουλειές για τον επιούσιο. Ηθοποιός …κατά τύχη, που λένε ότι βοηθάει τους τολμηρούς και τους ταλαντούχους . Μια ζωή δρόμος. Με στάσεις σε πίκρες και χαρές. Δοκιμασίες και επιτυχίες. Διαψεύσεις και επιδοκιμασίες. Κάθε του ερμηνεία είτε επί σκηνής είτε στην τηλεόραση ένας σταθμός. Πενήντα χρόνια υποκριτική και θέατρο, οκτώ δεκαετίες ζωής.
Ο Γιώργος Αρμένης με δικά του λόγια
ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΑ – ΔΟΥΛΕΙΕΣ
«Η παιδική μου ηλικία ήταν δύσκολη. Παιδεύτηκα πάρα πολύ. Δεν είχα πατέρα, έκανε δυο παιδιά με τη μάννα μου και έφυγε. Πήγα και τον βρήκα στα 22 μου. Τον είδα, ύστερα από λίγο διάστημα ξανά και μετά τελείωσε.
Στην πρώτη μου δουλειά, μικρό παιδάκι, έκοβα με ελαφρύ χέρι γιασεμιά και τα έβαζα σ ένα καλαθάκι με πετσέτες. Μάζευα στη συνέχεια πευκοβελόνες για να τα καρφώσω σε αυτές, τα έδενα με κλωστές και πήγαινα να πουλήσω τα ματσάκια σε παρέες και ζευγάρια. Φλυαρούσα, έλεγα χίλια δυο, έδινα παράσταση, τους έκανα κοπλιμέντα για τα κορίτσια που συνόδευαν μέχρι να πάρω κανένα ταλληράκι και να συνεχίσω. Έκανα πολλές δουλειές για να ζήσω. Ήμουν μπακαλόγατος, 16 χρονών πήγα στα καράβια στα Liberty που υπήρχαν από τον πόλεμο, έγινα μάγειρας.. Έφυγα όταν άρχισα να φοβάμαι πως θα πνιγώ σε κάποια από τις κακοκαιρίες που μας χτύπαγαν».
