Το 2002, ο Ζαν-Μαρί Λεπέν ηττήθηκε από τον Ζακ Σιράκ, με ποσοστό 18% έναντι 82%.
Σήμερα, δυο δεκαετίες αργότερα, η κόρη του έφτασε στο σοκαριστικό 42%, απέναντι στον “ελαφρύ” Εμμανουέλ Μακρόν, η απόσταση του οποίου από τις πραγματικές ανάγκες της γαλλικής κοινωνίας οδήγησε σε αυτή την εντυπωσιακή γιγάντωση της αντισυστημικής ψήφου.
Είναι προφανές ότι το 42% των Γάλλων που επέλεξαν τη Μαρίν Λεπέν δεν είναι ακροδεξιοί. Η ίδια ωστόσο είναι. Παρά την καμουφλαρισμένη εκδοχή της “μετριοπαθούς Δεξιάς” που επιχείρησε, και ως ένα σημείο πέτυχε να λανσάρει σε αυτές τις εκλογές.
Γιατί λοιπόν γιγαντώθηκε τόσο η αντίδραση της κοινωνίας στη Γαλλία. Τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν, όπως είχε προειδοποιήσει εγκαίρως τους Έλληνες ο Κώστας Καραμανλής, επελαύνουν και στη χώρα μας, μετά τις εκλογές του 2009. Η ακροδεξιά νίκησε. Ως νοοτροπία, συμπεριφορά, στάση ζωής. Διατρέχοντας οριζόντια το πολιτικό σύστημα, χωρίς δηλαδή μονοδιάστατες κομματικές δεξαμενές, τον δημόσιο βίο, τα ΜΜΕ, τα social media.
Το μίσος και ο εθνικός διχασμός έχουν κυριαρχήσει στην Ελλάδα της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, με τη φτωχοποίηση της κοινωνίας, την απώλεια της εθνικής αυτοδιάθεσης, τη συρρίκνωση της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο.
Η επόμενη μέρα για τη Γαλλία και συνολικά την Ευρώπη, είναι επώδυνη. Αν δεν κατανοήσουμε τους λόγους για τη γιγάντωση του θυμού, θα μετράμε εκλογές στο σύνολο της ηπείρου μας, όπου η αντίδραση θα διογκώνεται. Και, όπως μας έχει αποδείξει η Ιστορία, πιθανότατα κανένας άλλος ευρωπαϊκός λαός δεν έχει την αίσθηση του ιστορικού καθήκοντος που διατηρούν στο γενετικό αποτύπωμά τους οι Γάλλοι.
