Προσμένοντας το μέγα θαύμα της Ανάστασης, βαδίζουμε ο καθένας χωριστά το δικό του Γολγοθά και το δικό του δρόμο για την λύτρωση. Αν λειτουργεί ακόμα αυτός ο όρος στις αλλοτριωμένες δυτικές κοινωνίες…
Η θρησκεία είναι πλέον ένα σύνολο τελετουργικών διαδικασιών που παίζουν απλώς ένα παρηγορητικό ρόλο. Τόσο που τελικά να μας διαφεύγει η ουσία της έννοιας της πίστης. Και η σημασία της Ανάστασης στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Η Ανάσταση του Ιησού είναι και το κύριο συστατικό της Ορθόδοξης πίστης. Χωρίς Ανάσταση δεν έχει νόημα η θρησκεία.
Χωρίς το Θείο Δράμα και την κορύφωσή του, είναι τόπος κενός. Μέσα από τα απίστευτης ομορφιάς εκκλησιαστικά κείμενα των Αγίων Πατέρων και των Ευαγγελιστών για τη Μεγάλη Εβδομάδα, διαγράφεται ανάγλυφος ο δρόμος του μαρτυρίου. Ένας δρόμος που οδηγεί αναπόφευκτα στην Ανάσταση. Μια Ανάσταση που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε. Μια Ανάσταση τόσο δύσκολη, αφού πρέπει πρώτα να περάσει από την ύστατη ταπείνωση και το Σταυρό του Μαρτυρίου.
«Προ δε της εορτής του Πάσχα ειδώς ο Ιησούς ότι ελήλυθεν η ώρα ίνα μεταβεί εκ του κόσμου προς τον Πατέρα αγαπήσας τους ιδίους εν τω κόσμω, εις τέλος ηγάπησεν αυτούς» γράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης.
Ο Ιησούς στην Ακολουθία του Νιπτήρα, με άκρα ταπείνωση κάνει κάτι το πρωτοφανές: πλένει τα πόδια των μαθητών του.
«…εγείρεται εκ του Δείπνου και τίθησι τα ιμάτια και λαβών λέντιον διέζωσεν εαυτόν. Είτα βάλλει ύδωρ εις τον νιπτήρα και ήρξατο νίπτειν τους Πόδας των μαθητών του…»
Η ταπείνωση αυτή που οδηγεί στη Λύτρωση φαίνεται ιδιαίτερα σήμερα μέσα από τα ιερά κείμενα της Μεγάλης Τετάρτης. Ημέρα «της αλειψάσης τον Κύριον μύρω Πόρνης…» Την ίδια ημέρα που ο Ιούδας ο Ισκαριώτης συμφωνούσε με τους Αρχιερείς τα τριάντα αργύρια της προδοσίας. «Ότε η αμαρτωλός προσέφερε το μύρον, τότε ο μαθητής συνεφώνει τοις παρανόμοις» ακούμε στα στιχηρά ιδιόμελα της μέρας. «Ω της Ιούδα αθλιότητος! εθεώρει την πόρνην φιλούσαν τα ίχνη , και εσκέπτετο δόλω της προδοσίας το φίλημα. Εκείνη τους πλοκάμους διέλυσε, και ούτος θυμώ εδεσμείτο , φέρων αντί μύρου, την δυσώδη κακίαν . φθόνος γαρ ουκ οίδε προτιμάν το συμφέρον. Ω, της Ιούδα αθλιότητος…»
Πόση αγαλλίαση και λυτρωτική ηρεμία νιώθει κανείς διαβάζοντας όλα αυτά τα ιερά κείμενα στο πρωτότυπο. Νιώθεις πως το νόημα αποκτάει έτσι μεγαλύτερη δύναμη, πως η ουσία της θρησκείας μας
εξυψώνεται και βρίσκει την ιδανική γλώσσα για να εκφραστεί. Δεν ξέρω αν αυτό έχει να κάνει με τα παιδικά βιώματα, ουδόλως όμως έχει να κάνει με κάποιο είδος θρησκοληψίας. Μακριά από μας ο σκοταδισμός. Έτσι κι αλλιώς δημοκρατία έχουμε, ανεξιθρησκεία έχουμε, ουδείς έχει υποχρέωση να λογοδοτήσει για την πίστη του…
Ιωάννα Κολοβού (άρθρο στη ΒΡΑΔΥΝΗ το 2007)