H Ιστορία επαναλαμβάνεται. Να δούμε αν θα
αποδειχθεί και φάρσα! Στο μακρινό 1993 οι πρώτες δημοσκοπήσεις που δημοσιεύτηκαν μετά την ίδρυση της Πολιτικής Ανοιξης από τον Αντώνη Σαμαρά έδιναν 21% στη Ν.Δ. του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και 19% στο νεοσύστατο κόμμα του Μεσσήνιου πολιτικού ( εφημερίδα «Ελευθεροτυπία»).
Οι εθνικές εκλογές που ακολούθησαν τον Σεπτέμβριο του ιδίου χρόνου, μετά την πτώση της κυβέρνησης (Συμπιλίδης), έδωσαν 40% στη Ν.Δ. και σχεδόν 5% στην Πολιτική Ανοιξη. Η περίφημη «υπέρβαση» του πολιτικού σκηνικού δεν επετεύχθη εκείνη τη στιγμή. Συνέβη τελικώς το 2011 στις πλατείες των «Αγανακτισμένων», οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα την εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής και την πρωθυπουργοποίηση του Αντώνη Σαμαρά. Το 2008 είχαμε και πάλι ανάλογο σκηνικό.
Η εκλογή του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του Συνασπισμού καθ’ υπόδειξιν του Αλέκου Αλαβάνου δημιούργησε νέα αίσθηση ανατροπής του πολιτικού σκηνικού, εις βάρος του ΠΑΣΟΚ αυτή τη φορά. Οι δημοσκοπικές επιδόσεις του Συνασπισμού της εποχής ήταν εξωπραγματικές. Ο Τσίπρας αναδείχθηκε στο δημοφιλέστερο πολιτικό πρόσωπο της χρονιάς, ενώ ο ΣΥΝ εκινείτο αρχικώς υπό την ηγεσία του στο 18%.
Αναζητήσατε τις δημοσκοπήσεις της περιόδου -ονόματα εταιριών δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε-, υπάρχουν. Μόνο που ούτε ο Τσίπρας ούτε ο ΣΥΝ ήταν έτοιμοι για ένα τόσο μεγάλο ρεσάλτο σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Τους έλειπε η ωριμότητα. Στις ευρωεκλογές του 2009 ο ΣΥΡΙΖΑ μόλις και κατάφερε να ξεπεράσει σε ποσοστό το 4%. Στις εθνικές εκλογές του 2009, τις πρώτες στις οποίες ο Τσίπρας εξελέγη βουλευτής, ο Συνασπισμός μόλις και ξεπέρασε το 3%.
Όσοι είχαν ελπίσει ότι ο νεοσσός θα κόψει ψήφους από το ΠΑΣΟΚ που ήταν τότε η κυρίαρχη δύναμη της Κεντροαριστεράς έπεσαν έξω. Την ίδια περίοδο διανύουμε και σήμερα.
Επιχειρηματικές δυνάμεις επένδυσαν καταρχάς στην υποψηφιότητα του Ανδρέα Λοβέρδου, τον οποίο πριμοδότησαν και με δημοσκοπικό άνεμο πρωτιάς.Το σχέδιο απέτυχε, ο εκλεκτός κατετάγη τρίτος.
Μετά την αποτυχία, οι ίδιες δυνάμεις με τις ίδιες εφημερίδες, τα ίδια πρωτοσέλιδα και τους ίδιους διθυράμβους επενδύουν στον «νέο παίκτη», όπως τον αποκαλούν, και στην «αλλαγή σκηνικού».
Του δίνουν από 13,5% έως 15%, τον εμφανίζουν να διεκδικεί την τρίτη θέση από τον ΣΥΡΙΖΑ και εκείνος τους αποζημιώνει: Οταν ερωτάται στις συνεντεύξεις του ποιο είναι το νέο πρόβλημα της χώρας, απαντά μάλλον δασκαλεμένος… το Ταμείο Ανακάμψεως! Έχω γράψει, ζώσης της Γεννηματά, σε ανύποπτο χρόνο για τον Ανδρουλάκη σημείωμα με το οποίο εξήρα τις όποιες αρετές του, αλλά διερωτώμουν: Μπορεί να αντέξει στον ρόλο; Νομίζω ότι μέσα στο 2022 θα κληθεί να απαντήσει στο ερώτημα.
Διότι ωραία η κορυφή, ειδικώς όταν φθάνεις σε αυτήν με μια σπρωξιά χιλιάδων ανθρώπων που αναζητούν απελπισμένα την ανανέωση, αλλά πρέπει και να ξέρεις τι να την κάνεις την κορυφή. Ό,τι ίσχυε για τον Τσίπρα το 2008 ισχύει και για τον Ανδρουλάκη το 2021. Είναι πολιτικά ώριμος και έτοιμος να διαχειριστεί ένα τέτοιο ρεύμα; Ο Τσίπρας είναι σίγουρα «κουρασμένος». Το έχει ζήσει όλο το έργο. Το 2022 σε ηλικία 47 χρόνων θα είναι 13 χρόνια βουλευτής, 15 χρόνια αρχηγός και σχεδόν πέντε χρόνια πρωθυπουργός.
Εκτός από κουρασμένος είναι όμως και έμπειρος: κοινοβουλευτικά, πολιτικά, εσωκομματικά. Έχει ζωηρές διεθνείς παραστάσεις, ασχέτως αν αυτές δεν αξιοποιήθηκαν πάντοτε επ’ ωφελεία της χώρας. Θα μπορέσει να δημιουργήσει ο απουσιάζων από τη Βουλή Ανδρουλάκης ρεύμα για την ιστορική ανατροπή; Είναι προς απόδειξιν. Η Ιστορία μπορεί να επαναληφθεί ως η φάρσα του 1993 είτε και όχι.
Το παρελθόν πάντως μας διδάσκει ότι οι επιχειρηματικές επιθυμίες δεν συναντώνται πάντοτε με τις κοινωνικές προσδοκίες. Άλλες οι μεν, άλλες οι δε. Σπανίως ταυτίζονται. Όσο για τη Ν.Δ.; Αν και δεν υποτιμώ τι σημαίνει να κάνεις εκλογές με το κράτος και άλλους μηχανισμούς στον έλεγχό σου, το μπόνους που σου εξασφαλίζει, το πρόβλημά της αυτή τη στιγμή δεν είναι αν θα έρθει δεύτερος ή τρίτος ο Τσίπρας, δεύτερος ή τρίτος ο Ανδρουλάκης.
Αν και ο κύριος Μητσοτάκης φάνηκε να χαίρεται από την προοπτική της ανάδειξης του ΠΑΣΟΚ σε αξιωματική αντιπολίτευση. Το πρόβλημά της είναι να φθάσει το 38%-39% για να μην έχει ανάγκη κανέναν Τσίπρα και κανέναν Ανδρουλάκη για να συγκροτήσει κυβέρνηση. Κοινώς, να κοιτάξει την… καμπούρα της και να πάψει να ασχολείται με την καμπούρα των άλλων. Καλημέρα σας!
Από τον Μανώλη Κοττάκη
