Κάποιοι από σας που διαβάζετε αυτό το άρθρο χρησιμοποιείτε καθημερινά τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς προκειμένου να μετακινηθείτε από το σπίτι σας προς τον τόπο εργασίας σας. Σίγουρα θα έχετε εκνευριστεί αρκετές φορές με την αργοπορία των Μέσων ή με την πολυκοσμία ή με το γεγονός ότι δεν προλάβατε να καθίσετε σε μια θέση για όλη τη διαδρομή.
Γράφει ο Δρ Δημήτρης Γκίκας*
Ελάτε τώρα για λίγο στη θέση ενός συνανθρώπου σας με Οπτική Αναπηρία. Ας πούμε, για παράδειγμα ότι έχετε καταφέρει να φτάσετε στον σταθμό του ΜΕΤΡΟ. Είστε έξω από τον σταθμό και ετοιμάζεστε να πλησιάσετε τη ράμπα που οδηγεί στον ανελκυστήρα του σταθμού. Ξαφνικά διαπιστώνετε ότι κάποιος έχει παρκάρει ακριβώς πάνω στη ράμπα. Με τη βοήθεια του λευκού μπαστουνιού την προσπερνάτε. Δυστυχώς, διαπιστώνετε ότι, για κάποιο λόγο, ο ανελκυστήρας δε λειτουργεί. Είστε αναγκασμένος, λοιπόν να χρησιμοποιήσετε τις σκάλες για να κατεβείτε στις αποβάθρες – έχετε ήδη χάσει τουλάχιστον 10 λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο σας…
Με τα πολλά, ίσως και με λίγη βοήθεια από κάποιον περαστικό ή από φύλακα, φτάνετε στις αποβάθρες. Εισέρχεστε στο συρμό. Κανονικά πρέπει να καθίσετε, αλλά επειδή δεν μπορείτε να δείτε αν υπάρχει θέση κενή και κανείς δεν σας προτείνει τη δική του (συμβαίνει πολλάκις, δυστυχώς) στέκεστε όρθιοι. Οι συνεπιβάτες σας σκουντάνε, μπορεί και να σας βρίσουν μέχρι να διαπιστώσουν ότι ο λόγος που στέκεστε δίπλα στην πόρτα είναι διότι απλούστατα δεν βλέπετε πού να πάτε. Εξέρχεστε από το συρμό και με αργό βήμα – δυστυχώς κανένας συνάνθρωπός σας με οπτική αναπηρία δεν μπορεί να βαδίσει όσο γρήγορα θα ήθελε – κατευθύνεστε στη στάση λεωφορείου για να αλλάξετε Μέσο. «Μόλις έφυγε το λεωφορείο», ακούτε να σας λένε, «δυστυχώς, δεν το προλάβατε, έπρεπε να βαδίζετε πιο γρήγορα…». Περιμένετε υπομονετικά το επόμενο. Όταν καταφτάνει, πρέπει να βεβαιωθείτε ότι είναι η γραμμή που θέλετε, αλλά δεν είναι κανείς δίπλα σας για να σας ενημερώσει. Κατά συνέπεια, αρχίζετε να φωνάζετε στον αέρα ελπίζοντας κάποιος να σας ακούσει. Ας πούμε ότι ανεβαίνετε (τον Γολγοθά, που δεν έχει τελειώσει ακόμα…). Στο λεωφορείο διαπιστώνετε ότι δεν λειτουργεί η ηχητική σήμανση των στάσεων, οπότε είστε αναγκασμένοι κάθε τρεις και λίγο να ρωτάτε τους συνεπιβάτες σας αν πλησιάζετε στη στάση που θέλετε να κατεβείτε – στο μεταξύ, 2 στις 3 φορές ούτε θέση βρίσκετε, ούτε θα σας την παραχωρήσει κάποιος.
Καλώς ήλθατε στον κόσμο μου…
Αντί επιλόγου
Γνωρίζετε ότι περίπου 1.000.000 άνθρωποι με αναπηρίες συναντούν σοβαρές δυσκολίες προσβασιμότητας, που φτάνουν στο βαθμό αποκλεισμού, από τα συμβατικά Μέσα Μεταφοράς; Γνωρίζετε ότι οι μισές περίπου γυναίκες που βρίσκονται σε κατάσταση εγκυμοσύνης αποφεύγουν να μετακινηθούν με Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, διότι θεωρούν ότι υφίσταται σοβαρός κίνδυνος για την υγεία τη δική τους και του αγέννητου παιδιού τους; Γνωρίζετε ότι τα εμποδιζόμενα άτομα (ηλικιωμένοι, μικρά παιδιά κ.ο.κ.) υπολογίζονται περίπου στο 40% του πληθυσμού της χώρας μας;
Η προσβασιμότητα στα ΜΜΜ συνιστά ένα από τα πιο σοβαρά ζητήματα που σχετίζονται με την ποιότητα ζωής περίπου των μισών συμπολιτών μας. Οφείλουμε να τη βελτιώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο!
* Ο Δρ Δημήτριος Γκίκας είναι Φιλόλογος, κάτοχος Διδακτορικού στην Πολιτική Φιλοσοφία και διδάσκει στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Έχει εκλεγεί Κοινοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Καλλιθέας Αττικής, ενώ είναι Αναπληρωτής Πρόεδρος στο Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών. Είναι, επίσης συγγραφέας πολλών βιβλίων, αρθρογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός.
