Κάποιες φορές οι μεταγραφές είναι σαν τα ψιλά γράμματα σε μια συμφωνία. Εκεί που δε δίνεις σημασία, είναι όλη η ουσία. Όπως με την περίπτωση του Χουάν Χοσέ Περέα, που αλλάζει τον Παναθηναϊκό.
Είναι 19 ετών. Και μερικών μηνών, για να τα λέμε όλα. Δεν έχει συνηθίσει στη δημοσιότητα, δεν έχει καν συνηθίσει να είναι μέλος μιας επαγγελματικής ομάδας. Οι εμπειρίες και οι παραστάσεις του ήταν εκεί που ξεχειλίζει η τεστοστερόνη, η φιλοδοξία, η προτεραιότητα να πετύχεις εσύ και όχι η ομάδα. Πριν το ματς με τον ΟΦΗ, ακόμα και η παρουσία του στην αποστολή θεωρήθηκε έκπληξη. Η συμμετοχή του ακόμα μεγαλύτερη και η θετική του αύρα η μεγαλύτερη όλων. Ο Χουάν Χοσέ Περέα ήρθε στην Ελλάδα για να πετύχει. Και με το περίφημο μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, η τρίτη ήταν η καλή του ώρα.
«Είμαστε όλοι μια ομάδα. Όλοι μαζί χάσαμε. Δεν θέλω να μιλήσω για εμένα. Εγώ πάντα θέλω να βοηθήσω την ομάδα. Όλοι μαζί χάνουμε». Ώριμη αντίδραση, αν μη τι άλλο. Όταν μπήκε αλλαγή στο ματς με τον ΟΦΗ έδωσε μια κάποια πνοή στον Παναθηναϊκό, κέρδισε και το πέναλτι με το οποίο μείωσε το σκορ ο Φεντερίκο Μακέντα. Όταν μπήκε αλλαγή με τον Άρη σκόραρε, αλλά το γκολ του ακυρώθηκε λόγω επιθετικού φάουλ που έκανε νωρίτερα ο Ιταλός. Τα δάκρυα μετά την επίτευξη του πρώτου επαγγελματικού του γκολ δεν ήταν αλμυρά όπως λογοτεχνικά είθισται, αλλά πικρά. Η χαρά του έμεινε μισή.
20 λεπτά την 1η αγωνιστική, 21 λεπτά τη δεύτερη και ήρθε η… τρίτη και η φαρμακερή. Ο Κολομβιανός μπήκε νωρίτερα στο ματς. Μόλις στο 46’. Κέρδισε το πέναλτι που τόσο ήθελε να εκτελέσει ο ίδιος, αλλά η ιεραρχία επίτασσε και πάλι Μακέντα. Το έχασε, αλλά αυτή τη φορά δεν πήγε χαμένη η ώθηση που έδωσε ο Περέα στον Παναθηναϊκό. Έστω και στο φινάλε οι πράσινοι πήραν την ισοπαλία, έσπασαν το σερί των χαμένων αποτελεσμάτων και τα ψιλά γράμματα είναι προς το παρόν ό,τι καλύτερο έχουν να παρουσιάσουν στη φετινή σεζόν.
«Ήρθα για να μάθω, να αναπτυχθώ μέσα στον Παναθηναϊκό και θέλω να εκφράσω την χαρά μου που είμαι εδώ». Έτσι προλόγισε τον εαυτό του στην παρουσία. «Ο Παναθηναϊκός μου προσφέρει την ευκαιρία να παίξω σε επαγγελματικό επίπεδο και μάλιστα σε ένα μεγάλο όσο και ιστορικό σύλλογο. Όταν σου κάνει πρόταση ο Παναθηναϊκός δεν μπορείς εύκολα να αρνηθείς. Έχω μάθει πολλά για την ιστορία της ομάδας και θέλω να αποδείξω ότι αξίζω να βρίσκομαι σε αυτό το επίπεδο. Πέρυσι με την ομάδα Νέων της Πόρτο κατέκτησα τα πάντα και είχα την ευκαιρία να αγωνιστώ στο υψηλότερο επίπεδο αυτών των ηλικιών. Όμως έχω φιλοδοξίες ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Θέλω να κερδίσω τίτλους με τον Παναθηναϊκό, να σκοράρω γκολ και να δώσω χαρά στον κόσμο». Έτσι συστήθηκε όταν υπέγραψε διετές συμβόλαιο. Από πού, όμως, εμφανίστηκε ο Χουάν Χοσέ Περέα;
Όταν μεγαλώσω θα γίνω Φαλκάο!
Ή μήπως Ζλάταν; Ή μήπως Καβάνι; Ή μήπως Σουάρες; Όλοι τους αποτελούν σημεία αναφοράς για τον νεαρό Κολομβιανό. Δεν είναι τυχαίο ότι οι τρεις στους τέσσερις είναι νοτιαμερικανοί και δεν είναι τυχαίο ότι οι τρεις στους τέσσερις έφυγαν πολύ μικροί από τις χώρες τους. Ο Καβάνι και ο Σουάρες όταν ήταν είκοσι ετών, και ο Ραμαντέλ Φαλκάο στα 15 του. Ο Περέα, πάλι, έφυγε πριν καν παίξει στην Κολομβία. Για την ακρίβεια, δεν έχει σε ούτε μια ομάδα της χώρας του και το καλοκαίρι, όταν υπήρξε ενδιαφέρον για επαναπατρισμό, θα προτιμούσε να πάει μέχρι και στη Ρωσία από τη χώρα που γεννήθηκε, μεγάλωσε και έχει εκπροσωπήσει σε επίπεδο νεαρών εθνικών ομάδων. Είναι εντυπωθεί, βλέπετε, στο μυαλό του η συμβουλή του μπαμπά.
«Πάντα μου έλεγε ότι πρέπει να έχω τη νοοτροπία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και μόνο έτσι μπορώ να κάνω καριέρα», εξηγεί ο Περέα, για τον οποίο το ποδόσφαιρο ήταν στην κυριολεξία οικογενειακή επιχείρηση. «Ξεκίνησα να παίζω στην ηλικία των τεσσάρων ετών στην ακαδημία Escofutuper, την οποία είχε ιδρύσει ο παππούς μου. Η ευκαιρία για την Ευρώπη μου δόθηκε μέσω της Εθνικής ομάδας κάτω των 15 ετών. Με είδαν από την Αυστρία, με πήραν δοκιμαστικά για τρεις μήνες και αποφάσισαν να με κρατήσουν. Πέρασα δύο χρόνια εκεί, ήταν το ιδανικό για την εξέλιξή μου».
Το πρόβλημα στην μετεξέλιξή του ήταν το ευρωπαϊκό δίκαιο. Η Άρσεναλ είχε ενδιαφερθεί, όμως στην Αγγλία χωρίς διεθνείς συμμετοχές δεν παίζεις. Η Μπενφίκα τον ήθελε, αλλά άργησε. Η Άντερλεχτ ενδιαφέρθηκε, όμως δεν ήταν τόσο ελκυστικό το πακέτο όσο της Πόρτο. Οι «δράκοι», μανούλες στο σκάουτινγκ, προσέγγισαν τον πατέρα του και η προσφορά τους έστειλε τον Κολομβιανό στην Πορτογαλία. Τα όνειρα για τον νέο Φαλκάο ή έστω τον νέο Τζάκσον Μαρτίνεζ ενθουσίαζαν αμφότερες τις πλευρές, όμως ο Περέα άντεξε λιγότερο από το συμβόλαιό του.
Έμεινε ένα οκτάμηνο πριν μπορέσει να υπογράψει συμβόλαιο (σ.σ. έπρεπε πρώτα να ενηλικιωθεί), πήρε κάποιες συμμετοχές στο Youth League, το οποίο κατέκτησε η Πόρτο, όμως το καλοκαίρι έμεινε ελεύθερος και στα τέλη Αυγούστου υπέγραψε για δύο χρόνια στον Παναθηναϊκό. Ήταν η μεταγραφή που αρκετοί απαξίωσαν και θεώρησαν απόδειξη αποτυχίας για τον Νίκο Νταμπίζα. Μα, ένα αμούστακο παιδί που δεν έχει καν παίξει επαγγελματικά; Και επιπλέον τούτου, στις 30 Αυγούστου;
Οι μεταγραφές είναι συχνά σαν τα ψιλά γράμματα των συμβολαίων… Και ο Χουάν Χοσέ Περέα αποδεικνύεται η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά.
