Από μικρή έβρισκα ηλίθιες αυτές τις απόψεις, κυρίως αυτό το «τι θα πει ο κόσμος»
Ήμουν πολύ τυχερή στην καριέρα μου. Χωρίς να κάνω κάτι, το ένα έφερνε το άλλο. Που το αποδίδω; Στο αστέρι του καθενός. Στο γραμμένο, στο τυχερό του. Τι έκανα εγώ; Η ευσυνειδησία μου υπάρχει σε όλα τα θέματα της ζωής μου. Όταν αναλαμβάνω κάτι πρέπει να το κάνω όσο πιο καλά μπορώ, όσο πιο σωστά.
Από τις ταινίες κρατάω πολύ ωραίες στιγμές. Έχω αγαπημένες -”Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα”, την “Ιταλίδα στην Κυψέλη”, μια-δυο ταινίες με τον Κωνσταντάρα, με τον Χορν. Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι έχουν περάσει εξήντα χρόνια. Όλα αυτά νομίζω ότι ήταν χτες…»
«Στο θέατρο με όλους αισθάνομαι ότι είμαι φίλη. Δεν ξέρω πως καταφέρνω και έχω τόση επικοινωνία με τους νέους. Γίνεται αυτόματα. Ίσως μέσα μου, το μυαλό μου και η διάθεσή μου είναι νεανικά -μπορεί και η κοψιά μου. Νομίζω ότι μιλάω τη γλώσσα τους και ακολουθώ την εποχή. Για να μην πω ότι όταν ήμουν εγώ είκοσι, ήμουν πενήντα χρόνια μπροστά σε ιδέες. Δεν είχα ταμπού, δεν σκεφτόμουν τι θα πει ο κόσμος, τίποτα. Το σπίτι μου ήταν αυστηρό, κλασικό. Εγώ προχώρησα, από μόνη μου. Από μικρή έβρισκα ηλίθιες αυτές τις απόψεις, κυρίως αυτό το «τι θα πει ο κόσμος». Με εκνεύριζε τόσο πολύ όταν το άκουγα από τη γιαγιά μου ή τη μητέρα μου. Τι θα πει ο κόσμος που φοράς σορτς, το ΄52 στη γειτονιά, καλοκαίρι… Είχα ένα κορμί άγραφο, εφηβικό. Δεν ήμουν προκλητική.
Φρόντιζα να είμαι εγώ καλά με τον εαυτό μου, να κοιμάμαι ήσυχα με τη συνείδησή μου, και δεν με ένοιαζε τίποτε άλλο. Ήμουν προχωρημένη. Στα 12-13 οδηγούσα τη μοτοσυκλέτα του ξαδέλφου μου. Ήμουν λίγο αγοροκόριτσο. Δεν ήμουν ποτέ σεξοβόμβα. Πιο πολύ Ευρωπαία στο σουλούπι…Ούτε ήμουν το κλασικό μοντέλο της εποχής που ακολουθεί τον δρόμο του γάμου και της οικογένειας. Ένα διαζύγιο τότε ήταν μεγάλο θέμα τότε. Εγώ έκανα δύο γάμους, έναν στα 25 και έναν στα 45… Ο πρώτος ήταν ο Αριστείδης Καρύδης-Φουκς, ο δεύτερος ήταν εκτός χώρου.
Λέω ότι οι επιτυχίες έχουν ένα όφελος, οι αποτυχίες μεγαλύτερο
Νομίζω ότι γεννήθηκα ανεξάρτητη. Μπορεί ασυνείδητα να με επηρέασε και το γεγονός ότι ήξερα από πολύ νέα ότι δεν θα κάνω παιδιά και δεν με απασχόλησε το θέμα. Ξέρει τελικά τι κάνει η φύση και σου δίνει αυτό που πραγματικά επιθυμείς. Τα λατρεύω τα παιδιά, αλλά δικά μου δεν έχω. Δεν μου λείπει όμως. Όταν έχεις ανίψια, όπως έχω εγώ από την αδελφή μου, τώρα είναι σαν να έχω και εγγόνια».
«Η πολιτική κι αυτή ήρθε και με βρήκε. Αρχικά ο Αβραμόπουλος για να πάω στον δήμο Αθηναίων, μετά ο Έβερτ για να πάω στη Νέα Δημοκρατία… Πίεση, πίεση, είπα να το δοκιμάσω κι αυτό. Η εμπειρία μου από τα δημοτικά ήταν πιο ήπια, πιο νορμάλ, πιο ουσιαστική. Η Βουλή μου άφησε την αίσθηση σαν να πήγα σε μια άλλη χώρα. Δεν μου έλειψε καθόλου μετά. Για να μην πω ότι το “έχω μετανοιώσει” -ήταν κι αυτό μια εμπειρία.
Εμένα μου άρεσαν οι άντρες οι πιο μπρούτοι, χωρίς να τους ενδιαφέρει καθόλου η εξωτερική εμφάνιση
Λέω ότι οι επιτυχίες έχουν ένα όφελος, οι αποτυχίες μεγαλύτερο. Δεν θεωρώ αποτυχία το να θες να παίξεις ένα πράγμα και να μην έχει ανταπόκριση στον κόσμο. Είναι κάτι που σε βάζει σε σκέψη και στο τέλος έχεις ωφεληθεί. Μόνον μια παράσταση, ο μονόλογος “Δεσποινίς Μαργαρίτα”, είχε αποτυχία. Με προβλημάτισε θετικά. Αλλά δεν το έδεσα και κόμπο στον λαιμό μου…
Σχεδόν καθόλου δεν περιποιήθηκα τον εαυτό μου μέσα σ΄αυτά τα χρόνια -λίγο το πρόσωπο. Προ δέκα ετών έκανα ένα μικρό διόρθωμα στο πηγούνι και στα βλέφαρα. Από εκεί και πέρα δεν κάνω ποτέ μου δίαιτα, τρώω ό,τι μου κατέβει, είναι το σκαρί μου, μάλλον. Έχω περίπου τα ίδια κιλά που είχα και στα τριάντα μου».
«Έβλεπα τους παρτενέρ μου σαν αδέλφια μου… Το δικό μου ανδρικό πρότυπο ήταν εντελώς μακριά από έναν άνθρωπο που υποκρίνεται επί σκηνής, βάφεται, χτενίζεται. Έβλεπα τους άντρες ηθοποιούς ως μια κατηγορία ανδρών που απέχουν πολύ από το δικό μου, πιθανόν λανθασμένο, ένστικτο. Εμένα μου άρεσαν οι άντρες οι πιο μπρούτοι, χωρίς να τους ενδιαφέρει καθόλου η εξωτερική εμφάνιση. Δεν με ενδιέφερε να είναι αδύνατοι. Μ΄άρεσε το μυαλό τους, το χιούμορ τους. Μια αντρίλα διαφορετική από την αντρίλα των ηθοποιών. Οι ηθοποιοί είναι πιο ευαίσθητοι, πιο πολύπλοκοι, γιατί αυτή είναι η τέχνη μας, πιο ιδιόρρυθμοι. Είχα την ψευδαίσθηση ότι ένας άντρας έξω από αυτόν τον χώρο είναι πιο κάθετος.
Δως μου δέκα χιλιάδες ευρώ και άσε με να περπατήσω από την πλατεία Κολωνακίου ως την αρχή της Ερμού
Ήμουν τόσο ερωτευμένη την εποχή που έπαιζα με τον Χορν -τον είχα λίγο σαν αδελφό μου, για να μην πω ότι ώρες-ώρες τον έβλεπα και σαν γιο μου, κι ας με πέρναγε τόσα χρόνια. Ήταν τόσο παιδικός μέσα του, τόσο τρυφερο-ανασφαλής, που σε έπιανε το μητρικό σου… Θυμάμαι ότι ξεκίνησα στον Χορν Οκτώβριο του ΄59 και Ιανουάριο του ΄60 παντρεύτηκα τον Αριστείδη Καρύδη-Φουκς, που ήταν και ο μεγάλος μου έρωτας και τελικά, η μεγάλη μου αγάπη. Γιατί και μετά τον χωρισμό ήμασταν φίλοι και στα τελευταία του χρόνια ήμουν κοντά του -ήταν άρρωστος, του στάθηκα. Χάρηκα που από τον έρωτα γύρισα στην αγάπη. Γιατί στον δεύτερο γάμο μου που ήταν μόνο ένας έρωτας, όταν έφυγε ο έρωτας δεν είχαμε καμία συγγένεια μεταξύ μας.
Ο Κωνσταντάρας ήταν ένας άνθρωπος που δεν μου άρεσε καθόλου σαν άντρας. Ήμασταν τελείως διαφορετικοί. Ήταν οξύθυμος, βωμολόχος, εγωκεντρικός. Αλλά μου άρεσε πολύ να παίζουμε μαζί, είχαμε μια επικοινωνία στο παίξιμο…»
«Με τον Χορν κρατήσαμε πάντα επαφή, ως το τέλος. Πηγαίναμε σπίτι του, καθόμασταν όλοι μαζί… Με την Μαίρη Χρονοπούλου ήμασταν φίλες, νέες, στο Εθνικό. Διατηρήσαμε επαφή, δεν τσακωθήκαμε ποτέ, αλλά οι δρόμοι μας ήταν εντελώς διαφορετικοί. Δεν συμφωνούσαμε και στα ιδιωτικά μας, είχε τελείως άλλη άποψη από μένα.
Νομίζω ότι δεν έβαλα νερό στο κρασί μου, πουθενά. Ίσως τώρα να βάζω λίγο. Θα μου άρεσε να έχω σταματήσει από το θέατρο πριν πέντε χρόνια. Δεν το έκανα γιατί τα οικονομικά μου δεν είναι τόσο καλά. Δεν ξέρω βέβαια αν θα το άντεχα, θεωρητικά το λέω. Είναι κίνητρο οι προτάσεις που έρχονται, αλλά θα ήθελα να έχω μια μεγαλύτερη οικονομική άνεση και να κάνω τα πράγματα που θέλω. Να πω Στοπ στο θέατρο, γιατί μεγάλωσα, και να ασχοληθώ με την ζωγραφική -πάντα ζωγραφίζω, να κάνω ταξίδια, αλλά και τα ταξίδια θέλουν οικονομική άνεση. Αλλά, ομολογώ, δεν βάζω και με δυσκολία νερό στο κρασί μου.
Εγώ δεν ζήλευα τίποτα. Ψέματα… Δεν είχα ποτέ μεγάλο στήθος
Βλέπω τις παλιές ταινίες, αλλά για λίγο. Αλλού λέω καλά τα λες, αλλού σκέφτομαι ότι ήμουν ωραίο κορίτσι, αλλά δεν το πήρα χαμπάρι. Δεν είχα καμία σιγουριά για την εμφάνισή μου, επειδή εμένα δεν με ενδιέφερε η εμφάνιση των άλλων. Ούτε ήμουν ανασφαλής. Έχω την εντύπωση ότι μετά τα πενήντα αρχίζει να σε απασχολεί λίγο η εμφάνιση. Τότε άρχισα να σκέφτομαι και τον χρόνο που περνά… Κάνω φλας-μπακ και βλέπω ότι άρεσα. Δεν έδινα τότε σημασία σε αυτούς που άρεσα αλλά μόνον σε αυτόν που μου άρεσε».
«Ένα πράγμα θα άλλαζα από τη ζωή μου. Ήμουν, είμαι και θα είμαι εξαιρετικά σπάταλη. Δεν επιτρέπεται σήμερα να λέω εγώ ότι χρειάζεται να δουλεύω. Τα μισά από τις ταινίες να είχα φυλάξει… Αλλά μου άρεσε να τα πετάω, να χαρίζω, να κάνω δώρα, να παίρνω λούσα, πολλά λούσα. Αυτό μόνο θα άλλαζα…
“Μόνον εσάς και την Αλίκη λατρεύω”… “Ποια Αλίκη, χρυσό μου;” “Την Βουγιουκλάκη” “Δεν την ξέρω πουλάκι μου”
“Έχεις τρύπια χέρια” μου έλεγε η μάνα μου. Πήγαινα να αγοράσω ένα ζευγάρι παπούτσια κι έπαιρνα τρία, κι άλλα δύο για τη φίλη μου, και μια τσάντα της μαμάς μου και μια της αδελφής μου, που δεν τα χρειάζονταν. Ήμουν και πολύ γενναιόδωρη. Μακάρι να είχα τώρα λεφτά, να χαρίζω…
Ζήλια δεν ένοιωσα καθόλου ούτε κατάλαβα. Χαμπάρι δεν πήρα. Νομίζω ότι άμα εσύ ζηλεύεις, πιάνεις και ποιος σε ζηλεύει. Εγώ δεν ζήλευα τίποτα. Ψέματα. Δεν είχα ποτέ μεγάλο στήθος. Όταν έβλεπα λοιπόν ένα μέτριο, στητό στήθος, τα μεγάλα δεν μ΄αρέσουν, έλεγα αχ και να το΄χα. Αυτό.
Νομίζω ότι έβλεπα και βλέπω τη φωτεινή πλευρά της ζωής. Προσαρμόζομαι πάρα πολύ εύκολα στις καταστάσεις, στις παρέες. Μπορώ να ζήσω και με τα πολύ λίγα -κι ας λέω από μέσα μου τι βλάκας που ήμουν και τα ξόδεψα. Και φυσικά με τα πολλά. Τα πολλά φεύγουν αμέσως. Δως μου δέκα χιλιάδες ευρώ και άσε με να περπατήσω από την πλατεία Κολωνακίου ως την αρχή της Ερμού. Θα έχουν τελειώσει. Τα έχω καλά με τον εαυτό μου. Έχω την εντύπωση ότι φοράω ένα αλεξίσφαιρο, το αντιλαμβάνομαι εκ των υστέρων… Γιατί δεν με άγγιξαν ούτε τρικλοποδιές ούτε κακίες».
«Το “Αν” μου άρεσε πολύ. Ξετρελάθηκα με τον ίδιο τον Παπακαλιάτη. Τι μυαλό, τι ταλέντο, τι καλό παιδί, τι low profile, τι εργάτης, τι κύριος. Μας είχε στα ώπα-ώπα με τον Κωνσταντίνου -λιμουζίνες, ό,τι θέλαμε… Αισθάνθηκα Χόλυγουντ με τον Παπακαλιάτη, σαν να έχω ξένη καταγωγή.
Το ίδιο έχει και ο Λάκης. Ξέρεις πως μας φέρετε εμένα και του Βουτσά; Ο Λάκης είναι υπέροχος, μοναδικός σ΄αυτή την παράσταση, έχει τέτοια αίσθηση του χιούμορ, της ατάκας, του ρυθμού, έχει φαντασία. Και τον βρίσκω πιο ώριμο από ποτέ. Ίσως γιατί όταν κάπου σκοντάψεις, φας μια μπουνίτσα, μια σφαλιαρίτσα, γίνεσαι πιο ώριμος μετά. Γι΄αυτό και ποτέ δεν αρνούμαι τα λάθη ή τις κακές στιγμές, είναι όφελος, είναι η προίκα μας.
Ο μύθος της Αλίκης νομίζω ότι κρατάει. Ήταν λαϊκό είδωλο… Θυμάμαι τον Χορν, όταν παίζαμε στο θέατρο το “Αλίμονο στους νέους” ήρθε ένα τσούρμο κοριτσόπουλα στο καμαρίνι του για αυτόγραφα. Ένα κορίτσι παίρνει το αυτόγραφο, το βάζει πάνω στην καρδιά της και του λέει: “Μόνον εσάς και την Αλίκη λατρεύω”… “Ποια Αλίκη, χρυσό μου”, τη ρωτάει ο Χορν. “Την Βουγιουκλάκη”, απαντά το κορίτσι. “Δεν την ξέρω πουλάκι μου” της είπε….. Το κοριτσάκι τα΄χασε, κι έφυγε… “Γιατί το΄κανες αυτό”, του είπα την επομένη. “Κι εγώ θέλω να γίνω Βουγιουκλάκη”. “Ευχή και κατάρα σου δίνω, μη γίνεις ποτέ λαϊκό είδωλο. Μπορείς να παίζεις μέχρι τα ογδόντα σου, αυτό θα πει ηθοποιός”. Να λοιπόν που είμαι ογδόντα plus και παίζω…
Στην παράσταση που κάνουμε, ο ρόλος ο δικός μου αρχικά ήταν ανδρικός. Νομίζω ότι ήταν ιδέα του Λάκη Λαζόπουλου να γυρίσει σε θηλυκό και να γίνει διευθύντρια του Κολλεγίου. Μου άρεσε η ιδέα. Μου δίνει την ευκαιρία να παίξω μια αυστηρή, σκληρή γυναίκα που δεν έχω ξανακάνει κι έχει ενδιαφέρον. Νομίζω θα περάσουμε έναν υπέροχο χειμώνα».
Θέατρο Ηβη: «Χτυποκάρδια στο θρανίο» του Αλέκου Σακελλάριου
Σκηνοθεσία: Λάκης Λαζόπουλος
Παίζουν: Κατερίνα Γερονικολού, Ορέστης Τζιόβας, Μάρω Κοντού, Νίκος Γαλακός και ο Κώστας Βουτσάς. Μαζί τους οι Σοφία Βογιατζάκη, Νίκη Παλληκαράκη κ.ά.
Πρεμιέρα 25 Οκτωβρίου
Πηγή: bovary.gr
