Η σύμπραξη της Ν.Δ. με το θνήσκον ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου ήταν αποτέλεσμα των διπλών εκλογών του 2012. Προφανώς δεν μπορούσαμε να μπούμε σε τρίτη απανωτή προεκλογική περίοδο. Αυτή είναι η εύκολη ανάγνωση.
Η Κεντροδεξιά, που τότε είχε μέσα της ακόμη τον κορμό της Δεξιάς και του αληθινού Κέντρου της Ιστορίας, δεν έφτασε τυχαία στον εναγκαλισμό με τον υπουργό του διαστροφικού χαρατσιού στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, τον υβριστή των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων («αυτιστικοί»), υποστηρικτή του Σχεδίου Ανάν – Απαρτχάιντ σε βάρος του Κυπριακού Ελληνισμού και εμβληματικό εκπρόσωπο της διακυβέρνησης Σημίτη, που σημάδεψε τη χώρα με το άγος Οτσαλάν, τους S-300, τη Μαδρίτη, το κόλπο γκρόσο του Χρηματιστηρίου, το καβάλημα των νταβατζήδων στον σβέρκο μας και, φυσικά, τον άθλιο «νόμο περί ευθύνης υπουργών».
Όταν από το «πέσαν οι μάσκες», την επομένη αντί για εκλογές οδηγηθήκαμε στην κυβέρνηση Παπαδήμου κι αργότερα η στροφή ολοκληρώθηκε με την πρώτη δεξιά υπογραφή Μνημονίου, κατέρρευσε όλο το αφήγημα που σταθερά οδηγούσε τη Ν.Δ. σε εκλογική νίκη αυτοδυναμίας. Από το «αγώνας και σύγκρουση με όλους», πήγαμε στον συμβιβασμό με όλους κι έτσι αναστήθηκαν πολλοί πεθαμένοι.
Άκουγα ότι τραπεζίτες έλεγαν πως θα φτάναμε στις εκλογές με κλειστές τράπεζες, θα καταστρεφόμασταν και γι’ αυτό επελέγη ο πρώτος μεγάλος συμβιβασμός. Τι απέδειξε η Ιστορία; Ο Τσίπρας με την αδέξια μπλοφαδόρικη διαπραγμάτευση έκλεισε ο ίδιος τις τράπεζες, έβαλε capital controls και ξανακέρδισε τις εκλογές! Γιατί; Πρώτον, διότι πάνω από 85% των Ελλήνων στις τράπεζες έχουν μόνο χρέη. στα παλιά τους τα παπούτσια οι περιορισμοί, όταν η συντριπτική πλειονότητα ούτε στον ύπνο της δεν πιάνει στα χέρια της 420 ευρώ την εβδομάδα και, δεύτερων και σπουδαιότερο, σε πολλούς, ακόμη και σε λίγους δεξιούς, πέρασε το «ε, τουλάχιστον αυτός αντιστάθηκε». Ο Τσίπρας βέβαια έβγαλε έρπη όχι από την αγωνία του για την Πατρίδα, αλλά γιατί υπήρξε non paper κυβερνητικού στελέχους πως θα πάνε φυλακή αν καταστραφεί η χώρα και γιατί όντως, στην περιδεή κατάστασή τους, φοβόντουσαν, ανοήτως, ακόμη και πραξικόπημα.
Τα γεγονότα διδάσκουν πως αν ο Σαμαράς πήγαινε μέχρι τέλους, με το σχέδιό του, που δεν ήταν «δώστε δανεικά να ζούμε όπως πριν», αλλά είχε και περιστολή δαπανών και μεταρρυθμίσεις, χωρίς όμως εγχείρηση στην κοινωνία με αλυσοπρίονο χωρίς αναισθητικό, ακόμη κι αν στη σύγκρουση με τους δανειστές είχαμε ηττηθεί, ο λαός θα τον συγχωρούσε, διότι θα είχαμε αγωνιστεί με συνέπεια στις εξαγγελίες μας.
Όταν ο κομψευόμενος Ταλλεϋράνδος από τα Lidl, ο Δ. Σταμάτης, που μπορεί να πολλαπλασιάζει τα προβλήματα όπως ο Κύριος τα ψωμιά και τα ψάρια, κι αν του βάλεις εννιά έξυπνους κι έναν βλάκα θα διαλέξει τον βλάκα, πήγε αλαμπρατσέτα με τον Χρύσανθο να μιλήσουν με το ΠΑΣΟΚ, έγινε η πρώτη επιμόλυνση της Δεξιάς. Εάν αιτία του συμβιβασμού ήταν η κινδυνολογία των τραπεζιτών και μεγαλοεκδοτών για κλείσιμο των τραπεζών, θα έπρεπε να τους ειπωθεί καθαρά πως θα φτιάξουμε επτά υπόγεια στον Κορυδαλλό για να μπουν μέσα. Μόνο τα δάνεια και το ρεύμα να απαιτείτο να πληρώσουν οι συγκροτηματάρχες, μόνο οι παραβιάσεις της τραπεζικής νομοθεσίας να ελέγχονταν, θα τους τραβούσαμε την πρίζα. Και θα ήταν εθνωφελής η επιβολή της εκλεγμένης ηγεσίας στους κρατικοδίαιτους κηφήνες. Μην ξεχνάτε πως αυτούς που φοβόταν η Δεξιά, ο ΣΥΡΙΖΑ τους ξήλωσε σαν κάλτσα. Ο πρώτος αυτός εναγκαλισμός με το ΠΑΣΟΚ, εν μια νυκτί μεταστροφή, προφανώς λόγω εκτίμησης του κινδύνου ως μεγάλου, οδήγησε στην πλήρη εγκατάλειψη κάθε αντισυστημικής πολιτικής, στη συνυπογραφή του νέου Μνημονίου, όπου στις πρώτες εκλογές του 2012 χάσαμε τις ψήφους του λαού, πηγαίνοντας στο 19%, αλλά κερδίσαμε τους επαίνους του… ΣΚΑΪ και των Πρετεντέρηδων.
Ο φόβος από τα παλαβά που έλεγαν οι τυχοδιώκτες συριζαίοι έσωσε προσωρινά την παρτίδα, δίνοντας την πρωτιά στη Ν.Δ. και στις δεύτερες εκλογές με μεγαλύτερο ποσοστό αλλά με την αυτοδυναμία χαμένη στην ομίχλη. Η αναγκαστική πλέον συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, την οποία η βάση υπέμενε σαν μουρουνέλαιο ή θεραπεία με ενέσεις από ατσούμπαλο χέρι, έφτασε πια τη μόλυνση ως το μεδούλι. Έτσι έγινε η μεγάλη έξοδος προς τα δεξιά με τη δημιουργία των ΑΝ.ΕΛ. και την κατακόρυφη άνοδο της Χ.Α., ενώ το ΠΑΣΟΚ σε αγαστή συνεργασία με την Αριστερά, εκμεταλλευόμενοι την παράνομη δράση της Χ.Α., κατασυκοφάντησαν τις εθνικές ιδέες, αποκαλώντας «φασίστα» και «χρυσαυγίτη» όποιον διατυπώνει στοιχειώδη πατριωτικό λόγο, πλαγιοκοπώντας τις ρίζες της Δεξιάς και του αληθινού Κέντρου, ενώ προωθούν τον αληθινό φασισμό των δικαιωματιστών, που ανάγουν σε θεσμό κάθε βίτσιο της κρεβατοκάμαρας, κουρελιάζουν το Σύνταγμα με ανθελληνική και αντιχριστιανική πολιτική στην Παιδεία.
Η σημερινή εκφυλισμένη ηγεσία της Ν.Δ. στη δεξιά αιμορραγία απαντά, π.χ., με την ομιλία Τσίπρα στη ΔΕΘ, που ήταν σαν να απευθυνόταν στο κοινό της… «Athens Voice». Ποταμάκι, με λίγο Μάνο και μπόλικο σημιτικό ΠΑΣΟΚ.
Είχα και έχω την ακλόνητη πεποίθηση πως τότε έπρεπε να οξύνουμε τις αντιθέσεις, να εμμείνουμε στο με αναπτυξιακό πρόσημο πρόγραμμα, στα Ζάππεια, που μετά τα κορόιδευαν κι αυτοί που τα υποστήριζαν, να συγκρουστούμε και να οδηγήσουμε τη χώρα σε εκλογές που θα έδιναν αυτοδύναμη κυβέρνηση στη Δεξιά, που τότε είχε μια εθνική ατζέντα, όχι μόνο στην οικονομία αλλά και σε όλο το εύρος των προβλημάτων. Από τη δημόσια τάξη και το λαθρομεταναστευτικό ως την αποκατάσταση της Εθνικής Παιδείας. Αντί γι’ αυτό καταλήξαμε να μην μπορούμε να επαναφέρουμε το «Εθνικής» στο «Παιδείας και Θρησκευμάτων», ούτε το ελληνικό γένος ως προϋπόθεση για την εισαγωγή στις Στρατιωτικές Σχολές, γιατί θα κρατούσε θυμωμένος την αναπνοή του ο αυθάδης και φλύαρος Βενιζέλος.
Η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ κρατάει την εθνική σκυτάλη αυτών που δεν έγιναν και πρέπει να γίνουν. Λαϊκή, πατριωτική, αντινεοφιλελεύθερη και αληθινά συντηρητική.
πηγη: gianniotis
