Την ελληνική ιδιωματική φράση “πήραν τα μυαλά του αέρα” την λέμε και στις μέρες μας.
Σήμερα φυσικά αναφέρεται σε κάποιον άνθρωπο ο οποίος έχει κυριευθεί από υπέρμετρη υπερηφάνεια και εγωισμό, με αποτέλεσμα να “θολώνει” η λογική του κρίση και να παίρνει αποφάσεις οι οποίες τελικά οδηγούν στην καταστροφή του ίδιου, αλλά πολύ συχνά και του κοινωνικού του περιβάλλοντος.
Η πραγματική της όμως σημασία της φράσης, όπως και η προέλευσή της είναι βεβαίως ελληνική και χάνεται στα βάθη των αιώνων. Για την ακρίβεια προέρχεται από την εποχή του Βυζαντίου και έχει άμεση σχέση με το Υγρό Πυρ!
Να λοιπόν τι ακριβώς σήμαινε η φράση εκείνη την εποχή και κατ’ επέκταση έμεινε με τη χρήση και την έννοια που της δίνουμε σήμερα:
Το υγρό πυρ εξαπολυόταν με διαφόρους μηχανισμούς. Στην πλώρη των πλοίων των βυζαντινών υπήρχε ένα μπρούτζινο λιοντάρι μέσα από το ανοιχτό στόμα του οποίου εξακοντίζονταν μακριά το φονικό υγρό.
Για να γίνει αυτό δυνατό, στο κεφάλι του λιονταριού κατέληγαν δύο σωλήνες, ο ένας εξόδου του υγρού πυρός και ο άλλος εισόδου του αέρα όπου με χειροκίνητη αντλία γινόταν κατάθλιψη αυτού. Επομένως, για να εξακοντιστεί μακριά το υγρό πυρ, έπρεπε προηγουμένως τα “μυαλά” (κεφάλι) του λιονταριού να πάρουν αέρα.
