Τόσα χρόνια, η πρωτεύουσα της Μακεδονίας φιλοξενεί κάθε φθινόπωρο τους εν ενεργεία αλλά και τους επίδοξους πρωθυπουργούς και μεταμφιέζεται σε… δωρομάνα.
Έτσι έγινε και πριν από λίγες ημέρες με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να «δωροθετεί» και τον Αλέξη Τσίπρα να ακολουθεί με διαφορά μία εβδομάδας ως «υπερθεματιστής». Με την χρήσιμη χρονική απόσταση από τις εξαγγελίες και έπειτα από την κάθετη ανάγνωση των όσων υποσχέθηκαν οι δύο αρχηγοί, προκύπτουν συνοπτικά τα εξής:
#Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξήγγειλε 21 πρωτοβουλίες κοινωνικής στήριξης συνολικού κόστους 5,5 δισ. ευρώ, από τις οποίες ξεχωρίζουν η νέα αύξηση του κατώτατου μισθού από 1ης Μαΐου 2023, η ενίσχυση ευάλωτων πολιτών με €250, η αύξηση στα €300.000.000 του επιδόματος θέρμανσης, η αύξηση του φοιτητικού επιδόματος στέγασης, η κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης, η αύξηση μισθού και επιδομάτων ευθύνης μεσοσταθμικά κατά 10% για 20.000 γιατρούς του ΕΣΥ και η αναμόρφωση του μισθολογίου για 600.000 δημόσιους υπαλλήλους που έχουν θέσεις ευθύνης ή είναι χαμηλόμισθοι.
#Ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίστηκε πιο γαλαντόμος υποσχόμενος μεταξύ άλλων αύξηση του κατώτατου μισθού στα €800 με παράλληλη θέσπιση μηχανισμού τιμαριθμικής αναπροσαρμογής, 13η σύνταξη και αναδρομικά στους συνταξιούχους, αφορολόγητο στις €10.000 για ελεύθερους επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους, μείωση του ΕΦΚ στα καύσιμα στον κατώτερο ευρωπαϊκό συντελεστή, μείωση του ΦΠΑ στα τρόφιμα, καθώς και επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ. Το πόσο βγαίνει ο λογαριασμός είναι ακόμη προς διερεύνηση. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ κοστολογεί τις παροχές του στα 9,35 δισ. ευρώ αλλά αφαιρώντας 3,74 δισεκατομμύρια που εκτιμά ότι θα εισπράξει από τη φορολόγηση των υπερκερδών των εταιρειών ενέργειας και των μερισμάτων άνω των €50.000, καταλήγει σε ένα δημοσιονομικό αποτέλεσμα της τάξης των 5,61 δισ. ευρώ. Αντίθετα στην κυβέρνηση θεωρούν ότι τα «Tsipronomics» –έτσι χαρακτηρίζουν την οικονομική σχολή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης– θα φέρουν νέα μνημόνια ισχυριζόμενοι ότι το πραγματικό κόστος των μέτρων Τσίπρα ξεπερνά τα 20 δισ. ευρώ ετησίως και πως ενδεχόμενη υιοθέτησή τους θα εκτόξευε κατά 10% το πρωτογενές έλλειμμα της χώρας.
Ακόμη κι αν πιστέψει κάποιος την αριθμητική της Κουμουνδούρου και επιχειρηματολογήσει ότι οι παροχές Τσίπρα δεν υπερβαίνουν δημοσιονομικά τις παροχές Μητσοτάκη υπάρχουν σοβαροί λόγοι να «ζυγιστεί» λίγο παραπάνω η… υποσχετική το αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κι αυτό διότι δεν μας χωρίζουν αιώνες αλλά μόλις 8 χρόνια από τον Σεπτέμβρη του 2014 που ο Αλ. Τσίπρας είχε παρουσιάσει το περίφημο –και «αδιαπραγμάτευτο» κατά τα λεγόμενά του– πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που κοστολογείτο σε 2 δισ. ευρώ. Και τότε είχε εξαγγείλει αύξηση μισθού στα €751. Και επαναφορά αφορολόγητου στα €12.000. Και άμεση επαναφορά του δώρου των Χριστουγέννων, ως 13η σύνταξη. Και πλήρη κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, μαζί φυσικά με την κατάργηση όλων των μνημονίων με ένα νόμο κι ένα άρθρο. Ως γνωστόν το μόνο έκανε πράξη από τα παραπάνω ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο ένας εφαρμοστικός νόμος με τα πολλά άρθρα του τρίτου αριστερού μνημονίου.
Ίσως για αυτό θα έπρεπε να είναι λιγότερο φειδωλός όταν πρόκειται για εξαγγελίες τέτοιου τύπου. Διότι αν όπως επικαλείται μονότονα οι δανειστές ήταν αυτοί που του κατέστρεψαν το… όνειρο, οι τωρινές συνθήκες δεν έχουν πολύ λιγότερους δημοσιονομικούς περιορισμούς. Το ελληνικό δημόσιο χρέος έχει εκτοξευτεί λόγω των πολιτικών στήριξης τον καρό της έκρηξης της πανδημίας και τώρα της ενεργειακής κρίσης, ο καλπασμός του πληθωρισμού συνεχίζεται στρώνοντας το χαλί για υφεσιακά φαινόμενα, την ίδια ώρα που το κόστος του δανεισμού από τις αγορές θυμίζει τα spread των μνημονιακών περιόδων. Προφανώς ο Αλέξης Τσίπρας δεν τα αγνοεί αυτά, αλλά μοιάζει να έχει εντρυφήσει στη «διδαχή» του Ναπολέοντα ότι «τρία πράγματα δεν κάνεις στην πολιτική: δεν υποχωρείς, δεν ανακαλείς και δεν παραδέχεσαι τα λάθη σου». Με τη διαφορά ότι έτσι δεν ρέπει προς τον σοσιαλισμό και τις προοδευτικές συμμαχίες που ευαγγελίζεται αλλά στον βοναπαρτισμό.
