Το σημείο καμπής στη ζωή του ανθρώπου είναι τα 46 χρόνια. Σε αυτή την ηλικία βιώνει ο άνθρωπος την πιο βαθιά μελαγχολία. Αμέσως μετά αρχίζει το ταξίδι προς την ευτυχία.
Το περιοδικό «Economist» αφιέρωσε το εξώφυλλό του σε αυτό το θέμα. ∆εν παραλείπει όµως να υπενθυμίσει την ατάκα του γάλλου ηθοποιού Μορίς Σεβαλιέ: «Τα γηρατειά δεν είναι και τόσο άσχημα αν λάβουμε υπόψη µας την εναλλακτική λύση».
Οι κακόπιστοι θα μπορούσαν να υποθέσουν ότι το έγκυρο βρετανικό περιοδικό ήθελε απλώς να παρηγορήσει τους αναγνώστες του, ο μέσος όρος ηλικίας των οποίων είναι ακριβώς τα 46 χρόνια. Εάν κάποιοι από αυτούς δεν αισθάνονται και πολύ καλά, τώρα ξέρουν ότι τα πράγματα στο μέλλον θα γίνουν καλύτερα. Ο λόγος όµως δεν είναι αυτός. Στην πραγματικότητα, ο «Economist» επιβεβαιώνει την τάση που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στη Δύση: Χωρίς τη μέτρηση της Ακαθάριστης Εθνικής Ευτυχίας το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν δεν έχει κανένα νόημα.
Ο«Economist» επικαλείται μεταξύ άλλων τη μελέτη του αμερικανού καθηγητή Οικονομικών Ντέιβιντ Μπλέιντσφλαουερ, ο οποίος εξέτασε τα δεδομένα από 72 χώρες, οι κάτοικοι των οποίων κλήθηκαν να απαντήσουν στην ερώτηση πόσο ικανοποιημένοι είναι από τη ζωή τους. Ένα από τα συµπεράσματα είναι ότι ο μέσος όρος ηλικίας αλλάζει από χώρα σε χώρα.
Για τους Ελβετούς το ναδίρ της ικανοποίησης από τη ζωή εντοπίζεται στα 35 χρόνια, οι Ουκρανοί βουτάνε σε βαθιά μελαγχολία στα 62 τους. Ο μέσος όρος, ωστόσο, και στις 72 χώρες είναι τα 46 χρόνια.
Χρειαζόταν μια αμερικανική έρευνα για να μάθουμε ότι κάπου ανάμεσα στα 40 και τα 50 πολλοί άνθρωποι περνούν αυτό που γνωρίζουμε όλοι ως κρίση της μέσης ηλικίας; Ασφαλώς όχι. Αλλά, όπως επισημαίνει ο «Economist», η έκπληξη βρίσκεται μετά:
Παρά το γεγονός ότι όσο πλησιάζουν προς την τρίτη ηλικία οι άνθρωποι χάνουν πράγματα που εκτιμούν, όπως είναι η ζωντάνια,η ευστροφία και η εμφάνιση, κερδίζουν αυτό που ξοδεύουν μια ζωή για να βρουν: την ευτυχία.
Το βρετανικό περιοδικό υπενθυμίζει επίσης ότι, αντίθετα µε τους συμβατικούς οικονομολόγους που μετρούν µόνο τον πλούτο, ένας νέος κλάδος της επιστήμης της Οικονομίας θεωρεί την ευτυχία ένα μετρήσιμο οικονομικό μέγεθος.
Το 2008, ο πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί ζήτησε από δύο νοµπελίστες οικονοµολόγους, τον Αµάρτια Σεν και τον Τζόζεφ Στίγκλιτς, να δηµιουργήσουν έναν δείκτη µέτρησης της εθνικής ευµάρειας πέρα από το ΑΕΠ. Και µόλις τον περασµένο µήνα στη Βρετανία ο πρωθυπουργός της χώρας Ντέιβιντ Κάµερον ανακοίνωσε ότι η κυβέρνησή του θα αρχίσει να συγκεντρώνει στοιχεία σχετικά για τη συλλογική ευεξία.
Σε κάθε περίπτωση, οι ειδικοί επικεντρώνουν τις προσπάθειές τους στο αιώνιο ερώτηµα: τι µας κάνει ευτυχισµένους; Αποφασιστικό ρόλο παίζουν τέσσερις παράγοντες:
– το φύλο,
– ο χαρακτήρας,
– οι εξωτερικές συνθήκες
– και η ηλικία.
Οι γυναίκες είναι ελαφρώς πιο ευτυχείς από τους άντρες, αν και πιο επιρρεπείς στην κατάθλιψη. Πιο ευτυχείς είναι και οι εξωστρεφείς σε σχέση µε τους εσωστρεφείς.
Μερίδιο στην ευτυχία έχουν επίσης το εισόδημα, η υγεία, η εκπαίδευση, οι σχέσεις.
Για την ηλικία, τέλος, µια σειρά από πρόσφατες µελέτες καταλήγουν στο συµπέρασµα ότι η ψυχολογική ευµάρεια είναι µια καµπύλη που έχει το σχήµα του λατινικού γράµµατος U. Ετσι, ο άνθρωπος στα 20 του χρόνια αισθάνεται ψυχολογικά ακµαίος και πιάνει… πάτο στα 46. Ύστερα όµως έρχεται η ευτυχία…
Πηγή: www.newsone.gr
