Καστελόριζο: 72 Ναυτικά μίλια από την Ρόδο, το Ελληνικό διαμάντι που βρίσκεται μονίμωςστο μάτι της Τουρκίας.
Στο μικρό λιμάνι του νησιού σχεδόν κάθε μέρα δένει πυραυλάκατος ή κανονιοφόρος του Πολεμικού Ναυτικού. Οι ακρίτες είναι στενά συνδεδεμένοι με τα πληρώματα του ΠΝ και γνωρίζουν τον καθημερινό άγνωστο στο ευρύ κοινό αγώνα που δίνουν τα στελέχη του Πολεμικού Ναυτικού για την προάσπιση των Κυριαρχικών Δικαιωμάτων της χώρας μας. Πηγή: Hellas Journal
Η κατάσταση με την Τουρκία, μέρα με τη μέρα, εξελίσσεται σε εξαιρετικά επικίνδυνη. Πολλά συμβαίνουν, λίγα γνωρίζουμε, και πολύ περισσότερα θα συμβούν, εάν οι πληροφορίες που διοχετεύει η τουρκική προπαγάνδα έχουν δόση αλήθειας.
Η συνεχής στόχευση του Καστελόριζου από την Τουρκία είναι λόγος μεγάλης ανησυχίας. Τα μέτωπα που μας ενδιαφέρουν είναι δύο: Στην μικρή και αδύνατη Κύπρο η Τουρκία χρησιμοποιεί την ισχύ της και το μέγεθος της χώρας και του πληθυσμού για να φοβίσει τους Έλληνες Κύπριους, οι οποίοι ζουν σε ένα καθεστώς μόνιμης αβεβαιότητας
Στο Αιγαίο, προς το παρόν προκαλεί στον αέρα, στην προσπάθειά της να δημιουργήσει και εκεί αβεβαιότητα στους κατοίκους των ελληνικών νησιών. Οι πληροφορίες για ελληνοτουρκική «ναυμαχία» ήταν ψεύτικες, αλλά με τον προβληματικό Ταγίπ Ερντογάν που γνωρίζουμε, όλα είναι πιθανά. Απαιτείται περισσή προσοχή, διότι πάντα στοχεύει το Καστελόριζο.
Η ηγεσία των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, και τα αρμόδια υπουργεία Άμυνας και Εξωτερικών έχουν συνεχείς επαφές με τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον. Η Τουρκία έχει και πολλά προβλήματα με τη Συρία και το προσφυγικό γίνεται μέγγενη που θα μπορούσε και να την «πνίξει»…
Οι τουρκικές αντιδράσεις είναι σπασμωδικές άρα πρέπει να μας υποψιάζουν. Οι μεταναστευτικές ροές προς τα νησιά του Αιγαίου αυξάνονται. Η Αθήνα οσμίζεται οργανωμένες καταστάσεις από την τουρκική κυβέρνηση.
Στο θέμα αυτό η Ευρώπη της “αλληλεγγύης” έχει τεράστιες ευθύνες, τις οποίες φόρτωσε στην Ελλάδα. Ούτε στη μία (με την Κυπρο), ούτε στην άλλη περίπτωση (με το Αιγαίο) η Τουρκία πετυχαίνει τους σκοπούς της, καθώς οι ενέργειες της είναι όλες παράνομες και ενοχλούν πλέον και τους μεγάλους παίκτες: την Αμερική και τη Γαλλία, δύο χώρες που πρέπει να κάνουν περισσότερα, εάν πραγματικά επιθυμούν εμβάθυνση των σχέσεων με τις χώρες της ανατολικής Μεσογείου.
Μπορούν, -άρα και πρέπει- να σταματήσουν την τουρκική επιθετικότητα. Ιδιαίτερα η Ουάσιγκτον έδειξε πέρυσι το καλοκαίρι την ισχύ (leverage) που έχει απέναντι στην κατοχική δύναμη. Γι’ αυτό και στην αμερικανική κυβέρνηση, και στο Κογκρέσο, αλλά και σε διεθνές επίπεδο πολιτικοί και διπλωμάτες δεν μπορούν να αντιληφθούν τους λόγους της άρνησης του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ -προς το παρόν τουλάχιστον- να επιβάλει τις κυρώσεις.
Μπορεί ένα καινούργιο νομοσχέδιο να τον αναγκάσει… Στις 20 Αυγούστου, με γραπτή επίσημη δήλωση στην ιστοσελίδα μας και στο ΚΥΠΕ, η Αμερική τοποθετήθηκε ισχυρά για τις παράνομες δραστηριότητες του Γιαβούζ στα κυπριακά χωρικά ύδατα και η Γαλλία προτίθεται -άρα θα το πράξει διότι οι Γάλλοι δεν κοροϊδεύουν όπως τον Ντόναλντ Τραμπ- να συνοδεύει τα ερευνητικά της με πολεμικά πλοία.
Αυτό τουλάχιστον φέρεται να είπε ο πρόεδρος Μακρόν σε συνομιλητές του στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Αν και ο Ερντογάν δεν χαμπαριάζει από ανακοινώσεις, η Ελλάδα πρέπει να φροντίσει να εξασφαλίσει παρόμοια δήλωση -όπως αυτή για το Γιαβούζ στην Καρπασία- και για το Καστελόριζο. Θα είναι μία πολύ καλή στιγμή της ελληνικής διπλωματίας. Το λέμε και το ξαναλέμε: Πάντα, ο άγνωστος Χ είναι το Ισραήλ, το οποίο αυτό το διάστημα αντιδρά παθητικά. Αυτό δεν σημαίνει ούτε καν πρόθεση να «παίξει» με την Τουρκία, καθώς τα προβλήματα μεταξύ των δύο χωρών είναι πολλά και οι διαφορές αξεπέραστες. Βέβαια, στην πολιτική και τη διπλωματία όλα επιτρέπονται.
Αλλά υποθέτουμε πως με τα σημερινά δεδομένα, η σχέση του Ισραήλ με την Τουρκία θα παραμείνει στο ψυγείο για μερικά χρόνια, όχι επειδή δεν το θέλει το Εβραϊκό Κράτος, αλλά επειδή αυτό είναι απόφαση της Άγκυρας. Όπως και με την Αμερική, είναι ο Ταγίπ Ερντογάν που έλαβε την απόφαση της απομάκρυνσης από τη Δύση. Δεν ήταν η Δύση αυτή που τον παράτησε. Αν ήταν στο χέρι της δεν θα έχανε ποτέ την Τουρκία και ως γνωστό είναι διατεθειμένη να της δώσει και ανταλλάγματα. Αλλά προφανώς, ο πρόεδρος της Τουρκίας βρήκε αυτό που αναζητούσε χρόνια και δεν του πρόσφερε η Αμερική: Τον σεβασμό.
Ο πρόεδρος της Ρωσίας, Πούτιν παίζει το βιολί και ο Ερντογάν χορεύει, όπως έγραψε το αμερικανικό περιοδικό Foreign Policy, αλλά την ίδια στιγμή του συμπεριφέρεται ως ίσος προς ίσο. Κάτι που δεν κάνουν ποτέ οι Αμερικανοί ηγέτες με τους ομολόγους τους. Η Τουρκία αναμένεται να συνεχίσει την επιθετικότητά της για όσο καιρό δεν απαιτεί η Αμερική τον τερματισμό της.
Η επιθετικότητα αυτή, αν στραφεί προς την Ελλάδα, αναμένεται να προκληθεί -ίσως και από λάθος- ένα θερμό επεισόδιο. Αν το επεισόδιο γίνει στην Κύπρο φοβάμαι πως το νησί θα μείνει αβοήθητο παρά το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας φέρεται να είπε στον πρόεδρο της Κύπρου, ότι η «Μητέρα Πατρίδα» θα σπεύσει να βοηθήσει. Αν το επεισόδιο γίνει στην Ελλάδα, τότε όλα αλλάζουν. Άλλωστε και οι δύο χώρες είναι κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ, και η Ατλαντική Συμμαχία θα παρέμβει, αν και κατά την κρίση στα Ίμια ήταν απούσα, όπως και οι Ευρωπαίοι, που ξύπνησαν μετά από δώδεκα ώρες. Το βασικό ερώτημα που τίθεται στα διπλωματικά και στρατιωτικά γραφεία είναι αυτό:
Γιατί η Αμερική και γενικά η Δύση δεν αλλάζουν τη στρατηγική τους αφού η Τουρκία συμμαχεί όλο και περισσότερο με τον Πούτιν και τα στρατηγικά δυτικά συμφέροντα τίθενται σε κίνδυνο λόγω ακριβώς αυτής της «προδοσίας» του Ερντογάν;
Διίστανται οι απόψεις αλλά εσχάτως εμφανίζονται διπλωμάτες και αναλυτές που προετοιμάζουν για τη μεγάλη αλλαγή; Θα το πιστέψουμε όταν το δούμε.
