Ο Πολάκης, ο Ζουράρης, αλλά και μια σειρά άλλοι Υπουργοί καταφέρνουν να ξεχωρίσουν αρνητικά. Συνήθως εκστομίζουν μια κακία ή μια κουταμάρα, γίνονται ρεζίλι πανελληνίως, σχολιάζονται παντού και με αυτό τον τρόπο εδραιώνουν την παρουσία τους και την θέση τους στα Υπουργεία, ή την βουλευτική έδρα.
Στις προεκλογικές, ωστόσο, περιόδους έχω σχηματίσει με τον καιρό την πεποίθηση ότι το πρώτο και το μεγαλύτερο ψέμα το λέει ο λαός. Το ότι κατόπιν απαιτεί σοβαρότητα και την αλήθεια από τους υποψηφίους μόνο ως ειρωνεία μπορεί να ερμηνευτεί!
Πριν από όλα, όλοι γνωρίζουν και είναι πεπεισμένοι ότι την προεκλογική περίοδο πολιτικοί και κόμματα ψεύδονται ασυστόλως. Παρά ταύτα, θέλουν οι πολίτες, υποτίθεται, να λαμβάνουν διαβεβαιώσεις και όρκους αληθείας από τους ψεύτες – όπως οι ίδιοι τους χαρακτηρίζουν και τους ψηφίζουν… Πίσω από αυτό το ανεξήγητο φέρσιμο κρύβεται το ισχυρό πελατειακό σύστημα. Ο λαός θέλει τον βουλευτή δικό του, όχι της πατρίδας και του κοινού συμφέροντος.
Έτσι, οι τοπικοί ψηφοφόροι των Πολάκη, Ζουράρη για παράδειγμα, θέλουν τον Παύλο και τον Κώστα και τους ψηφίζουν όχι για τις ικανότητές τους, αλλά γιατί είναι «δικό τους παιδί» και συνεννοούνται στο ίδιο μήκος κύματος. Η υποκρισία, ωστόσο, συνεχίζεται σε αυτό ακριβώς το μήκος κύματος, γιατί ταυτίζεται πιεστικά και παρά φύση με το συμφέρον της πατρίδας.
Τίποτα δεν έχει αλλάξει και δεν πρόκειται να αλλάξει σε μια χώρα, απλά και μόνο φωνακλάδικη, σε μια χώρα που δεν αναζητά ποτέ τα δικά της λάθη…
πηγη: gianniotis
