Έθιμο της παραμονής κάθε Πρωτοχρονιάς, ήταν από τα παλιά χρόνια, η χαρτοπαιξία.
Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
Οι μανιώδεις χαρτοπαίκτες μαζεύονταν σε καφενεία ή σε αίθουσες ξενοδοχείων και δοκίμαζαν την τύχη τους εν όψει της νέας χρονιάς και ήταν φορές, όταν κάποιοι έχαναν, το μεγάλο πάθος τους οδηγούσε σε απαράδεκτες ενέργειες, όπως αυτό που συνέβη πριν από 130 χρόνια στην Αθήνα.
Νωρίς το πρωί, ανήμερα της πρωτοχρονιάς, ο τότε αστυνομικός διευθυντής Αθηνών Δημήτριος Μπαϊρακτάρης, δέχτηκε στο γραφείο του στην πλατεία Κλαυθμώνος, την επίσκεψη μιας γυναίκας που με κλάματα του αφηγήθηκε το κατάντημα του χαρτοπαίκτη συζύγου της, που έχασε στα χαρτιά όλες τις οικονομίες τους!
Ο Μπαϊρακτάρης, σε αντίθεση με τους άνδρες, ήταν αβρότατος με τις γυναίκες. Κάθε γυναίκα παραπονούμενη μπορούσε να πάει και να του ανακοινώσει με θάρρος τα παράπονα της, όπως έκανε και η κυρία Φωτεινή, που του είπε, με γοερά κλάματα, ότι ο χαρτοπαίκτης σύζυγος της μετά την απώλεια όλων των χρημάτων τους, γύρισε στο σπίτι και προσπαθούσε πιεστικά να την εξωθήσει να πάει με άλλους άνδρες, έναντι αμοιβής, για να… κερδίσει, όπως της έλεγε, τα χαμένα χρήματα!
Ο Μπαϊρακτάρης την κοίταξε καλά στα μάτια και τη ρώτησε αν έχουν παιδιά. Εκείνη απάντησε αρνητικά και της έθεσε μετά νέο ερώτημα: «Τον αγαπάς; Θέλεις να ζήσεις έτσι και να δυστυχείς μ’ αυτόν τον χαρτοπαίκτη;»
Πριν από 130 χρόνια στην Αθήνα, το πάθος οδηγούσε τους χαμένους στα χαρτιά, να εκδίδουν ή να παίζουν, ακόμα και τις γυναίκες τους!…
Η γυναίκα χαμήλωσε το βλέμμα της και απάντησε αρνητικά. Τότε με περισσότερη αποφασιστικότητα της είπε: «Κυρία Φωτεινή, είσαι νέα κοπέλα, μην σκλαβώνεις τα χρόνια σου μ’ έναν χαρτοπαίκτη, που σε πίεσε να εκδίδεσαι και με το θράσος που έχει, θα σε παίξει και στα χαρτιά!… Παράτα τον! Είναι γομάρι!..»
Μετά από μισή ώρα, δύο αστυφύλακες οδήγησαν τον χαρτοπαίκτη σύζυγο στο γραφείο του Μπαϊρακτάρη, που τον ρώτησε αν αληθεύουν όσα του κατήγγειλε η σύζυγός του. Η απάντηση που πήρε ήταν: «και σένα τι σε νοιάζει!» Και φυσικά εισέπραξε ενώπιον της συζύγου του το ανάποδο χαστούκι με την παρατήρηση. «Αν την ξαναενοχλήσεις, θα έχεις κακά ξεμπερδέματα, φύγε και μην την ξαναζυγώσεις!»
Κι ο Γεώργιος Σουρής που είχε πληροφορηθεί το συμβάν, έγραψε στον «Ρωμιό» για τον «άρρωστο» χαρτοπαίκτη:
« Δεν τούμεινε άλλη καταντιά,
μονάχα η γυναίκα του τού μένει,
αλλά και πριν την χάσει στα χαρτιά,
την έχει ο κακόμοιρος χαμένη…»
Την Αστυνομία της εποχής εκείνης και κυρίως τον Μπαϊρακτάρη, απασχολούσε πολύ, η φοβερή έξαρση της χαρτοπαιξίας, όπου επιτήδειοι έγδυναν κυριολεκτικά ανυποψίαστους πελάτες και τα οικογενειακά δράματα να πληθαίνουν διαρκώς. Υπήρχαν όμως και άλλοι χαμένοι, που δεν δίσταζαν καμιά φορά να βγάζουν, για να βρουν το δίκιο τους, την «σκανταλιάρα», όπως έλεγαν στην πιάτσα το δίκοπο μαχαίρι ή το πιστόλι.
Καταγγελίες που άρχισαν να καταφθάνουν στην Αστυνομία, έγιναν η αιτία να λάβει ο Μπαϊρακτάρης σκληρά μέτρα κατά της χαρτοπαιξίας. Το ίδιο βράδυ, με μία ομάδα, κατέβηκε στην οδό Αιόλου, έσπασε τις πόρτες γνωστού ξενοδοχείου, συνέλαβε τους χαρτοπαίκτες, κατάσχεσε τις τράπουλες, τραπέζια όπου έπαιζαν κι έκλεισε τον διευθυντή του ξενοδοχείου στο κρατητήριο. Η ενέργεια αυτή προκάλεσε εντύπωση στο κοινό, αλλά και φόβο στους χαρτοπαίκτες…
Τα επόμενα βράδια, η αστυνομία ενεργούσε εφόδους. Κάποια γυναίκα καθηγητού διέρρευσε την πληροφορία στον Μπαϊρακτάρη, ότι στο μικρό καφενείο του Κακούση, απέναντι από τον ναό του Αγίου Διονυσίου στο Κολωνάκι, χαρτοπαίζουν. Πράγματι μέσα σ’ αυτό ήταν θρονιασμένος με το φέσι του ο Κακούσης με την γηραιά σύζυγό του και δίπλα από ένα μαγκάλι οι χαρτοπαίκτες, όλοι της καλής κοινωνίας χαρτόπαιζαν…
Άγριος ξυλοδαρμός χαρτοκλέφτη!…
Ξαφνικά εισβάλει κουστωδία ευζώνων με τον Μπαϊρακτάρη στην αίθουσα. Ένας από τους χαρτοπαίκτες σπεύδει να σβήσει την μικρή λάμπα , άλλος μάζεψε από το τραπέζι τα χρήματα και ένας τρίτος πέταξε το μαγκάλι με τη στάχτη πάνω στους εφορμήσαντες αστυνομικούς, που άρχισαν να ωρύονται! Μερικοί που κατείχαν υψηλά πολιτικά αξιώματα κατόρθωσαν να διαφύγουν, για να αποφύγουν τον διασυρμό τους…
Όπου χαρτοπαίγνιον λοιπόν, οι σκληροί εύζωνοι έσπαζαν τις πόρτες συνελάμβαναν τους παίκτες και με τα πειστήρια τους οδηγούσαν στην Αστυνομία. Θύματα αυτής της τακτικής έπεσαν καθηγητές πανεπιστημίων, ανώτεροι αξιωματικοί αλλά και δικαστές! Αλλά, τόση ήταν η μανία των χαρτοπαικτών, ώστε μερικοί από αυτούς κατέβαιναν στον Πειραιά, νοίκιαζαν μικρά ιστιοφόρα και χαρτόπαιζαν ανενόχλητοι λέγοντες “έλα Μπαϊρακτάρη να μας πιάσεις αν μπορείς.”
