Πριν από πολλά χρόνια φύτεψα σε μια γωνιά της αυλής, από μια γλάστρα που το είχα, ένα φυτό με πράσινα φύλλα σαν σπαθιά, ένα ΓΙΟΥΚΑ, με τον καιρό μεγάλωνε, δυνάμωνε ο κορμός του, έβγαλε πολλά φύλλα, φούντωσε, ψήλωσε, μέχρι που έφτασε και λουζόταν ολόκληρο στον ήλιο, γέμιζε τα φύλλα του με φως και ζωή!
Βλέποντάς το, παρατήρησα ότι είχαν μεγαλώσει οι ρίζες του πολύ, βγήκαν από το χώμα και κατέστρεψαν την πλακόστρωση και την περίφραξη, ήταν λάθος επιλογή μου το σημείο φύτευσής του, έτσι αναγκάστηκα τον περασμένο χειμώνα και το έκοψα!
Πριν με κατηγορήσετε για «φονιά δέντρων» σας δηλώνω ότι το αντικατέστησα άμεσα με πολλαπλάσια πρασινάδα, λόγω του ύψους του έκοψα πρώτα την κορφή του, στη συνέχεια δε μικρότερα τμήματα του κορμού για εύκολη μεταφορά, τα οποία άφησα στο δρόμο και περαστικοί που γνωρίζουν πόσο εύκολα ριζώνει, τα πήραν άμεσα και σίγουρα τα φύτεψαν σε χώρο που το ΓΙΟΥΚΑ σήμερα αντικρίζει πάλι τον ουρανό και λούζεται στον ήλιο του!
Το κάτω μέρος του κορμού, δηλ το ΚΟΥΤΣΟΥΡΟ, το έριξα να καεί με άλλα ξερόφυλλα, ξερόκλαδα και αποκλαρίδια, ενώ όμως καίγονταν τα άλλα το κούτσουρο έμενε άθικτο, έριχνα κι άλλα ξερά και έβαζα πάλι φωτιά με το κούτσουρο πάνω στη φλόγα αλλά αυτό δεν καιγόταν παρ’ όλες τις προσπάθειες. Έμεινε εκεί όλο το καλοκαίρι κάτω από τον καυτό ήλιο.
Πρόσφατα περνώντας έσκυψα και είδα στη μια του άκρη μια παρέα πράσινα φύλλα!!το σήκωσα από τις στάχτες, το έστησα όρθιο, και ενώ το κοιτούσα με απορία, ψέλλισα… μα πώς; που βρήκες νερό και χυμούς και άρχισες νέα ζωή; και γυρνώντας να φύγω το άκουσα να μου λέει: «θέλω να ζήσω»… «θέλω να ζήσω»…
Δεν μένω στο ιστορικό της κοπής και της καύσης ενός φυτού, αναλογίζομαι, πως μπορεί να μας συμβεί ίσως, από την ανέμελη και ηλιόλουστη στράτα της ζωή μας, να βρεθούμε την άλλη στιγμή να μας κόβουν μαχαίρια, ψαλίδια, πριόνια, να μας ποτίζουν χημεία, να μας διαπερνούν με ακτίνες και μαγνήτες, κι εκεί που βλέπουμε να χάνεται η μορφή μας, να λιγοστεύει το φως, να εξασθενούν οι χτύποι της ζωής, απλώνουμε τα χέρια με σφιγμένες γροθιές και φωνάζουμε «θέλω να ζήσω.. θέλω να ζήσω.. Θεέ μου που είσαι; με ακούς; θέλω να ζήσω» κι έρχεται η στοργική φωνή Του και λέει: εδώ είμαι παιδί μου, βλέπω τον αγώνα σου, έχω για σένα τη σταγόνα ζωής που ζητάς, μέσα στα χέρια σου είναι! Αγαπητοί φίλοι εύχομαι στον καθένα μας να βαδίζουμε στο μονοπάτι της ζωής που μας ορίζει ο καλός Θεός!