Αυτός είναι o τίτλος της επιστολής που κοινοποιούσε την Έξοδο των Μεσολογγιτών στους Έλληνες υπερασπιστές, για μην δημιουργηθεί αταξία.
Η επιστολή υπαγορεύτηκε από τον οικείο επίσκοπο και συνόψιζε με γλαφυρότητα όσα είχαν περάσει οι πολιορκούμενοι.
Οι κάτοικοι αναφέρουν ότι τους είχαν τελειώσει τα τρόφιμα προ σαράντα ημερών και αντιλαμβάνονταν ότι αν μείνουν μία ακόμη ημέρα κλεισμένοι θα πεθάνουν όρθιοι.
Και αφού δεν υπήρχε ελπίδα βοήθειας από στεριά ή θάλασσα αποφάσισαν ομοφώνως : «Η έξοδός μας θα γίνει εις τας δύο ώρας της νυκτός της 10ης Απριλίου, ημέρα Σάββατον και ξημερώνοντας των Βαΐων».
Οι αποχαιρετισμοί έγιναν σε κλίμα φορτισμένο. Όλοι ήξεραν προς τα που βάδιζαν.
Μια φυγή προς τα εμπρός με λιγοστές ελπίδες.
Ο Κασομούλης μας παραδίδει μία συγκινητική σκηνή λίγη ώρα πριν την έξοδο:
«Όλα τα ανδρόγυνα εδιευθύνοντο εις την προσδιορισθείσαν γέφυρα ωσάν αρνάκια με άκραν σιωπήν, οι πατέρες με τα γιαταγάνια εις το εν χέρι κρεμασμένα, τα δουφέκια από το λουρί εις τον ώμον, και με το άλλο καθένας να βαστά ή κανένα παιδάκι ή την συζυγόν του και να πηγαίνουν. Πολλαί γυναίκες ενδύθηκαν ανδρίκεια και αρματώθηκαν και δεν εδιακρίνοντο εις το βάδισμα από τους άνδρας». *
Είναι χαρακτηριστικοί οι στίχοι από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Διονύσιου Σολωμού «…τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο τ’ αλωνάκι.» **
*Πηγές: Κασομούλης. Ν., «Ενθυμήματα στρατιωτικά της Επαναστάσως των Ελλήνων 1821-1833 », επιμ. Γιάννης Βλαχογιάννης, Αθήνα, τόμος. 2, σελ. 259
** Σολωμός Διονύσιος, «Oι Eλεύθεροι Πολιορκημένοι», Σχεδίασμα A΄
