Η λεκάνη της Μεσογείου αποτέλεσε το θέατρο μιας σειράς εξεγέρσεων στις αρχές του 19ου αι.
Οι δύο μεγάλες Επαναστάσεις που προηγήθηκαν της Ελληνικής (Αμερικανική και Γαλλική) είχαν ήδη δημιουργήσει μια άλλη οπτική για το μέλλον των λαών.
Η αναφορά του Φωτάκου στα Απομνημονεύματά του, είναι χαρακτηριστική:
«Όχι δε ολίγον εξύπνησε το πνεύμα των Ελλήνων προς Ελευθερίαν και η Γαλλική επανάστασις του 1789». *
Μια ανάσχεση όλου αυτού του επαναστατικού ρεύματος προσπάθησε να πραγματοποιήσει το λεγόμενο «κονσέρτο της Βιέννης» που συνεκλήθη μετά την οριστική ήττα του Ναπολέοντα στο Βατερλό το 1815.
Κοινά σημεία των εξεγέρσεων των λαών την εποχή αυτή υπήρξαν: η εμπλοκή στρατιωτικών από ξένες χώρες, η χρήση τακτικής ανταρτοπολέμου και ο ρόλος των Μεγάλων Δυνάμεων, οι οποίες είχαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος.
Ο τρόπος με τον οποίο οργανώθηκε η Ελληνική Επανάσταση ομοίαζε με την αντίστοιχη προετοιμασία που έλαβε χώρα στην Ισπανία.
Η Ελληνική Επανάσταση θεωρήθηκε ένας ακόμη κρίκος στην άλυσο των εξεγέρσεων της εποχής.
Παρ’ όλες τις ομοιότητες, η βασική διαφορά αναφέρεται από τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη στα Απομνημονεύματά του: «Η Επανάστασις η δική μας δεν ομοιάζει με τις άλλες», διευκρινίζοντας ότι η Ελληνική Επανάσταση δεν ήταν αντίγραφο της Γαλλικής, επειδή οι Γάλλοι πολέμησαν σε εμφύλιο, ενώ οι Έλληνες πήραν τα όπλα , αλλόθρησκου και τυραννικού.
Πηγή: * ΦΩΤΑΚΟΥ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ, σελ.2
