Τα επαγγέλματα που είναι απολύτως συνυφασμένα με το σεξ και τις τσόντες δεν είναι και πάρα πολλά. Υδραυλικός και cable guy είναι σιγουράκια, όταν μιλάμε για την Αμερική. Καλό πλασάρισμα στη σχετική λίστα έχουν οι νεαροί που καθαρίζουν πισίνες, ενώ σε πιο kinky ταινίες μπορείς να συναντήσεις υπαλλήλους ζωολογικού κήπου και καλόγριες.
Συνήθως όχι στο ίδιο φιλμ. Στην Ελλάδα πάντως το επάγγελμα που έγινε συνώνυμο της τσόντας ήταν πωλητής ψησταριών. Ένας τέτοιος, ο Λεωνίδας Τούντας με τ’ όνομα, είναι ο άνθρωπος πίσω από το κανάλι ΙΤΑ 8, το οποίο βοήθησε στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των νέων πριν από καμιά 25αριά χρόνια.
Για να καταλάβουμε το μέγεθος της προσφοράς του «Ψησταριές Λεωνίδας» (κατάστημα που υπάρχει ακόμα στην Ιερά Οδό) πρέπει να κάνουμε ένα μικρό ταξίδι στον χρόνο και να προσγειωθούμε στο «βρώμικο ‘89». Την ώρα που ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ ετοιμάζονταν για το Ειδικό Δικαστήριο, οι πιτσιρικάδες ζούσαν το δικό τους δράμα. Πώς θα έβλεπαν λίγο ποιοτικό (όχι απαραίτητα) πορνό (απαραίτητα) χωρίς να γίνουν βούκινο σε όλο τον πλανήτη.
Ένας κόσμος με όχι τόσο πορνό όσο χρειαζόταν
Εκείνα τα χρόνια η μοναδική πηγή πορνό ήταν το περίπτερο. Έπρεπε όμως να απομακρυνθείς από την γειτονιά σου, να περιμένεις στην ουρά, να βάλεις το «Διάβασέ Με» ανάμεσα σε δρακουλίνια και την Αυγή που ήθελε ο πατέρας σου και μετά να αντιμετωπίσεις το ηλίθιο υφάκι του περιπτερά. Και όλα αυτά για να πάρεις στα χέρια σου ένα έντυπο το οποίο κρατούσε τα χέρια σου απασχολημένα (για να γυρίζεις σελίδες) ενώ εσύ τα χρειαζόσουν μάχιμα για άλλη χρήση. Μαρτύριο…
Υπήρχε βέβαια και το βίντεο κλαμπ. Κι εκεί η… παρτούζα ήταν απαραίτητη. Έβαζες το softcore φιλμ της επιλογής σου μεταξύ Ρόκι 3, Γκαρσονιέρα για 10 κι ενός γουέστερν και έπρεπε να έρθεις ξανά αντιμέτωπος με το ίδιο υφάκι του περιπτερά, που τώρα ήταν ντυμένος υπάλληλος βιντεοκλαμπάδικου. Αν με τα πολλά ερχόσασταν πιο κοντά, θα έδινε ακόμη καλύτερη λύση στη σεξουαλική πείνα σου. Όχι, δεν θα τα φτιάχνατε, τουλάχιστον αυτό δεν συνέβη σ’ εμένα, αλλά με ένα απλό κλείσιμο του ματιού θα έπιανε το υπονοούμενο και στη ζούλα θα σου πέταγε κι ένα… παλαμάρι του βαρκάρη. Για την βιντεοκασέτα μιλάμε πάντα, δεν θέλω χυδαιότητες.
Και μετά ήρθαν τα Χριστούγεννα και το Πάσχα και οι καλοκαιρινές διακοπές μαζί
Με το ίντερνετ να είναι ακόμη κάτι μεταξύ επιστημονικής φαντασίας και θεωρίας συνωμοσίας επιπέδου επίπεδης γης και αεροψεκασμών, ένας άνθρωπος που πουλούσε εξοπλισμό για ψησταριές είχε ένα όνειρο. Και το υλοποίησε. Έφτιαξε ένα κανάλι που αργά το βράδυ έπαιζε (drum rolling…) τσοντες! Ναι, ναι, ναι! Πλέον το μόνο που χρειαζόσουν ήταν δυνατή δόση καφεΐνης (και κάπως έτσι εθιστήκαμε στον καφέ) και μια τηλεόραση στο δωμάτιό σου. Αν είχες γονείς που κοιμόνταν βαριά, το τελευταίο σου ήταν αδιάφορο.
Κάπως έτσι ξεκίνησε το ΙΤΑ 8, για το οποίο οι χέιτερζ θα σου πουν πολλά. Πως δεν είχε άδεια κι εξέπεμπε παράνομα. Πως για τον ίδιο λόγο άλλαζε κάθε τρεις και λίγο συχνότητα και άλλα τέτοια κουλά που δεν έχουν καμία πρακτική αξία. Με τη βοήθεια του ηλεκτρονικού Τάσου Αγγελόπουλου (όπως γράφεται στο διαδίκτυο αλλά και αναφέρει και ο ίδιος στο κανάλι του στο youtube) στήθηκε η Ιδιωτική Τηλεόραση Αθηνών και -πιστέψτε με- το «στήθηκε» δεν μπήκε καθόλου τυχαία ως ρήμα.
Το «κανάλι του Λεωνίδα»
Η… πιάτσα δεν άργησε να αντιληφθεί το νέο πράγμα που έφτασε στην πόλη και σύντομα το «κανάλι του Λεωνίδα» όπως έγινε γνωστό απέκτησε το φανατικό κοινό του. Ωστόσο δεν πρέπει να κάνετε το λάθος να θεωρήσετε πως επρόκειτο για μονοθεματικό που από το πρωί μέχρι το βράδυ έδειχνε ακολασίες. Όχι, κυρίες και κύριοι. Υπήρχαν και άλλα προγράμματα. Δεν τα πολυβλέπαμε, αλλά υπήρχαν προσθέτοντας μια επιπλέον νότα ποιότητας στο εγχείρημα. Το απόλυτο σήμα κατατεθέν χωρίς αμφιβολία ήταν η έμπνευση των δημιουργών να αφαιρέσουν τα λιγότερο σημαντικά κι -εδώ που τα λέμε- αδιάφορα μέρη της κάθε ταινίας.
Κι ενώ στις τσόντες αυτό το πρόβλημα δεν είναι ιδιαίτερα σοβαρό αφού η δράση είναι το παν και οι διάλογοι αχρείαστοι, δεν συμβαίνει το ίδιο με άλλου τύπου φιλμ. Σε αυτά, τα οποία στο ΙΤΑ 8 έρχονται με τη μορφή VHS, έλειπαν οι τίτλοι αρχής και τέλους. Θα πει κάποιος από αυτό συνέβαινε για λόγους δικαιωμάτων. Εμείς όμως θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε για πάντα πως επρόκειτο για άλλη μια προσφορά του Λεωνίδα στο τηλεοπτικό κοινό. Που δεν χρειαζόταν να χάνει άδικα το χρόνο του και ήθελε να μπαίνει κατευθείαν στο ψητό. Εάν λοιπόν στηνόσουν μετά τα μεσάνυχτα μπροστά στην οθόνη σου οι πιθανότητες να πεταχτεί ξαφνικά μπροστά σου ένας νίντζα που πάλευε με καρχαρίες στη λίμνη ενός βουνού ή μια κυρία (με κ κεφαλαίο) που προσπαθούσε να… εξυπηρετήσει μια ολόκληρη ομάδα μπάσκετ, ήταν μοιρασμένες.
Και διαφημίσεις έχουμε
Όπως είναι επόμενο, η επιτυχία του εγχειρήματος δεν άργησε να προσελκύσει επενδυτές. Κάτι που φανερώνουν οι επικές διαφημίσεις του θαυματουργού μασαζοκαλσόν ΣΛΙΜ, με πρωταγωνίστρια την μοναδική Τζίνα Βαρώνη. Πολύς κόσμος ήταν βέβαιος πως ήταν κάτι σαν πρώιμο τρολ, αλλά το «το φοράς, περπατάς και πετάς» ήταν απλά η εισαγωγή στον υπέροχο κόσμο της απέραντης καλτίλας που γεννήθηκε στα πρώτα βήματα της ιδιωτικής τηλεόρασης.
Το καλλιτεχνικό μέρος του προγράμματος ανήκε σχεδόν «μονοκούκι» στην Άννα Μαρώνη, η οποία διατηρούσε τη δική της εκπομπή (αλλά και σχέση με τον ιδιοκτήτη). Ή τουλάχιστον έτσι υποστήριζαν οι φήμες της εποχής.
Μας φάγαν τα κυκλώματα
Δυστυχώς αυτή η τίμια προσπάθεια, την οποία ερωτεύτηκε (λόγω των ερωτικών ταινιών) το κοινό, δεν άργησε να μπει στο μάτι των εκπροσώπων του ντόπιου και του εισαγόμενου κεφαλαίου. Πέρα από το διαρκές κυνηγητό με τις αρχές, που δοκίμασε τις αντοχές των ακάματων εργατών του, το τελειωτικό χτύπημα ήρθε το 1994. Τότε που ήρθε στην Ελλάδα το νεοσύστατο Filmnet το οποίο όχι μόνο πήρε τη συχνότητα εξαφανίζοντας το πρώτο παράνομο ιδιωτικό κανάλι, αλλά άλλαξε και τις συνήθειές μας. Πλέον για να δεις τσόντα έπρεπε να πληρώνεις συνδρομή… Καπιταλισμός ρε φίλε, τι να πεις… Ενώ ο τίμιος μερακλής ο Λεωνίδας τις μοίραζε στη… φρίμπα. «Για να χαλαρώνει ο κόσμος», όπως είχε πει!
