Το ότι κάθε άλλο παρά απαλείφεται ο αλυτρωτισμός των Σκοπιανών με τη
‘συμφωνία των Πρεσπών’ (Ιούνιο 2018).
Aλλά αντίθετα παραμένει ολοζώντανος και προπαγανδιστικά ακμαίος, φάνηκε από την πρόσφατη κίνηση του Ζόραν Ζάεφ να αντικαταστήσει σε όλα τα άρθρα του Συντάγματος των Σκοπίων το όνομα ‘Μακεδονία’ , με το ‘Βόρεια Μακεδονία’, πλην του κομβικού άρθρου 36, που είναι το απαύγασμα του σκοπιανού αλυτρωτισμού, αφού σ’ αυτό γίνεται ξεκάθαρος λόγος για ‘Μακεδονικό κράτος’ και ‘Μακεδονικό λαό’.
Όπερ σημαίνει πως τα Σκόπια, με την έγκριση της Ελλάδας, διατηρούν πλέον την ‘ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά τους’ (ποια να εννοούν, άραγε;) και αφήνουν διάπλατα ανοιχτό τον ορίζοντα για μελλοντική διεκδίκηση της ‘Μακεδονίας του Αιγαίου’, κοινώς της ελληνικής Μακεδονίας, ως ενιαίας με την ‘Βόρεια’ (την ‘Μακεδονία του Βαρδάρη’), μέχρι να προστεθεί σε αυτήν το τρίτο κομμάτι της (η ‘Μακεδονία του Πιρίν’, σημερινή βουλγαρική επαρχία στη θέση της αρχαίας Παρορβηλίας), οπότε θα καταστεί αναγκαία η διεκδίκηση της εθνικής της αυτονομίας, σε χρόνο που θα αποφασίσουν οι μεγάλοι ‘προστάτες’ – πυρπολητές των Βαλκανίων (Αμερικανοί και Γερμανοί) …
Σαν να μην έφτανε η δεινή διπλωματική μας ήττα στις Πρέσπες, δηλαδή, ανοίχθηκε νέο πεδίο δόξης λαμπρό για τον έτερο… Καππαδόκη, τη Βουλγαρία, που μετά το στραπάτσο της στους Βαλκανικούς Πολέμους, παρουσιάζεται μεταλλαγμένη σε πρόβατο, κάνοντας φανερές προσπάθειες να απεκδυθεί τον ρόλο του λύκου, που την αντιπροσωπεύει…
Η Βουλγαρία, λοιπόν, έσπευσε να χειροκροτήσει τη ‘συμφωνία των Πρεσπών’, σε μια προσπάθεια να ενισχύσει την εικόνα του φιλειρηνικού Βαλκανικού κράτους-μέλους της ΕΕ [από το 2007, με νόμισμα το βουλγαρικό ‘λεβ’ (BGN)]. Ας μην ξεχνάμε, ωστόσο, πως είχε αναγνωρίσει τα Σκόπια ως ‘Δημοκρατία της Μακεδονίας’ απ’ τον Ιανουάριο ακόμη του 1992.
Κι αυτό είναι όντως περίεργο και ύποπτο, γιατί δεν είναι λογικό μια χώρα μέσα σε μια δεκαετία μόλις να κάνει στροφή 180 μοιρών στην εξωτερική πολιτική της, χωρίς λόγο… Εκτός κι αν άλλαξε στρατηγική και βρήκε την ευκαιρία να παίξει το δικό της εθνικιστικό παιχνίδι. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το ‘μυστικό’ της θετικής ανταπόκρισης του πρωθυπουργού της Μπόικο Μπορίσοφ στη ‘συνθήκη των Πρεσπών’, την οποία συνυπέγραψαν οι Ζάεφ και Τσίπρας…
Όμως τέτοιες πρακτικές και στρατηγικές τακτικές αποτελούν ουσιαστικά ξαναζεσταμένο φαΐ του μακρινού παρελθόντος, το οποίο – υποτίθεται – προσπαθούσε να εξορκίσει τόσα χρόνια η Βουλγαρία προς χάριν της καλής γειτονίας της με την Ελλάδα.
Τι διαφαίνεται, δηλαδή, μ’ άλλα λόγια. Ότι η ολόθερμη αποδοχή της ‘συμφωνίας των Πρεσπών’ εκ μέρους της οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στα δικά της μακροπρόθεσμα εθνικιστικά συμφέροντα κι αυτό αποκάλυψε το γεγονός ότι πέταξε τη… σκούφια της στην αρχική πρόταση των Σκοπίων να ονομαστεί το κρατίδιό τους ‘Μακεδονία του Ίλιντεν’…
Την νοητική αυτή διαδρομή του συγκεκριμένου συλλογισμού την επικύρωσε, άλλωστε, το αμέσως επόμενο γεγονός, το οποίο απέδειξε περίτρανα την φιλοβουλγαρική στροφή των Σκοπίων επί κυβέρνησης Ζάεφ. Στις 24 Μαΐου του τρέχοντος έτους, ημέρα γιορτής των αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου (σύμφωνα με το παλιό ημερολόγιο), συναντήθηκαν οι πρωθυπουργοί της Βουλγαρίας και των Σκοπίων στη Ρώμη για να γιορτάσουν από κοινού, μια και οι Σλάβοι κι οι Βούλγαροι τους θεωρούν διαφωτιστές τους, παρά την παραδοξότητα που τους ‘διχάζει’.
Κι αυτή έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι μεν πρώτοι τους θεωρούν Σλαβογενείς, οι δε δεύτεροι Βουλγαρογενείς, κι ας μην ήταν τίποτε από τα δύο, αφού είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως ήταν Έλληνες Θεσσαλονικείς αδελφοί, που ακολούθησαν τον μοναχικό βίο και μιλούσαν εξίσου καλά με την μητρική τους γλώσσα την σλαβική, όπως πολλοί άλλοι στο Βυζάντιο.
Ας σημειώσουμε εδώ πως επιβεβαίωση της εγγύτητας των Σκοπίων με την Βουλγαρία αποτελεί και το γεγονός ότι, πριν από λίγους μήνες, η αποσχιστική Εκκλησία των Σκοπίων – με την παρότρυνση του φιλοβούλγαρου υπουργού Εξωτερικών τους Νικολάι Δημητρόφ και την πολιτική υποστήριξη της βουλγαρικής κυβέρνησης Μπορίσοφ – απευθύνθηκε στη Βουλγαρική Εκκλησία ζητώντας της να την υπαγάγει υπό την κεφαλήν της και να της παράσχει το αυτοδιοίκητο φέρνοντας το Φανάρι σε δύσκολη θέση.
Κάτι τέτοιο ασφαλώς, όπως ήταν φυσικό, κολάκευσε τον βουλγαρικό εθνικισμό και ξύπνησε τον μεγαλοϊδεατισμό του (που τον εξέφραζε αποκλειστικά μέχρι τότε ο πρώτος [μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού] πρόεδρος του VMRO Λιούμπτσο Γκεορκιέφσκι, ο οποίος είχε εκδηλώσει τον ‘αλυτρωτισμό’ του σε συνέδριο του κόμματός του λέγοντας ότι το επόμενο θα γινόταν στη Θεσσαλονίκη, υπονοώντας την ‘άλωσή’ της από τους Σλάβους των Σκοπίων…
Σ’ αυτήν την αναπάντεχη σύσφιξη σχέσεων Σκοπίων-Βουλγαρίας ήρθε να προστεθεί τελευταία και η δήλωση του Ζόραν Ζάεφ σε συνέντευξή του στην βουλγαρική εθνική τηλεόραση BTV (μια δήλωση που ακούστηκε για πρώτη φορά από Σκοπιανό πρωθυπουργό κι αναμεταδόθηκε ταχύτατα – δημιουργώντας εντυπώσεις – από τα περισσότερα ΜΜΕ της Βουλγαρίας).
Σ’ αυτή του τη συνέντευξη λοιπόν ο πρωθυπουργός των Σκοπίων έλεγε ότι η κυβέρνησή του αναγνωρίζει την περιοχή του Πιρίν ως τμήμα βουλγαρικό της ιστορικής Μακεδονίας (γεωγραφικής άραγε εννοούσε ή η λανθάνουσα γλώσσα έλεγε την αλήθεια;), προσθέτοντας καταληκτικά πως εκεί ζούνε μόνο Βούλγαροι…
Όλα αυτά τα εξόχως περίεργα και ανησυχητικά υποδηλώνουν σίγουρα κάτι πολύ σοβαρό. Όσοι παρακολουθούν ιστορικά την πάντοτε προμελετημένη εξωτερική πολιτική της Γερμανίας, δεν μπορεί να μην έχουν καταλάβει ότι κινεί και πάλι τα νήματα, όπως τότε, προπολεμικά… Στόχος της είναι αυτήν τη φορά να διαμορφώσει τις κατάλληλες συνθήκες για την μελλοντική επανένωση των τριών τμημάτων της Μακεδονίας σε ένα ενιαίο κι αυτόνομο κράτος-δορυφόρο της, που θα φέρει το ιστορικό όνομα ‘ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ’.
Έτσι εξηγούνται οι υπαινικτικές δηλώσεις και οι περίεργες συμπεριφορές των Βορείων γειτόνων μας και οι, κατά καιρούς, εκκωφαντικές σιωπές και μυστικές διεργασίες τους με τους Γερμανούς ‘προστάτες’ και ποδηγέτες τους. Η μεταπολεμική Γερμανία, που τόσο ζημιά έκανε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ελλάδα, είναι παρούσα και αποφασισμένη να πατήσει πόδι στα Βαλκάνια, έστω κι αν χρειαστεί να καταπατήσει Συνθήκες, να αλλάξει τα σύνορα, να φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή των ανθρώπων που τα κατοικούν, για να επιβάλει τη θέλησή της.
Οι αλλαγές όμως φέρνουν εδαφικές αξιώσεις και καταιγίδες στις σχέσεις των κρατών μεταξύ τους, γιατί προοιωνίζονται πόλεμο… Κι ας παρουσιάστηκε σαν προάγγελος της ειρήνης τον Ιούνιο του ’18 ο νέος υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Χάικο Μάας (εντεταλμένος της Μέρκελ για τον συντονισμό των συμβαλλόμενων χωρών μέχρι την τελική συμφωνία).
Το πόσο παρεμβατική ήταν η Γερμανία για την υπογραφή της ‘συμφωνίας των Πρεσπών’ φάνηκε, άλλωστε, και απ’ το γεγονός ότι πρώτη έσπευσε να συγχαρεί τους δυο πρωθυπουργούς εξουσιοδοτώντας τον Μάας να πει, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα:
‘ Τα Σκόπια και η Αθήνα σήμερα έγραψαν ιστορία. Για 25 χρόνια η διαμάχη για το όνομα της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας χώριζε Μακεδόνες και Έλληνες!..’ (άρα άλλο Μακεδόνες, άλλο Έλληνες!..). ‘Πρόκειται για μια εξαιρετική είδηση, ότι οι δύο πλευρές βρήκαν τώρα μια λύση και συμφώνησαν στο όνομα ‘Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας !…’
Κι οι Βούλγαροι όμως στα βορειοανατολικά το είχαν πανηγυρίσει δεόντως, γιατί έδινε λόγο ελπίδας στον μεγαλοϊδεατισμό τους και τους έκανε να ονειρεύονται την πολυπόθητη κατεβασιά στο Αιγαίο και το μοίρασμα της Αιγαιικής ΑΟΖ (μ’ όλο τον πλούτο της μακεδονικής θάλασσας ) με τους Έλληνες και τους Σκοπιανούς γείτονές τους…
Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως οι Βούλγαροι εθνικιστές, που είχαν ιδιαίτερα έντονες εδαφικές και εθνικιστικές διεκδικήσεις στο μεσοδιάστημα 1949-63 (μετά τη ρήξη του Τίτο με τον Στάλιν) ήταν οι εμπνευστές της ‘ενιαίας Μακεδονίας’ ως ιδιαίτερου ομόσπονδου κράτους που σχεδιαζόταν για να περιλαμβάνει την ‘Μακεδονία του Βαρδάρη’, ‘την Μακεδονία του Αιγαίου’ και την ‘Μακεδονία του Πιρίν’…
Με τα παραχαραγμένα και πλαστά αυτά δεδομένα αναρωτιέται εύλογα κανείς :
– Πώς φτάσαμε ως εδώ, ενώ έχουμε το δίκαιο με το μέρος μας; Πώς αφήσαμε τόσα χρόνια το προπέτασμα καπνού των Σκοπιανών και των Βουλγάρων να θολώσει την ιστορική αλήθεια για την ελληνικότητα της Μακεδονίας μας; Πώς είναι δυνατόν να παρακολουθούμε αμέριμνοι να σκυλεύεται και να ποδοπατείται το πανάρχαιο ελληνικό όνομά της από Σκοπιανούς και Βούλγαρους εθνικιστές;
– Τι σόι απόγονοι είμαστε εμείς ενδόξων προγόνων, αφού παραδώσαμε τα άγια της πατρίδας μας τοις κυσί ανερυθρίαστα, υπογράφοντας στις Πρέσπες (τόπο γέννησης και μαρτυρίου του πρωτεργάτη του Μακεδονικού Αγώνα καπετάν Κώττα) την καταδίκη της Μακεδονίας;
– Πόσο μειοδότες πρωθυπουργούς βγάλαμε, για να ενδώσουνε τόσο αψήφιστα παραχωρώντας την εθνικότητα και τη γλώσσα της Μακεδονίας στους Σλαβοβούλγαρους γείτονές μας; Πώς άφησαν αυτοί οι πρωθυπουργοί τόσα χρόνια να σέρνεται σε βάρος της ένα τόσο ζωτικής για τα εθνικά μας συμφέροντα θέμα, αφήνοντας τους άρπαγες των Σκοπίων να οικειοποιούνται ό,τι δεν τους ανήκει;
– Και, τέλος, αφού είχαμε επιστρατεύσει ιστορικούς και γλωσσολόγους παγκόσμιας κλάσης απ’ τις αρχές ακόμη του 20ου αιώνα, όπως ο Γεώργιος Χατζιδάκις, ο Ιωάννης Καλλέργης και ο φιλέλληνας Γερμανός Otto Hoffmann, πώς δεν αποστομώσαμε με τον γνήσιο επιστημονικό λόγο μας τους Σκοπιανούς και Βουλγάρους στρατευμένους ιστορικούς Weigand και Kazaroff, αντίστοιχα;
Τα ερωτήματα είναι πολλά και, δυστυχώς, αναπάντητα, με αποτέλεσμα να καλούμαστε σήμερα να αποδείξουμε πως δεν είμαστε ελέφαντες στην διεθνή κοινή γνώμη, που έχει εδραιώσει ήδη την άποψη ότι οι Σκοπιανοί είναι Μακεδόνες κι ο Μέγας Αλέξανδρος ‘διαφιλονικούμενο πρόσωπο’… Το είπε, άλλωστε, κι ο π. Υπουργός Εξωτερικών μας, Ν. Κοτζιάς… Κάτι θα ξέρει αυτός περισσότερο από μας… Κάτι θα ξέρει περισσότερο κι απ’ την ιστορία…
antinews
