Στο σύνθετο θέμα της συνεπιμέλειας παιδιών πρώην ζευγαριών, στον πατρικό ρόλο στην ανάπτυξή τους, στη γονεϊκή αποξένωση και τα προβλήματα που ανακύπτουν, αναφέρθηκε η κλινική ψυχολόγος παιδιών και εφήβων στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, Μαρία Καπερώνη.
Μιλώντας στον Αθήνα 9.84, ενόψει και της επικείμενης αναθεώρησης του Οικογενειακού Δικαίου, είπε πως τα παιδιά που ζουν εναλλάξ και με τους δύο γονείς εμφανίζουν καλύτερη σωματική και ψυχική υγεία, αναπτύσσοντας και υγιέστερες διαπροσωπικές σχέσεις. «Υπάρχει τεκμήριο επικοινωνίας με το παιδί για το γονέα που δεν μένει πλέον μαζί του. Τα παιδιά χρειάζονται τους γονείς σε καθημερινή βάση. Είναι απαραίτητη η παρουσία και των δύο στη ζωή τους. Όλες οι έρευνες δείχνουν πως θα πρέπει να μετέχουν ενεργά στην καθημερινότητα του παιδιού τους, επειδή στην αντίθετη περίπτωση θα αναπτύξουν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.»
Υπέρ της ανάγκης αλλαγής της υφιστάμενης νομοθεσίας
Η κυρία Καπερώνη συνηγορώντας υπέρ της ανάγκης αλλαγής της υφιστάμενης νομοθεσίας τόνισε πως αποτελεί συχνό φαινόμενο ένας από τους γονείς που έχει το πλεονέκτημα, να χρησιμοποιεί το παιδί σε βάρος του άλλου, κυρίως για έκπτωση στο ρόλο του. Όπως ανέφερε «Είναι αποτέλεσμα της νομοθεσίας αποκλειστικής επιμέλειας. Δημιουργεί συνθήκες σύγκρουσης, δίνοντας απόλυτη εξουσία στον έναν γονέα που μπορεί να κάνει κακή χρήση και να τη χρησιμοποιήσει ως όργανο επιβολής και συναισθηματικής τιμωρίας έναντι του άλλου γονέα. Πρέπει να αλλάξει επειδή -εκτός των άλλων- συντηρεί τη σύγκρουση και την αντιδικία ανάμεσα στους γονείς.»
Και εξέφρασε την ελπίδα το νομοσχέδιο που θα συζητηθεί στη Βουλή να μην εστιάζει μόνον στην επικοινωνία μεταξύ γονέων και παιδιών, αλλά στην κοινή φροντίδα και στη συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή τους. «Δικαίωμα του παιδιού να μεγαλώνει και με τους δύο γονείς, γιατί οι γονείς ανήκουν στο παιδί και όχι το παιδί σε εκείνους. Είναι βαθιά η ψυχολογική ανάγκη των παιδιών για κάτι τέτοιο.»
Απαράδεκτο το φαινόμενο εργαλειοποίησης των παιδιών
Χαρακτήρισε απαράδεκτο το φαινόμενο εργαλειοποίησης των παιδιών στο διαζύγιο, εξηγώντας ότι από μόνη της αυτή η διαδικασία δημιουργεί αισθήματα θυμού και σύγκρουσης, που ωστόσο δεν πρέπει να υπεισέρχονται στην ανατροφή των παιδιών. «Απαράδεκτο να χρησιμοποιείται το παιδί διαζευγμένων ως μέσο επίτευξης προσωπικών τους στόχων, συνήθως για εκδικητικούς λόγους.»
Ενα ακόμα συχνό φαινόμενο έχει να κάνει με μπαμπάδες που καλούνται να ανατρέψουν την κακή εικόνα που έχουν δημιουργήσει σε βάρος τους, οι μαμάδες. «Είναι και αυτό αποτέλεσμα της αποκλειστικής επιμέλειας. Οταν ζεί και με τους δύο γονείς δεν θα μπορεί εύκολα ο ένας να το στρέφει εναντίον του άλλου. Η γονική αποξένωση έχει γιγαντωθεί τα τελευταία χρόνια και πολλά παιδιά δεν έχουν καμία σχέση με τον πατέρα. Σύμφωνα με διεθνείς έρευνες το 1/3 των κοριτσιών δεν έχουν την παραμικρή επαφή με τον πατέρα και την πατρική οικογένεια. Με το χωρισμό απομακρύνεται από το παιδί μια ολόκληρη οικογένεια και τους παππούδες. Για αυτό αποτελεί μείζον ψυχολογικό αλλά και κοινωνικό πρόβλημα το να στερούνται αναίτια τα παιδιά τον έναν γονέα. Προκαλείται έλλειμμα ασφάλειας. Όπως λέει και ο Συνήγορος του Πολίτη είναι προς το συμφέρον του παιδιού η φροντίδα από δύο πλευρές.»
Καταλήγοντας, η κυρία Καπερώνη τόνισε ότι «η αποκλειστική επιμέλεια συντηρεί τη σύγκρουση και την αντιδικία, ενώ η συνεπιμέλεια δρα εξισσοροπιστικά.»
