Οι εικόνες από το Καπιτώλιο στις ΗΠΑ, με την βίαιη είσοδο πολλών εξαγριωμένων πολιτών, ήταν σοκαριστικές αλλά ταυτοχρόνως και μία πρωτόγνωρη και σκληρή «καλημέρα» στη νέα χρονιά και όσα φέρνει μαζί της, σαν απόρροια πολλών γεγονότων.
της Θάλειας Χούντα – δημοσιογράφου
Η συγκεκριμένη κατακριτέα συμπεριφορά προήλθε από τον ίδιο τον απερχόμενο Πρόεδρο των ΗΠΑ, ο οποίος αρνείται να αποδεχτεί το τετελεσμένο δηλ. τη νίκη του αντιπάλου του στις εκλογές. Με πολλές δηλώσεις του – έμμεσες και άμεσες – οδήγησε την κατάσταση στο «σημείο μηδέν», χάνοντας το μέτρο και κάθε έννοια σεβασμού σε αυτό που υπηρέτησε δηλ. την Δημοκρατία. Την προεδρική συμπεριφορά την έχουν ήδη κρίνει και επικρίνει οι πάντες και η Ιστορία θα τον καταγράψει, όπως του αρμόζει.
Το ζητούμενο όμως είναι τα «πρόθυμα αυτιά», που υπάρχουν στην κοινωνία και τα οποία ακούν εύκολα και ευχάριστα τις ακραία βίαιες συμπεριφορές, που τους προτείνονται. Τι μπορεί, να οδηγεί αυτούς τους ανθρώπους, στο να ενστερνιστούν την έκνομη συμπεριφορά; Οι απαντήσεις είναι πολλές και, σίγουρα, διαφέρουν ανά χώρες και επιδιώξεις.
Οι κοινωνικές ομάδες είναι το μόνο κοινό σημείο παγκοσμίως, στο οποίο υπάρχει σύγκληση. Είναι κυρίως άνθρωποι, οι οποίοι αντιμετωπίζουν ακραίες οικονομικές δυσκολίες και τις περισσότερες φορές η κοινωνική του ζωή άλλαξε απότομα προς το χειρότερο είτε χάνοντας τις θέσεις εργασίας τους είτε κλείνοντας τις επιχειρήσεις τους κλπ. Η νέα δυσμενής κατάσταση τους οδηγεί σε σκέψεις και πράξεις, που ουδέποτε πριν θα τολμούσαν. Αν σε αυτό προστεθεί και μία πρόθυμη πολιτική φωνή, η οποία εσκεμμένα τους χρησιμοποιεί, τότε έχουν την αίσθηση, ότι «ακούγονται» τα προβλήματά τους και από καθαρά τιμωρητικό σκεπτικό προς την πολιτική που τους οδήγησε στην ένδεια, δεν διστάζουν να αχθούν σε ακραία παράνομες ενέργειες. Ακόμη και σε τέτοιες, που στρέφονται κατά του πολιτεύματος.
Η «πατρίδα» και οι όποιοι κατά φαντασία κίνδυνοι αντιμετωπίζει από τους πολιτικούς αντιπάλους αυτής της κοινωνικής ομάδας, επίσης, χρησιμοποιείται σαν εργαλείο αποσταθεροποίησης. Έννοιες υψηλές και μεγάλες, τις οποίες ο καθένας προσαρμόζει στα μέτρα του και έχει την αίσθηση, ότι τις προασπίζεται.
Για τις ΗΠΑ θα μπορούσε εύκολα, να τεθεί το ερώτημα: τι κοινό έχουν ο εκατομμυριούχος Πρόεδρος με τον ινδιάνο ή τον μηχανόβιο με τα όπλα, οι οποίοι τον άκουσαν και εισέβαλαν στο Καπιτώλιο; Η απάντηση είναι καμμία σχέση. Όμως, ο καθένας νομίζει, ότι το δικό του «δίκιο» είναι ταυτόσημο με αυτό όλης της κοινωνίας και έτσι, άοκνα χρησιμοποιεί τους υπόλοιπους.
Για όλες τις υπόλοιπες χώρες, οι οποίες αντιμετωπίζουν τεράστια οικονομικά και κατ’ επέκταση κοινωνικά προβλήματα είτε λόγω της πανδημίας είτε λόγω οικονομικής κακοδιαχείρισης, η εικόνα αυτή του Καπιτωλίου πρέπει να αποτελέσει έναν πολύ καλό οδηγό, για το που μπορεί αίφνης να οδηγηθούν οι καταστάσεις. Και η λύση δεν μπορεί να είναι η καταστολή αλλά μόνο η πρόληψη. Και ορθή πρόληψη υπάρχει, μόνο εκεί που οι Κυβερνήσεις σκύβουν με ενδιαφέρον στα προβλήματα του κόσμου και είναι αρωγοί στην προσπάθεια επίλυσής τους.
