Ο Πογιάτος που έρχεται σε μια ομάδα που χτίζεται ξανά και η απόσταση από τον «σαν σήμερα» στο… «σήμερα».
«Γεμάτη» μέρα η 2α Ιουνίου για τον Παναθηναϊκό καθώς απ’ όλα έχει ο μπαξές. Ανατριχίλα και υπερηφάνεια για την επέτειο με το έπος του Γουέμπλεϊ αλλά και φουλ ειδησεογραφία με την επικείμενη έλευση του Πογιάτος στη θέση του Δώνη. Την ίδια ώρα βέβαια μονάχα μελαγχολία προκαλεί η διαδρομή από το «σαν σήμερα» στο… «σήμερα». Γιατί δεν είναι αυτό που λέμε ένα τσιγάρο δρόμος, αλλά για να διανύσεις την απόσταση χρειάζεσαι ολόκληρη… καπνοβιομηχανία.
Για το 71’ δεν χρειάζεται να λέμε και πολλά. Το γεγονός και μόνο ότι από τότε ο μοναδικός που άγγιξε κάτι ανάλογο ήταν και πάλι ο Παναθηναϊκός αλλά και το συνεχές σκούξιμο των απέναντι στο πνεύμα του να ‘ταν η ζήλια ψώρα δείχνει και για τι ανεπανάληπτο πράγμα μιλάμε. Για κάτι που άλλοι δεν θα το ζήσουν ούτε στο πιο τρελό τους όνειρο.
Πάμε όμως στα φρέσκα. Ο Ντάνι Πογιάτος είναι λοιπόν προ των πυλών για να αναλάβει τον πράσινο πάγκο. Επιλογή 100% του Ρόκα, από την αγορά που γνωρίζει καλά, αλλά και με μπόλικο ρίσκο. Καταρχήν είναι… αυτονόητο πως για να το έχουν ΕΣΤΩ και στις Ακαδημίες της Ρεάλ μιλάμε για μια περίπτωση που απαρατήρητη δεν περνά. Ακόμη και σε αυτές τις ηλικίες υπάρχουν απαιτήσεις, όχι πάντως σαν αυτές που συναντάς στους άνδρες. Και επειδή στον Παναθηναϊκό θα είναι η πρώτη του φορά σε πρώτη ομάδα από μόνο του δείχνει και τον βαθμό… επικινδυνότητας καθώς η εδώ πίεση δεδομένα θα είναι αλλιώς, την ίδια ώρα βέβαια που η εμπειρία του με νεαρούς ποδοσφαιριστές σίγουρα είναι στα θετικά.
Ο Πογιάτος έρχεται σε μια ομάδα που ναι μεν δεν χτίζεται από το μηδέν αλλά θα υποστεί ένα κάρο αλλαγές στο ρόστερ της και μάλιστα σε κομβικές θέσεις. Αν είχε ένα κάποιο αβαντάζ για του χρόνου ο Παναθηναϊκός αυτό ΗΤΑΝ το τρίτο έτος με τον ίδιο κόουτς και η ομοιογένεια. Και το ένα και το άλλο πήγαν περίπατο καθώς όχι μόνο επέλεξες να αλλάξεις τον προπονητή σου, αλλά την ίδια ώρα οι υπόλοιποι κράτησαν αυτούς που είχαν. Σκεφτείτε και σε πόσα ακόμη υστερούμε και… μαντέψτε πως περίπου θα πάει και η επόμενη σεζόν.
Στο σημείο αυτό θέλω να επαναλάβω 2-3 πράγματα που αφορούν τον Δώνη. Λαμβάνω ένα κάρο μηνύματα στη λογική «η εξέλιξη αυτή ήταν ότι χειρότερο μπορούσε να μας βρει» αλλά δεν συμφωνώ. Στην ερώτηση αν ο Δώνης με αγωνιστικά κριτήρια έπρεπε να μείνει στον Παναθηναϊκό η απάντηση ναι μεν είναι… ναι, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούσες να πεις ότι το αποτέλεσμα των δύο πρώτων ετών λογίζεται ως υπέρβαση.
Το παραπάνω βέβαια ουδεμία σημασία έχει καθώς αφενός ο καθένας βλέπει το ποτήρι όπως θέλει και αφετέρου το τρένο ΔΕΝ έφυγε επειδή κρίθηκε για την δουλειά του. Ακόμη λοιπόν κι αν ο Αλαφούζος αισθάνθηκε έλλειψη εμπιστοσύνης είναι αυτονόητο ότι ούτε αφήνεις το θέμα να σέρνεται επί τρεις μήνες ούτε το τελειώνεις με επιστολή που παραδίδει ο οδηγός σου.
Το τελευταίο είναι ξεκάθαρη έλλειψη σεβασμού σε έναν άνθρωπο που έβαλε πλάτη και στον σύλλογο και στον Αλαφούζο προσωπικά φτάνοντας μέχρι και σε δηλώσεις που τον έφθειραν στον κόσμο επειδή η εξέδρα αποδοκίμαζε το αφεντικό. Αυτά τα μετράς στο αντίο και τουλάχιστον δεν χωρίζεις έτσι, όμως για τον Αλαφούζο δεν είναι η πρώτη πιθανώς ούτε και η τελευταία φορά που στο φινάλε λειτουργεί έτσι.
Α και κάτι πριν κλείσουμε. Στο πλαίσιο της οργής που υπάρχει για τον τρόπο που αποχωρεί ο Δώνης είναι τουλάχιστον κωμικό να γίνονται συγκρίσεις με την συμπεριφορά προς τον Μαρίνο. Εκεί το άδειασμα ήταν καθημερινό, ο Ουζουνίδης έτρεχε να μαζέψει τους απλήρωτους παίκτες από προσφυγές και απεργίες, ενώ τώρα αυτά δεν υπήρχαν.
Γράφει ο Νικόλας Βασιλαράς.
