Για τεράστια σφάλματα στο σύστημα διαπαιδαγώγησης στην «Κιβωτό του κόσμου» έκανε λόγο μιλώντας στην ΕΡΤ ο Δημήτρης Παπαδημητριάδης ψυχίατρος – ψυχοθεραπευτής.
«Το σφάλμα είναι, όταν αντιμετωπίζονται τα παιδιά ως αγρίμια και με τέτοιον τρόπο διαπαιδαγωγούνται ως να πρόκειται για αγρίμια, που πρέπει να τα αναθρέψουν με τιμωρητική διαπαιδαγώγηση, η οποία είναι εντελώς αδόκιμη επιστημονικά» είπε χαρακτηριστικά.
«Oι έλεγχοι στις δομές είναι πάντα πλημμελείς όταν αφορούν σε ιδιωτικούς φορείς, γιατί στο τέλος της ημέρας οι μη κυβερνητικές οργανώσεις λειτουργούν με ένα καθεστώς ιδιωτικού φορέα» σημείωσε ο κ. Παπαδημητριάδης.
Όπως τόνισε «οι επιστήμονες γνωρίζουμε διεθνώς από πολλές δεκαετίες, ήδη από το 1909, ότι τα παιδιά των ιδρυμάτων αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο σεξουαλικής σωματικής κακοποίησης και τιμωρητικής διαπαιδαγώγησης. Είναι λιγότερο πιθανό ότι τα παιδιά αυτά θα αναπτύξουν σωστά τον εαυτό τους, ότι θα έχουν ψυχοκοινωνική ανάπτυξη, όπως περιμένουμε από τα παιδιά, ότι θα συμμετέχουν σε οργανωμένα σχολικά προγράμματα. Επιπλέον έχουν περισσότερα συμπτώματα κατάθλιψης από τους συνομηλίκους τους σε περιβάλλοντα οικογένειας.»
Συμπερασματικά ανέφερε πως «η ιδρυματική φροντίδα των παιδιών είναι μια πολύ πολύ κακή ιδέα»
Βέβαια, όπως σχολίασε «σε χώρες όπως η δική μας, δεχόμαστε ως πολιτεία την εξωτερική ανάθεση της φροντίδας σε ιδιωτικούς φορείς, διότι αυτό εξυπηρετεί τους πάντες. και το κράτος έχει λιγότερη δημόσια δαπάνη και οι επιχειρήσεις όμως έχουν έναν τρόπο να διαφημίζουν τα προϊόντα τους με έσοδα τα οποία θα αποδίδονται στις μη κυβερνητικές οργανώσεις και έτσι έχουν ένα καινούργιο τρόπο μάρκετινγκ αλλά και οι πολίτες βολευόμαστε με τον οβολό μας να βγάλουμε από πάνω μας τις ενοχές ότι έχουμε μια καλύτερη τύχη από άλλους ανθρώπους.»
Ο ψυχίατρος ήταν κατηγορηματικός όταν του επισημάνθηκε πως τα παιδιά που φιλοξενούνται στη δομή της Κιβωτού, θεωρούνται από κάποιους ιδιαίτερα σκληρά ακόμη και επικίνδυνα:
«Όχι, δεν υπάρχουν επικίνδυνα παιδιά. Υπάρχει επικίνδυνη ανθρώπινη αντίληψη για τους συνανθρώπους μας και για τα παιδιά. Τα παιδιά μέσα από τη διαπαιδαγώγηση και με την κατάλληλη ψυχοθεραπευτική παρακολούθηση, ακόμη και αν προέρχονται από περιβάλλοντα πολύ σκληρά, μπορούν να αναπτύξουν τον εαυτό τους σε έναν καλό δρόμο.»
«Το σφάλμα είναι» επισήμανε ότι «όταν αντιμετωπίζονται τα παιδιά ως αγρίμια και με τέτοιον τρόπο διαπαιδαγωγούνται, ως να πρόκειται για αγρίμια που πρέπει να τα αναθρέψουν με τιμωρητική διαπαιδαγώγηση, η οποία είναι εντελώς αδόκιμη επιστημονικά. Ασφαλώς και δεν πρόκειται να ξεπεράσουν την άγρια προέλευση.»
Όσο για το γεγονός πως τα παιδιά «έχουν χωριστεί σε δύο στρατόπεδα, υπέρ και κατά του πατέρα Αντώνιου» εξήγησε:
«Είναι χωρισμένα σε δύο στρατόπεδα, για τον απλούστατο λόγο, ότι πολλά από αυτά τα παιδιά είχαν στρώσει την καθημερινότητά τους εκεί. Μια πραγματικότητα, που ενστερνίστηκαν πλήρως. Δεν ξέρουν κάτι άλλο. Δεν έχουν μέτρο σύγκρισης. Ασφαλώς και ο βασανιστής, ενδεχόμενα που υπάρχει εδώ, μπορεί να εξειδανικεύεται, διότι αυτός είναι το πρότυπο που έχουν. Δεν έχουν ένα άλλο πρότυπο για σύγκριση. Επιπλέον δεν μπορούν να συγκρίνουν με την αρχική οικογένεια προέλευσης, διότι αυτή ήταν δυσλειτουργική ευθύς εξαρχής, αν όχι και διαλυμένη»
Με σεβασμό στο τεκμήριο της αθωότητας όπως διευκρίνισε ο κ. Παπαδημητρίου « Ό, τι και να αποδειχτεί στο τέλος αυτής της υπόθεσης, στην πραγματικότητα πρέπει να κρατήσουμε ότι ο τρόπος, το σύστημα διαπαιδαγώγησης στην «Κιβωτό του Κόσμου» είχε τεράστια σφάλματα. Σίγουρα δεν είχαμε εδώ μια διαπαιδαγώγηση με κανένα δόκιμο και επιστημονικό τρόπο πάνω σε αυτά τα παιδιά. Ήταν ένα περιβάλλον λίγο έως πολύ στην τύχη. Οι άνθρωποι που διηύθυναν αυτό το περιβάλλον – οι οποίοι δεν είχαν βέβαια και καμία επιστημονική εξειδίκευση – το έκαναν με έναν τρόπο που οι ίδιοι θεωρούσαν ότι είναι ο σωστός τώρα.
