Στην τελευταία του ταινία με τον τίτλο “Η μεγάλη ουτοπία” ο Φώτος Λαμπρινός επιλέγει να “ντύσει” τα τελευταία πλάνα του με έναν πίνακα του Ρώσου πρωτοπόρου Σολομών Νικρίτιν με τίτλο: “Δίκη λαού”/1934 (το έργο, λάδι σε καμβά μεγάλων διαστάσεων, φυλάσσεται στην γκαλερί Τρετιακόφ της Μόσχας).
“Το έργο συνιστά ένα ιδιόμορφο- προφητικό μνημείο της εποχής. Προσέξτε…”, αφηγείται ο ίδιος ο σκηνοθέτης στην τελευταία σκηνή της ταινίας. “Τα χαρακτηριστικά των προσώπων είναι θολά και στερούνται ατομικότητας… Παρ’ όλα αυτά ό,τι συμβαίνει ή θα συμβεί δεν είναι απολύτως σαφές καθώς δεν υπάρχει καθεαυτό υποκείμενο… Ο κατηγορούμενος… Ωστόσο, η κυρίαρχη υπόθεση των αισθήσεών μας τέμνεται από το γεγονός, ότι ο θεατής που στέκεται μπροστά στον πίνακα -εσείς κι εγώ δηλαδή- τέμνεται κατευθείαν από το βλέμμα του δικαστή έτσι ώστε να έχει την αίσθηση ότι ο ίδιος είναι ο κατηγορούμενος… Εξάλλου, σημειώνεται… Βρισκόμαστε πια στο 1934 και όλα όσα συνέβησαν από εκείνη τη χρονιά μέχρι τον Δεκέμβριο του 1992, δεν έχουν καμία σχέση με την Ουτοπία και συνιστούν μία εντελώς διαφορετική ιστορία…”.
Στη βιντεοεγκατάστασή του (Bandiera Russa, 2016) σε ένα “δωμάτιο” του ισογείου της Μονής Λαζαριστών, ο Πάνος Χαραλάμπους προβάλλει (σε βίντεο) μια τεράστια κατακόκκινη σημαία -αυτή της μεγάλης ουτοπίας της κόκκινης παγκόσμιας επανάστασης… Μπροστά και χαμηλά της εγκατάστασης η σημαία -η ίδια σημαία- έχει… υποσταλεί. Βρίσκεται διπλωμένη στα τέσσερα, στα οκτώ, στα δεκάξι και στην επιφάνειά της διακρίνεται πλέον μόνο ένα… σκουριασμένο σφυροδρέπανο.
Είναι η μεγάλη έκθεση με τίτλο “Η μνήμη της Επανάστασης. Σύγχρονοι Έλληνες εικαστικοί- 100 χρόνια από την Οκτωβριανή επανάσταση”, που θα φιλοξενεί (από τις 22 Μαρτίου έως τις 22 Ιουλίου 2017) το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το μεγάλο μουσείο της χώρας, που έχει στην κατοχή του 1.280 έργα Ρώσικης Πρωτοπορίας (της συλλογής Κωστάκη).
Πηγή: ΑΜΠΕ
