Εμείς δεν ξέρουμε από μίζες. Εμείς ξεροσταλιάζουμε στις ουρές για τα φάρμακα μας. Όμηροι είμαστε. Της παλιανθρωπιά σας. Δεν έχουμε δυνάμεις. Αξιοπρέπεια διαθέτουμε. Γιατί αλλιώς θα σας είχαμε πάρει με τις κλωτσιές.
Γράφει ο Νικόλαος Σταθούλης
Οι καρκινοπαθείς σε ετούτο τον κωλότοπο ταλαιπωρούμαστε για ένα φάρμακο που δικαιούμαστε.
Όταν ανοίγουν τα ρολά των φαρμακείων, το πρώτο που κοιτάμε είναι οι ανακοινώσεις : “Ελλείψεις Φαρμάκων”. Η καρδιά χτυπάει.
-Πότε θα τα έχετε;
-Είναι θέμα της εταιρείας….!!!
Φαρμακείο ΕΟΠΥΥ Ομόνοιας.
Οι καρκινικοί δείκτες δεν περιμένουν. Σε τρώνε. Όπως σε τρώει το ανάθεμα. Η αγανάκτηση.
Από τις 6:00 το πρωί στις ουρές. Χειμώνα καλοκαίρι. Ξέρετε να βασανίζετε τους ασθενείς.
Αυτή η ζωή είναι ένα νοσοκομείο όπου κάθε άρρωστος έχει τη διακαή επιθυμία να αλλάξει κρεβάτι. Όχι. Κάτι χειρότερο είναι.
Ξέρουμε ότι τα κοινά συστατικά της καλής υγείας και της μακροζωίας είναι: Καλή διάθεση, καθαρός αέρας, όχι βαριά εργασία, λίγο άγχος, να παίρνεις τακτικά τα φάρμακα σου.
Καταθέτεις χαρτιά στην επιτροπή. Έγκριση. Ξανά στον γιατρό σου. Συνταγογράφηση. Ξανά πίσω. Ημερομηνίες. Πίσω πάλι. Και ύστερα οι ουρές.
Αλήτες…
Είναι αδύνατο να υποφέρουμε χωρίς να κάνουμε κάποιον να πληρώσει γι’ αυτό. Κάθε παράπονο εμπεριέχει ήδη εκδίκηση. Να το θυμάστε αυτο.
Όχι. Όχι. Η εκδίκηση είναι πάντα η αδύναμη ευχαρίστηση των ρηχών και στενών μυαλών.
Εμείς είμαστε ασθενείς.
Εμείς απλά διεκδικούμε το δικαίωμα της Ανθρωπιάς μας. Της υγείας μας. Ψυχικής και σωματικής.
Είμαστε συνηθισμένοι να παίρνουμε παραμάσχαλα την αξιοπρέπεια μας και να καταπίνουμε την οργή μας. Γιατί κάνει κακό στην υγεία μας.
Αυτό που δεν έχετε Εσείς…
