Οι Λευκές ελιές, το Leucocarpa που ονομάζεται και Leucolea, είναι μια
πραγματικά σπάνια ποικιλία ελιάς που χαρακτηρίζεται από μικρά φρούτα τα οποία, κατά την ωρίμαση, παίρνουν ένα λευκό χρώμα.
Λόγω του λευκού χρώματος των φρούτων, το οποίο στη δυτική κουλτούρα συμβολίζει την αγνότητα, κατέληξε να χρησιμοποιείται κυρίως για θρησκευτικούς σκοπούς. Aνατρέχοντας όμως στην ελληνική και διεθνή βιβλιογραφία διαπιστώνεται, πως υπάρχουν ανά τον κόσμο ποικιλίες ελιάς με λευκό που θυμίζει χρωματσμό ελεφαντόδοτου ελαιόκαρπο. Στη Μάλτα την περίοδο των Ιπποτών (1530 -1798) η λευκόκαρπη ελιά γνωστή και ως «μαργαριτάρι της Μάλτας» (perlina Maltese) ήταν περιζήτητη και καλλιεργούνταν σε όλες τις αυλές και στα κτήματα των πλουσίων.
Ο καρπός της μάλιστα συμπεριλαμβάνονταν στη συνταγή φαγητού «σφραγίδα» της χώρας στο «στιφάδο κουνελιού». Στο πανεπιστήμιο του Harvard βρίσκει κανείς το έργο «πλήρης διατριβή στην καλλιέργεια της ελιάς» (Mémoire complet sur la culture de l’olivier) του ιερέα του Miramas F. Couture του Ι783, όπου αναφέρει για την λευκόκαρπη ελιά, την οποία αποκαλεί και «παρθένα ελιά». Ανάλογη αναφορά γίνεται το 1805 και από τους Jean-Baptiste de Lamarck et Augustin-Pyramus de Candolle στην Ισπανία.
Σήμερα γίνεται λόγος για 3 ποικιλίες στον κόσμο από τις οποίες η μία φύεται στη Μεσόγειο. Η μεσογειακή ποικιλία είναι γνωστή ως Ελαία η ευρωπαϊκή ποικιλία λευκόκαρπη (Olea europea var. leucocarpa). Η ποικιλία αυτή αποτελεί πανάρχαιο πληθυσμό με καταγωγή από την Ελλάδα. Είναι σπάνια μέσης παραγωγικότητας και αποτελεί συλλεκτικό αντικείμενο. Στην Ιταλία τη συναντάει κανείς στην περιοχή της Τοσκάνης. Υπάρχει επίσης στη Μάλτα, στο Μαρόκο και στη Λιβύη. Στη χώρα μας και στη νότια Πορτογαλία πωλείται σε φυτώρια ως καλλωπιστικό φυτό.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, το εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο που παράγεται από αυτή την ποικιλία έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με όλα τα άλλα όσον αφορά τη σύνθεση των λιπαρών οξέων, των γεύσεων και των αρωμάτων που είναι χαρακτηριστικό ενός ελαφρού φρουτώδους προϊόντος
Σήμερα σε πολλές χώρες στη Μεσόγειο εκπονούνται προγράμματα για τη διάσωση και επέκταση της καλλιέργειας της ποικιλίας αυτής, ενώ στη Μάλτα καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια να αναπτυχθεί η καλλιέργεια από τα ελάχιστα δέντρα που επιβιώνουν ακόμα.
