Της Νίκης Κούκου*
«Πέντε λεπτάκια διάσημο κάντε με επιτόπου.
Κι ας πάρω το παράσημο του ψωνισμένου ανθρώπου»
Τραγούδησε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου το 2009, μα η δημοσιότητα και το κυνήγι της δεν είναι απλά ένα φαινόμενο της εποχής μας! Από καταβολής κόσμου, μαζί με την γέννηση του ανθρώπου γεννήθηκε μαζί του και η ανάγκη αναγνώρισης και προβολής. Ποιος δεν θέλει να προβάλλεται ο ίδιος και η δουλειά του, ποιος δε θέλει να ξεχωρίζει ανάμεσα στο πλήθος;
«Με έδειξε η τηλεόραση», σου λέει ο άλλος; «Αλήθεια; Πού;»
«Περνούσα πίσω από μια κυρία που μιλούσε σε μια κάμερα στην Έρμου».
Η δημοσιότητα παλαιότερα περιοριζόταν μόνο στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο! Κι όποιος προβαλλόταν στο μαγικό κουτί ή ακουγόταν στο ραδιόφωνο ήταν σπουδαίος, ήταν κάποιο ξεχωριστό άτομο για τους υπολοίπους, τύγχανε σεβασμού και θαυμασμού!
Στις ημέρες μας, οι τρόποι προβολής είναι άφθονοι και προσβάσιμοι στον καθένα ανεξαρτήτου ηλικίας, φύλου, χρώματος, φυλής κ.ο.κ., διότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι εκείνα που παρέχουν προβολή άρα και δημοσιότητα στο άτομο.
Σε πολλά επαγγέλματα οι άνθρωποι, αποκτούν φήμη που μακροπρόθεσμα συνεχίζεται και κάποιοι απλά προβάλλονται στο εδώ και τώρα χωρίς ελπίδες για μελλοντική καριέρα.
Όμως, τι είναι αυτό που χαρίζει η εφήμερη δημοσιότητα; Τι είναι αυτό που αποκομίζουμε μέσω της προβολής και της αναγνωσιμότητας;
Ίσως… τίποτα δεν είναι, και δεν είναι τίποτα γιατί και μετά από την εκάστοτε προβολή ο καθένας έχει να αντιμετωπίσει τον εαυτό του και την πραγματικότητα. Με κόπο και πολύ υπομονή και επιμονή μπορούμε να χτίσουμε κάτι ουσιαστικό και μόνιμο ανεξαρτήτου προβολής.
«Ό,τι σπείρες… θα θερίσεις» λέει μια παροιμία. Ωστόσο, πέραν από κάθε τι που μας καθιστά εφήμερα ή όχι, διάσημους, υπάρχει ο κόπος και η σκληρή δουλειά που προσδίδουν πραγματική αξία στα γεγονότα και τις καταστάσεις.
Αρά λοιπόν η δημοσιότητα (εφήμερη και μη), δεν αποτελεί το συστατικό της επιτυχίας!
«Η διασημότητα είναι μια μάσκα που τρώει από μέσα το πρόσωπο». John Updike.
* Συγγραφέας του βιβλίου: «Θα με αγαπούσες για πάντα …είχες πει!»
