Της Νίκης Κούκου*
Οι καλικάντζαροι ή αλλιώς καλικαντζαραίοι (ή πάγανα όπως τους λένε στα μέρη μου), σύμφωνα με λαϊκές δοξασίες, όλο το χρόνο πριονίζουν το δέντρο της ζωής που βρίσκεται στα έγκατα της γης.
Μια μέρα πριν την γέννηση του Χριστού ανεβαίνουν στη γη και φέρνουν τα πάνω κάτω. Ζημιάρηδες και ανακατωσούρηδες λατρεύουν να φέρνουν συμφορές στη ζωή των ανθρώπων και να «μαγαρίζουνε» (όπως λένε και στα μέρη μου) δηλαδή να λερώνουν και λεηλατούν τα σπίτια και τα φαγητά, δε δειλιάζουν μάλιστα να τσαλαπατούν και πάνω στους ανθρώπους την ώρα του ύπνου.
Μας τους έχουν περιγράψει ως τερατόμορφα πλάσματα που συμβολίζουν το κακό, η δράση τους δεν περιορίζονταν μόνο σε σκανταλιές και στην κλοπή των γλυκών από τα σπίτια, αλλά πολύ παλιά μάλιστα οι άνθρωποι μετά τη δύση του ηλίου δεν έβγαιναν έξω για να μη χάσουν τη μιλιά τους.
Μα το καλό πάντα έρχεται να πολεμήσει το κακό! Σύμφωνα με τις δοξασίες, αυτή η κατάσταση κρατά δώδεκα μέρες κάθε χρόνο.
Την ημέρα των Θεοφανίων, που αγιάζονται τα ύδατα, οι καλικαντζαραίοι καίγονται από το ράντισμα του αγιασμού και εξαφανίζονται, κι έτσι επιστρέφει η γαλήνη και η ησυχία στη ζωή των ανθρώπων ξανά, μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα!
Παραλληλίζοντας το μύθο, με την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, νιώθω πως επί των ημερών μας, οι καλικάντζαροι έχουν μεταθέσει «τις ιδιότητες τους» σε ανθρώπους, που στόχο έχουν να κόψουν το δέντρο της ζωής… άνθρωποι που εισβάλλουν όχι στα σπίτια μας να κλέψουν τα γλυκά μας αλλά άνθρωποι που επεμβαίνουν και αποφασίζουν για την ζωή μας, χωρίς καν να μας γνωρίζουν προσωπικά.
Ναι λοιπόν στο άκουσμα του μύθου των καλικάντζαρων εγώ κάνω εικόνα στο μυαλό μου την εισβολή, την αναστάτωση, την κοροϊδία και οτιδήποτε φέρνει ακαταστασία στη ζωή μας. Και δυστυχώς σε αυτή την περίπτωση ο αγιασμός δεν κάνει τίποτα μα ούτε και η παραμονή των «δικών μας» καλικαντζάρων είναι για τόσο μικρό διάστημα.
Οι «δικοί μας» καλικάντζαροι κυκλοφορούν χωρίς περιορισμούς και η μορφή τους δεν είναι τρομακτική μα οι αποφάσεις τους για το έθνος μας είναι καταστροφικές, προμηνύοντας ένα αβέβαιο και δυσοίωνο για τη χώρα μας μέλλον. Δεν είναι ένας, ούτε δύο… είναι πολλοί.
* Συγγραφέας του βιβλίου: «Θα με αγαπούσες για πάντα …είχες πει!»