Προσωπικά δεν θα πήγαινα στη Χάγη ούτε για να οριοθετήσω το σπιτάκι του σκύλου μου.
Μια φορά προσφύγαμε μονομερώς το 1976 και φύγαμε δαρμένοι.
Στο τέλος μας είπαν ότι το τουρκικό ερευνητικό σκάφος (HORA) που είχε μπει στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, δεν απειλεί την εθνική μας κυριαρχία και καλό θα είναι να διευθετούμε τέτοια ζητήματα μέσω ειλικρινούς διαλόγου με τους γείτονες!
Όπως ακριβώς προτείνει σήμερα η Τουρκία.
Από τότε άλλαξαν βέβαια κάπως τα πράγματα, αφού θεσπίστηκε το νέο διεθνές δίκαιο της θάλασσας που ευνοεί τις ελληνικές θέσεις γιατί αναγνωρίζει την υφαλοκρηπίδα των νησιών και τα κυριαρχικά δικαιώματα που απορρέουν από αυτήν. Ορίστηκε και αρμόδιο δικαστήριο για την επίλυση διαφορών στο Αμβούργο, πλην όμως η Άγκυρα, ούτε τη σχετική σύμβαση έχει υπογράψει (UNCLOS), oύτε την συνακόλουθη νομολογία αναγνωρίζει. Άρα επιστρέφουμε στη Χάγη. Προσωπικά -ξαναλέω- δεν θα επέλεγα διαιτητικό όργανο των Ηνωμένων Εθνών γιατί ο οργανισμός αυτός έχει απομακρυνθεί από τον αξιακό κώδικα πάνω στον οποίο θεσπίστηκε.
Υπηρετεί τυφλά τα κελεύσματα της Παγκοσμιοποίησης και τον κακώς εννοούμενο «δικαιωματισμό», είναι αυτός που προωθεί την λαθρομετανάστευση στην Ευρώπη και σε βάθος χρόνου την περιβόητη «αντικατάσταση πληθυσμών», σιγοντάροντας παράλληλα διάφορες τρέλες της εποχής όπως η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής μέσω…εντομοφαγίας. Γενικώς το μαγαζί δεν εμφορείται από ανιδιοτελή κίνητρα. Συνεπώς δεν θα είχα καμία εμπιστοσύνη στην κρίση δικαστών που μπορεί να είναι ιδεοληπτικοί, προκατειλημμένοι υπέρ της Τουρκίας ή απλά υπάλληλοι ευρύτερων συμφερόντων. Αλλά αυτό επαναλαμβάνω είναι δική μου άποψη.
Αν υποθέσουμε ότι πάμε στη Χάγη για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, δέχομαι ότι από πλευράς νομολογίας θα έχουμε το πάνω χέρι. Και ο πιο «πιασμένος» δικαστής θα δυσκολευθεί πολύ να μας ρίξει στα βράχια. Επίσης δεν διακυβεύεται σε καμία περίπτωση κυριαρχία επί χερσαίου εδάφους και πολύ περισσότερο κυριότητα νησιών. Μπορεί κάτι να χάσουμε, αλλά θα πάρουμε το μείζον. Θα οριοθετήσουμε δηλαδή τον θαλάσσιο χώρο στο ανατολικό Αιγαίο αναίμακτα και τελεσίδικα. Και θα τελειώσει το καλαμπούρι των αμφισβητήσεων, τουλάχιστον σε ότι αφορά τα δικαιώματα σε θαλάσσιες ζώνες που απορρέουν από την ελληνική κυριαρχία στα νησιά.
Καλό ακούγεται. Μόνο που το ταγκό αυτό χρειάζεται δύο. Γιατί είπαμε ότι οι μονομερείς προσφυγές δεν πιάνουν. Πρέπει να πάμε με συνυποσχετικό. Κι εδώ αρχίζουν τα ωραία. Γιατί οι Τούρκοι λένε, εντάξει να πάμε στη Χάγη βρε καρντάσια, αλλά βάλτε τα όλα μέσα στο διαβιβαστικό: Τα δικά σας προφανή δικαιώματα και τις δικές μας παλαβές αξιώσεις! Μας ζητούν δηλαδή να βάλουμε το κεφάλι μας στον ντορβά και να δεχτούμε διεύρυνση της ατζέντας με τις απαράδεκτες δικές τους διεκδικήσεις που ξεκινούν από το ζήτημα της αποστρατικοποίησης και καταλήγουν σε αμφισβητήσεις εδαφικής κυριαρχίας(γκρίζες ζώνες)
Μα ποιος Έλληνας θα δεχόταν να πάει στο δικαστήριο για να κριθεί η τύχη του σπιτιού του, επειδή έξαφνα γυάλισε στο μάτι του γείτονα; Ποιος Έλληνας επί του προκειμένου θα ρίσκαρε την αναίμακτη εκχώρηση εδάφους στους Τούρκους με μια δικαστική απόφαση; Ε, λοιπόν τελευταία ακούγονται και τέτοιες φωνές. Όχι ευθέως από την κυβέρνηση, αλλά από τα εξαπτέρυγα, δηλαδή φίλα προσκείμενα κέντρα καθηγητάδων και τις γνωστές «δεξαμενές σκέψης» που λανσάρουν την νέα θεωρία.
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ
