Σε ένα έντονα φορτισμένο κλίμα με τους συγγενείς των νεκρών της πύρινης λαίλαπας στην Ανατολική Αττική να «κρέμονται» από τα χείλη της εισαγγελέως του Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων, αντιδρώντας συχνά σε αυτή, ξεκίνησε η αγόρευσή της εισαγγελικής λειτουργού επί της ενοχής ή μη των κατηγορουμένων.
Η κ. Περιμένη από την πρώτη στιγμή θέλησε να δείξει το βάρος της ευθύνης που φέρει η εισαγγελική εισήγηση σε μία τόσο κρίσιμη υπόθεση, τονίζοντας: «Θα επιχειρήσω να βοηθήσω το δικαστήριο σας να καταλήξει στην απόφαση την ορθή, με βάση τους νόμους, που μας αρέσει ή δε μας αρέσει αυτοί ισχύουν. Θέλω να πω με πλήρη συνείδηση αυτού που θα εκστομίσω, το δικαστήριο με την απόφαση του δεν θα δικαιώσει ψυχές, οι ψυχές έχουν δικαιωθεί εκεί που βρίσκονται. Το δικαστήριο, αυτό που θα δικαιώσει είναι την εμπιστοσύνη των πολιτών προκειμένου να εδραιωθεί ένα αίσθημα ασφάλειας αν υπάρξει ξανά τέτοια φυσική καταστροφή. Αλλά και για τους κατηγορούμενους πρέπει να ξέρουν ότι θα δικαστούν με τους νόμους που ισχύουν. Πρέπει η Δικαιοσύνη να κρίνει με ανοιχτά τα μάτια, όπως όταν πρωτοδημιουργήθηκε».
Πρόσθεσε δε ότι: «Το θεωρώ ηθικό χρέος απέναντι στους ανθρώπους των οποίων διαλύθηκε η ζωή. Όλων των ανθρώπων που αναγκάστηκαν να βιώσουν αυτές τις στιγμές, βλέποντας συγγενείς και οικείους να φεύγουν από τη ζωή με αυτόν τον τραγικό τρόπο, ενώ πολλοί από αυτούς έχασαν και περιουσίες και σε κάποιες περιπτώσεις δεν έχει αποκατασταθεί η στέγη τους».
Μάλιστα, η εισαγγελική λειτουργός μετά από αίτημα της υποστήριξης κατηγορίας να καταθέσει και εγγράφως την πρόταση της, ανέφερε ότι «δεν έχω κοιμηθεί κι όταν κοιμόμουν έβλεπα σκηνές από αυτή την τραγωδία. Κι όταν ξυπνούσα έβλεπα όλους εσάς. Η αγόρευση είναι αγόρευση και θα καταθέσω την πρόταση τις επόμενες ημέρες. Είναι πρακτική των τελευταίων ετών αυτό. Δεν μπορώ να γράψω πρόταση μέχρι τη Δευτέρα. Επιτρέψτε μου να επιβιώσω από αυτή τη δίκη».
Κατά την αγόρευση, δεν έλλειψαν οι στιγμές όπου δέχθηκε την επιδοκιμασία του ακροατηρίου, που ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Συγκεκριμένα, αναφερόμενη στο προληπτικό μετρό της οργανωμένης απομάκρυνσης, εξήγησε: «Οργανωμένη απομάκρυνση όταν δεν υπάρχει ασφάλεια δε γίνεται. Σου λέει μείνε σπίτι σου όταν η φωτιά είναι απέξω. Όμως όταν η φωτιά έρχεται από 3,4,5 χιλιόμετρα μακριά εκεί οφείλει να γίνει απομάκρυνση».
Άμεση ήταν η αντίδραση των παρευρισκομένων, οι οποίοι επικρότησαν τα λόγια της Εισαγγελέως χειροκροτώντας και σχολιάζοντας θετικά. Λίγο αργότερα πρόσθεσε πως «αυτό που ειπώθηκε ότι «δεν προλάβαμε, δεν μας είπαν». Αυτό δεν ισχύει σαν σύλληψη θεωρητική. Όταν έχεις μια καταστροφή που έχει αρχίσει να εξελίσσεται οφείλεις να προβλέψεις και να ενεργήσεις εγκαίρως. Είτε να αποτρέψεις είτε να περιορίσεις τις συνέπειες. Αυτό ως αυτοτελής υποχρέωση γεννά ένα ζήτημα. Δεν μπορεί ο έχων την υποχρέωση να περιμένει κάποιον άλλο. Ο νομοθέτης είχε κατά νου ότι ένας άνθρωπος που έχει να διαχειριστεί μια φωτιά δεν μπορεί να τα κάνει όλα».
Αλλά το ίδιο κοινό σε μεταγενέστερο σημείο προχώρησε και στην αποδοκιμασία της εισαγγελικής λειτουργού, όταν εκείνη αναφέρθηκε στις εντολές για τα εναέρια μέσα και στην υποχρέωση της εκτέλεσης εντολών.
Εισαγγελέας: Θεωρείτε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι προέβλεψαν αυτήν πανωλεθρία και την αποδέχθηκαν;
Ακροατήριο: Ναι, ναι… Ο ανακριτής αλλά έβλεπε, γιατί δεν βλέπετε τα ίδια;
Εισαγγελέας: Στη βαριά αμέλεια έχει η δικαιοσύνη τον τρόπο να επιβάλει ποινές που να είναι αντίστοιχες με εκείνες του δόλου. Δεν μπορείς να αλλάξεις την κατηγορία γιατί θα καταστρέψεις την κατηγορία, θα ακυρωθεί στα ανώτερα δικαστήρια και υπάρχει και το όριο της παραγραφής.
Ακροατήριο: Να μείνετε στην ιστορία σαν εκείνους που αθώωσαν τον Κολοκοτρώνη. Όχι στη συγκάλυψη.
Εισαγγελέας: Θέλω να είμαι η εισαγγελέας της έδρας στο Μάτι. Μπορεί να γίνει δεκτό ότι κάποιοι προέβλεψαν την τραγωδία και την αποδέχθηκαν;
Ακροατήριο: Ναι, ναι, ναι. Είχαν νεκρούς και τους απέκρυπταν, και δεν ξέρετε την απόσταση από το Κόκκινο Λιμανάκι μέχρι το Λιμάνι της Ραφήνας και λες τέτοια πράγματα.
«Προστασία για όλο τον πληθυσμό»
Η εισαγγελέας στάθηκε ιδιαίτερα στο ρόλο της πυροσβεστικής και στην υποχρέωση που έχει να προστατεύει το σύνολο του πληθυσμού, θέτοντας δε ως κεντρικός πρόσωπο τον επίγειο συντονιστή. «Δεν υπάρχουν πρώτης και δεύτερης κατηγορίας πολίτες. Η ιεράρχηση από το νόμο βάζει στο νούμερο ένα την προστασία της ανθρώπινης ζωής» τόνισε και συνέχισε: «Τον πρώτο λόγο τον έχει ο επίγειος συντονιστής. Αυτός πρέπει να έχει την πλήρη εικόνα της κατάστασης, να δώσει στίγμα στα συντονιστικά όργανα, να δώσει όσο το δυνατόν πληρέστερα το τι διακυβεύεται. Ο επίγειος επικεφαλής είναι αυτός που φτάνει στη φωτιά. Έλα όμως που η φωτιά δεν κάθεται σε μια μεριά και μπαίνουν κι άλλοι αξιωματικοί. Αν ανάμεσα σε αυτούς μπει ανώτερος ιεραρχικά αυτός θεωρείται επικεφαλής. Αυτός μέσω του ΕΣΚΕ μπορεί να ζητήσει ενίσχυση δυνάμεων».
