Πέρασαν κιόλας δέκα μέρες από την καταστροφή που έπληξε τους κατοίκους της Μάνδρας.
Της Νίκης Κούκου*
Ζούμε στο 2017 και δυστυχώς ερχόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις που πέραν των ζημιών που μπορεί να προκαλέσουν έχουν ως αποτέλεσμα την απώλεια ανθρώπινων ζωών.
Τα πλάνα που είδαμε στην τηλεόραση έμοιαζαν κατασκευασμένα για ταινία δράσης, σαν εξαιρετικής ποιότητας σκηνικά μιας ολέθριας καταστροφής.
Αν έτσι έδειχναν από το φακό, πόσο δραματικό ήταν να τα βλέπεις από κοντά. Μου κόβεται η αναπνοή στη σκέψη των ανθρώπων που ήρθαν αντιμέτωποι και υπέκυψαν στο θάνατο, όχι μόνο ξεψύχησαν αλλά βεβηλώθηκαν, κατακρεουργήθηκαν, παραμορφώθηκαν και κάποιων από αυτούς το σώμα ήταν για μέρες αγνοούμενο.
Τι όνειρο είχαν δει η κάτοικοι της Μάνδρας αλλά και οι υπόλοιποι που έτυχε να περνούν από εκεί την 15η Νοεμβρίου; Τα καιρικά φαινόμενα δεν έχουν νόμους μέτρα και σταθμά, δεν κατευνάζονται μήτε και ανατρέπονται, δεν μπορούμε να θυμώσουμε με τις συνθήκες και την εκτόνωση τους. Δυστυχώς δεν είμαστε προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε πλημμύρες που οι ίδιοι έχουμε φροντίσει να συμβούν. Οι ευθύνες βαραίνουν κι εμάς.
Δεν θα σταθώ στο πως και το γιατί συνέβη… για το λόγο του ότι αυτό που με ταρακούνησε, που με άγγιξε και συνεχίζει να με συγκλονίζει είναι η απώλεια της ανθρώπινης ζωής. Είμαστε εντελώς τυχαίοι και περαστικοί πάνω στη γη. Τα θύματα της Μάνδρας δεν είναι μόνο κάτοικοι της περιοχής αλλά και άνθρωποι που έτυχε να περνούν την συγκεκριμένη στιγμή από το συγκεκριμένο σημείο. Όλοι τους ξύπνησαν έχοντας ένα πρόγραμμα, ο καθένας από αυτούς δεν σκέφτηκε τι του επιφύλασσε η μοίρα. Μια στιγμή όμως είναι αρκετή για να ανατρέψει τους κόπους μιας ζωής, τα όνειρα και τέλος κυριολεκτικά τη ζωή.
Η πόλη στολίζεται Χριστουγεννιάτικα, για πολλούς το θέμα έχει ξεχαστεί για άλλους θα ξεχαστεί σύντομα. Για τους πληγέντες όμως, οι φετινές γιορτές δεν θα είναι οι ίδιες με πέρυσι γιατί οι περιουσίες τους καταστράφηκαν. Οι συγγενείς των νεκρών δεν θα γιορτάσουν. Όμως αργά ή γρήγορα όλα θα αποκατασταθούν… σπίτια, έργα και οτιδήποτε υλικό. Οι άνθρωποι που έφυγαν δεν θα ξαναγυρίσουν και αυτό είναι το πιο σοβαρό στον τραγικό απολογισμό της υπόθεσης. Η ουσία των πραγμάτων δεν είναι τα υλικά αποκτήματα αλλά η αξία της ζωής.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει. Ευχές για δύναμη και κουράγιο στους οικείους τους και τέλος ενέργειες ώστε να είναι οι τελευταίοι που έφυγαν άδικα με τόσο μακάβριο τρόπο.
* Συγγραφέας του βιβλίου: «Θα με αγαπούσες για πάντα …είχες πει!»
