Αν οι δημοσκοπήσεις αντικαθιστούσαν τις εκλογές, η ΝΔ θα είχε ήδη πετύχει μία μεγαλειώδη νίκη. Ευτυχώς για την Δημοκρατία, οι δημοσκοπήσεις δεν φτιάχνουν ακόμη κυβερνήσεις. Ένα ερώτημα, πάντως, είναι αν τις διαβάζει κανείς σωστά! Ένα ακόμη, είναι αν οι δημοσκοπήσεις απαντούν στο εξής: «Ακούει» η κοινωνία την Ν.Δ.;
Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα κόμμα που έχει αντέξει στην φθορά του χρόνου και στα μνημόνια. Εκεί που το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα κατέρρευσε και ο ΣΥΡΙΖΑ «χαροπαλεύει», η Νέα Δημοκρατία αποδείχτηκε εξαιρετικά ανθεκτική. Κάποιοι λένε ότι δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο κόμμα, αλλά για έναν συνασπισμό τάσεων του αστικού χώρου που διατηρείται ενωμένος με «συλλεκτική κόλα» την προσμονή της εξουσίας. Κάποιοι άλλοι ότι πρόκειται για ένα καθαρά συγκυριακό φαινόμενο, καθώς το ΠΑΣΟΚ είχε την «ατυχία» να βρεθεί το 2010 με μία ηγεσία που πήρε στα χέρια της την καυτή πατάτα της κρίσης και την διεκδίκησε με χρησικτησία! Ότι δηλαδή μετά την αυτοκτονία του ΠΑΣΟΚ η Νέα Δημοκρατία έμεινε ως το μόνο κόμμα που θα μπορούσε να εκφράσει τον αστικό χώρο και τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις. Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει ο καθένας, η αλήθεια είναι ότι η ΝΔ εμφανίζεται σήμερα ως η ηγέτιδα δύναμη απέναντι στον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό σημαίνει ότι η Νέα Δημοκρατία δεν διαθέτει στοιχεία λαϊκισμού; Προφανώς και διαθέτει! Όπως και είναι ψέμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι από πάνω ως κάτω ένα λαϊκίστικο κόμμα. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η Νέα Δημοκρατία εκφράζεται σήμερα από μία ηγεσία που προσπαθεί να εμφανίσει έναν διαφορετικό λόγο απέναντι στον λαϊκισμό που εκφράζει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Με άλλες ηγεσίες τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και διαφορετικά! Εντελώς αντεστραμμένα!
Ότι η Νέα Δημοκρατία δεν είναι ένα ομοιογενές κόμμα είναι γνωστό. Ουδέποτε υπήρξε. Αλλά είχε την «ευφυΐα» να αναδεικνύει κατά καιρούς ηγεσίες που μπορούσαν να εκφράσουν το μήνυμα της εποχής, να πιάσουν τον παλμό του κόσμου. Όταν αναδείχτηκε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, η κοινωνία είχε την ανάγκη να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό απέναντι στον λαϊκισμό του Ανδρέα Παπανδρέου. Κι όταν ανέλαβε την ηγεσία ο Κώστας Καραμανλής η κοινωνία ήθελε μία εκσυγχρονιστική πρόταση από το συντηρητικό κόμμα, από την συντηρητική του πλευρά. Δεν είχε απορρίψει τότε η κοινωνία την ιδέα του εκσυγχρονισμού, είχε απορρίψει την ιδέα ότι θα μπορούσε να την υλοποιήσει ο Κωνσταντίνος Σημίτης με το επιτελείο που διέθετε. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Κώστας Καραμανλής βγήκε πρωθυπουργός με κορυφαίο μήνυμα την ανασύσταση του κράτους, ένα καθαρά εκσυγχρονιστικό σύνθημα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκλέχτηκε στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας επειδή η κοινωνία δεν ήθελε να ακούσει για «παλιές συνταγές». Ο Κυριάκος ήταν η αναγκαία συνθήκη για να μην πάθει η Νέα Δημοκρατία ό,τι έπαθε και το ΠΑΣΟΚ. Ο Κυριάκος, λοιπόν, ήταν και είναι εξαιρετικά δημοφιλής όταν προβάλει αυτή την ανάγκη του «νέου». Το «πρόβλημα» για την Νέα Δημοκρατία είναι ότι ο Κυριάκος είναι περισσότερο φιλελεύθερος απ’ ότι θα ήθελαν οι άλλες πτέρυγες του κόμματος και το πρόβλημα του Κυριάκου ότι στην Νέα Δημοκρατία οι φιλελεύθεροι δεν είναι πλειοψηφία. Θα ήταν λάθος του Κυριάκου να προσπαθήσει να κάνει την Νέα Δημοκρατία φιλελεύθερο κόμμα και θα ήταν λάθος της Νέας Δημοκρατίας να παγιδεύσει τον φιλελεύθερο Κυριάκο σε λογικές κρατισμού. Επειδή ακριβώς σε αυτή την φάση η κοινωνία δεν θέλει να ακούσει για συνταγές που ξέρει ότι οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία.
Ο Κυριάκος με απόψεις της Νέας Δημοκρατίας του 2006 θα είναι ένας κακός και αναλώσιμος πρωθυπουργός και η Νέα Δημοκρατία θα έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, έστω και ετεροχρονισμένα. Η κοινωνία σε αυτή την φάση επέλεξε τον Κυριάκο με τις φιλελεύθερες πολιτικές. Επειδή διαισθάνεται ότι αυτός είναι ο δρόμος για την έξοδο από την κρίση. Ο Κυριάκος επιλέχτηκε με την λογική της τελευταίας λύσης για την χώρα και όχι με εκείνη του ανθρώπου που θα μπορούσε να κερδίσει πιο εύκολα τον Αλέξη Τσίπρα.
Είναι φυσικό ο Κυριάκος να προσπαθήσει να εκφράσει και το υπόλοιπο κόμμα και όχι μόνο τους φιλελεύθερους. Το θέμα είναι η προσπάθειά του αυτή να μην τον απορροφήσει και ξεχάσει έτσι την ουσία. Ως φιλελεύθερος αισθάνομαι άβολα με την τοποθέτησή του απέναντι στον Ιερώνυμο. Αντιλαμβάνομαι όμως πόσο άβολα θα αισθανόντουσαν πολλοί άλλοι απέναντι στο αίτημα του διαχωρισμού Κράτους – Εκκλησίας. Ο συμβιβασμός στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να είναι αναγκαίος για τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας και κυρίως σε θέματα για τα οποία η κοινωνία δεν είναι ώριμη για να τα αποδεχτεί. Από την άλλη πλευρά, οι συμβιβασμοί αυτοί δεν πρέπει να τον παρασύρουν και να ξεχάσει τους λόγους που τον οδήγησαν στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Και κυρίως να μην χάσει την ευκαιρία που προσφέρεται (λόγω συγκυριών και μόνο) για την ίδια την χώρα, με τον κόσμο να αναζητά φιλελεύθερες λύσεις.
«Μιλάει» η Νέα Δημοκρατία στην κοινωνία; Αν επιχειρήσει κάποιος μία επιφανειακή ανάγνωση των δημοσκοπήσεων, μπορεί να πει ναι. Τι λένε οι δημοσκοπήσεις; Ότι ο Κυριάκος έχει καταφέρει να συσπειρώσει το κόμμα του σε ποσοστά που συναντά κανείς μόνο σε προεκλογικές περιόδους και να βλέπει πλέον εφικτό τον στόχο της αυτοδυναμίας. Αρκούν αυτά; Η απάντηση είναι πως όχι.
Η Νέα Δημοκρατία έχει καταφέρει με τον Κυριάκο να εμφανιστεί ως η μοναδική αξιόπιστη λύση απέναντι στον ισοπεδωτικό και καταστροφικό λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο Κυριάκος δεν έχει καταφέρει ακόμη να μιλήσει στην ψυχή ενός υπολογίσιμου ποσοστού του ελληνικού λαού. Να τον πείσει ότι δεν είναι ένας ψυχρός λογιστής (που δεν είναι) που απλά και μόνο θα βάλει το μαγαζί σε λογαριασμό, αλλά ένας οραματιστής που μπορεί να αλλάξει σημαντικά τη ζωή μας. Ναι, η Οικονομία χρειάζεται μία επανεκκίνηση για να επιστρέψουμε σε συνθήκες ομαλότητας. Αλλά δεν αρκεί αυτό για έναν κόσμο που έχει κουραστεί από την κρίση, έχει υποφέρει από τις συνέπειές της, αλλά που στο τέλος ανησυχεί περισσότερο μην τυχόν και η οποιαδήποτε «επιστροφή» δεν αφορά τελικά αυτόν. Έναν κόσμο που ήδη νιώθει ότι είναι ένα κομμάτι του περιθωρίου ή θα είναι στο κοντινό μέλλον και πιστεύει ότι οι «συστημικές» λύσεις δεν τον αφορούν.
Ο Κυριάκος πρέπει να μιλήσει και σε αυτόν τον κόσμο και όχι μόνο σε αυτό το κοινό που η Νέα Δημοκρατία θεωρεί παραδοσιακά ως το φυσικό της ακροατήριο. Αν ο Κυριάκος πιστέψει ότι η επιρροή του έχει ένα ταβάνι κι ότι οι σημερινές δημοσκοπήσεις το περιγράφουν με κάποιον τρόπο, θα είναι σαν να φυλακίζει τον εαυτό του στα στενά όρια της Νέας Δημοκρατίας, όταν μπορεί να εκφράσει πολλά περισσότερα απ’ όσα εξέφραζε μέχρι σήμερα η Νέα Δημοκρατία. Δεν είναι απαραίτητο να τον ψηφίσουν όλοι όσοι θα τον ακούσουν. Είναι όμως καλό να τον πιστέψουν ότι δεν είναι κι αυτός κάποιος που θέλει απλά και μόνο να γίνει ένας ακόμη ένοικος του Μαξίμου. Κι αυτό θα συμβεί, θα τον πιστέψουν, μόνο αν τον γνωρίσουν, αν συζητήσει με αυτόν τον κόσμο για την Ελλάδα του αύριο, αν επεξεργαστεί μαζί του προτάσεις και ιδέες. Να τον ακούσουν και να τους ακούσει. Είναι ο μόνος τρόπος για να εξασφαλίσει αύριο τις συναινέσεις εκείνες που απαιτούν οι πολιτικές του. Διαφορετικά δεν θα μπορέσει να τις εφαρμόσει…
πηγη: gianniotis
