Σίγουρα είναι σκληρό και ύπουλο όπλο στον πόλεμο η νάρκη κατά προσωπικού και η συγχωρεμένη η πριγκίπισσα Νταιάνα, έπαιξε μεγάλο ρόλο στο να υπογράψουν το 1999 στην
Οτάβα του Καναδά 158 χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο την καταστροφή τους, όμως οι συνθήκες από τότε και ειδικά για την Ελλάδα, άλλαξαν προς το χειρότερο.
Να μην ξεχνάμε βέβαια ότι 37 χώρες δεν έχουν υπογράψει τη συνθήκη. Οι σημαντικότερες χώρες που παράγουν και αποθηκεύουν νάρκες και δεν υπέγραψαν τη συνθήκη είναι, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, η Ινδία, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και η Ρωσία.
Οι Η.Π.Α. αρνήθηκαν α θέσουν την υπογραφή τους καθώς δεν τους παραχωρήθηκε η δυνατότητα εξαίρεσης για την Νότια Κορέα, όπου οι νάρκες ξηράς θεωρούνται ουσιώδες μέρος της στρατηγικής τους.
Με βάση την αμερικανική κυβέρνηση οι ένα εκατομμύρια νάρκες, που βρίσκονται τοποθετημένες DMZ μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας συμβάλλουν στη διατήρηση της ειρήνης μεταξύ των δύο χωρών, αποτρέποντας τυχόν επίθεση της Βόρειας Κορέας .
Η Ινδία πάλι απέφυγε να υπογράψει με τη δικαιολογία ότι θεωρεί τις νάρκες απαραίτητες για την αποφυγή της διείσδυσης ισλαμιστών εκπαιδευμένων εξτρεμιστών στο κρατίδιο Τζαμού και Κασμίρ.
Υπάρχει μία ρήτρα της συνθήκης, το Άρθρο 3, το οποίο επιτρέπει στις χώρες να διατηρούν απόθεμα ναρκών για εκπαιδευτικούς σκοπούς ή για την ανάπτυξη αντίμετρων. 64 χώρες έχουν εκμεταλλευτεί την ευκαιρία. Συνολικά 289.000 νάρκες έχουν κριθεί διατηρήσιμες από διάφορες χώρες με βάση το άρθρο 3.
Μήπως τα συνεχώς κλιμακούμενα από την Τουρκία γεγονότα στον Έβρο, πρέπει να μας βάλουν σε σκέψεις για να προχωρήσουμε στην αναθεώρηση της πρακτικής μας στο θέμα των ναρκών;
